Dag 26 Phnom Penh

We zitten hier in een hotelletje aan het water. Omdat we $ 8.- konden uitsparen hebben we geen uitzicht op de Mekong en de Tonle Sap rivier die voor ons neus samenkomen. Sterker nog, we hebben helemaal geen uitzicht, want we hebben geen ramen!!! Slaapt wel lekker, je hebt alleen geen idee hoe laat het is, want als het licht uit is zie je geen hand voor ogen. Een toiletbezoek ’s nachts is daarmee dus een avontuur. Verder heeft onze kamer wel alle faciliteiten; tv, airco en voor het eerst een echt lekkere douche met een fatsoenlijke straal. We hoeven hier dus niet hard te lopen om nat te worden.
We werden vanmorgen spontaan om 8 uur wakker, we waren niet te laat naar bed gegaan en hebben (wellicht door de duisternis) prima geslapen.
Na een snel ontbijt, zijn we eerst naar het Royal Palace gelopen, ongeveer 500 meter van ons hotel. Dit complex wordt bewoond door de koning van Cambodja (king Sihamoni) en niet alle gebouwen op het terrein zijn vrij toegangkelijk. Hoogtepunt (en volgens ons ook meteen de enige reden om hier heen te gaan) is de zilveren Pagoda. Hier liggen meer dan 5000 zilveren tegels op de vloer. Elke tegel weegt meer dan een kilo. In de Pagoda staat een emerald Buddha (net als in Bangkok) en een gouden Buddha van 90 kilo (puur goud). Deze Buddha is ingelegd met meer dan 9500 (ja, je leest het goed) diamanten. Foto’s nemen is niet toegestaan, dus kunnen we jullie van de binnenkant van de Pagoda niets laten zien. (ff Google-en).
Na het Royal Palace zijn we naar het nationaal museum gegaan, dit zit om de hoek. In dit museum zijn veel beeldhouwwerken gehuisvest, afkomstig van het Ankor park. Ook kun je zien hoe de verschillende periodes en de daarbij horende sculptures, in elkaar overlopen. Ook hier is het weer verboden te fotograveren. Uitzondering is de buitenplaats, maar hier staan niet de hoogtepunten van het museum. Buiten staand, hebben we wel nog enkele foto’s naar binnen gericht kunnen maken. De volgende stop was het Toul Sleng Museum.
Onderweg hier naar toe, hebben we nog geprobeerd lekker te lunchen. Voor het eerst vielen de lokale gerechten wat tegen. De tent was op een of andere manier te hip en het eten beneden peil. We hebben lekkerder gegeten bij een stalletje buiten, dan hier. Het Toul Sleng museum, ookwel bekend als S-21 gevangenis is een voormalige highschool. Toen de Rode Khmer in 1975 aan de macht kwam in Phnom Penh, hebben ze deze 4 gebouwen omgebouwd tot gevangenis en martelcentrum. De lokalen werden voorzien van tralies en op de hogere verdiepingen werden er (door de gevangenen zelf) cellen gebouwd van amper 2 meter lang, en 1 m breed. In zo’n cel werden wel 7 gevangen gehouden. De cellen van de vrouwen waren zelfs nog kleiner. Omdat de Rode Khmer bijna alles documenteerde (er zijn van alle gevangenen foto’s genomen toen ze werden binnengebracht) weet men nu precies hoeveel gevangen hier hebben gezeten. In totaal zijn 17000 volwassenen gedocumenteerd (kinderen werden niet geregistreerd). Deze gevangenen zijn na marteling allemaal naar de killing fields gebracht, om daar te worden vermoord. Volgens de schattingen zijn er intotaal (dus met de kinderen erbij) 20.000 mensen vanuit deze gevangenis vermoord. Kogels waren te kostbaar, de meeste gevangen zijn doodgeknuppeld. Kinderen werden de lucht in gegooid en met de bajonet van een geweer opgevangen. Het is echt onvoorstelbaar om hier rond te lopen en regelmatig lopen de koude rillingen over je lijf. Vooral de foto’s van alle gevangenen (en nog meer van de kleine kinderen, sommigen zijn niet ouder dan een 1 jaar) zijn bijzonder indrukwekkend. Ze kijken je recht aan en je ziet de angst en hopeloosheid in de ogen…….
Toen de Vietnamezen in 1979 de school bevrijde waren er nog slechts 7 gevangenen in leven.

Na het bezoek aan S-21 wilden we een tuktuk naar het hoofdpostkantoor van Phnom Penh. We slepen nog steeds rond met onze oude camera en overtollige bagage. Maar als je graag even wilt wandelen dan stuikel je over de aanbiedingen, maar als je echt toe bent aan een tuktuk, dan zijn er niet, of stoppen ze niet. Uiteindelijk toch eentje gevonden die ons voor $ 1.50 naar het postkantoor wilde brengen. Na 2 of 3 straten reed de chauffeur echter een eenrichting straat in (tegen de richting in) en werd hij door een agent gemaand te stoppen. Met één soepele beweging gooide hij het stuur om en reden we weer met het verkeer mee. Helaas stond daar een collega agent ons op te wachten; het was een fuik. Op deze discussie gingen wij natuurlijk niet wachten en na een minuutje zijn we uitgestapt en gewoon weggelopen, de chauffeur achterlatend bij de agenten. Na een paar straten kwamen we een andere tuktuk tegen die ons ook wel wilde vervoeren. We waren inmiddels weer een paar straten verder, dus de rit koste ons maar 1 dollar.
Bij het postkantoor wilden we graag informeren wat het kost om een doos naar NL te versturen. Helaas spraken ze niet zo goed Engels. We kregen eerst een doos aangeboden, maar als we alle twee ‘nee’ schudden, komt de vrouw terug met een doos die we zelf nog in elkaar moeten vouwe. Ook niet wat we zochten…. zucht. Na enig houtje touwtje engels en gebarentaal begrijpen we dat het $18 dollar kost om een doos (waar normaal een aantal pakken A4 papier worden verpakt) tot 10 kg te versturen. We hebben er dus goed aan gedaan de rotzooi nog even mee te nemen, scheelt aanzienlijk in de kosten in vergelijking met Siem Reap.
We hebben tijdens het avondeten een doos geregeld (van Angkor bier), dus morgen inpakken en versturen. We hopen dat voor de kerst het pakje in NL is….

http://www.flickr.com/photos/robbertensacha/sets/72157623689020371/