Dag 63 Ko Phi Phi – Phuket ??... ja Phuket

We hadden gehoopt en verwacht dat vandaag de eerste dag zou zijn van ons geplande weekje uitrusten en bijkomen. Helaas, niets is minder waar. Gisteravond, toen we terugliepen van het centrum naar ons hutje, ontdekte Sacha plotseling dat haar kies was gebroken.
Ze had er niets van gemerkt toen het gebeurde, maar nu opeens ontbrak er een behoorlijk groot stuk van haar kies. Al balend maakten we onze wandeltocht (meer een soort spoorzoeken door de jungle in het donker) af en bij het hutje aangekomen, besloten we eerst even te gaan douchen (was alweer hard nodig). Daarna naar de receptie om te kijken wat we het beste konden doen. Daar gaven ze aan dat er op het eiland wel een ziekenhuis was, waar we de volgende ochtend vanaf 8 uur terecht konden. Sacha twijfelde echter of het verstandig was om dat te doen en ging liever naar een grotere plaats met betere faciliteiten. Hoe dan ook, we zouden morgen onze spullen inpakken en kijken wat we konden regelen. Extra bijkomend probleem was dat het de volgende dag vrijdag was en we bang waren dat we mogelijkerwijs zouden moeten wachten tot na het weekend. Alhoewel Sacha er weinig pijn aan had, leek ons dit geen aantrekkelijk vooruitzicht.
De volgende dag werden we een beetje te laat wakker. We hadden geen wekker gezet, omdat we al tijden zonder wekker vroeg wakker worden. Maar na een onrustige nacht, werden we juist vandaag pas tegen 10 uur wakker. Snel de tassen inpakken en naar de receptie lopen om af te rekenen en een boot te regelen naar de haven. De medewerker van de receptie gaf aan dat in Phuket een goed ziekenhuis is (Bangkok International Hospitaal) voor Expats (en rijke Thai). Het idee om naar het ziekenhuis op het eiland te gaan, hebben we gelijk laten vallen. We nemen liever geen risico’s op gebied van gezondheid.
Gelukkig was er al een boot geregeld door andere gasten die vandaag vertrokken, dus dat ging allemaal vrij vlot. Op de pier bleek echter dat de veerboot naar Phuket pas om half drie zou vertrekken. Het was op dat moment half elf, dus vier uur wachten in de brandende zon op de pier! Robbert ging op onderzoek uit en Sacha bleef bij de tassen. Na enige tijd kwam Robbert terug dat we ook een speedboot konden regelen voor 9.000 Baht (180 Euro), die zou ons in drie kwartier naar de haven van Phuket brengen. Wel veel geld, maar Sacha zag het echt niet zitten om 4 uur te wachten, dan 1,5 uur met de veerboot en enige tijd in de taxi, om vervolgen te ontdekken dat ze misschien pas na het weekend geholpen kon worden.
Dan maar wat extra centen uitgeven. Robbert regelde een speedboot en bedong zelfs nog 1.500 Baht van de prijs af en na een rommelig moment (er werd net weer een bootlading toeristen gelost op de pier en we moesten ons letterlijk met de ellebogen een weg banen naar de plek waar speedboot aanmeerde) waren we met onze privé speedboot op weg naar Phuket. We vlogen letterlijk over het water (je zou bijna denken dat er echt iets ernstigs aan de hand was). Inderdaad na ongeveer drie kwartier kwamen we aan bij de haven van Phuket. Wel mochten we eerst even 180 Baht aftikken bij de havenmedewerkers. Want dat kost het nou eenmaal als je op die plek aan land wil. Het voelde regelrecht als een oplichtersactie, maar we hadden geen keus en betaalden wel. Vervolgens wilde Robbert een taxi regelen en dat kon volgens de havenmedewerkers alleen maar bij hun eigen loket. Robbert kreeg inmiddels al stoom uit zijn oren en liep naar een taxi op het plein, om zelf een meter-taxi te regelen. De havenmedewerkers riepen naar de taxichauffeur dat hij moest wegrijden en die deed dat ook. Waarschijnlijk mogen taxichauffeurs daar alleen zaken doen via het loket van de havenmedewerkers. Daar stonden we dan, de enige manier om naar het ziekenhuis te komen was dus om die oplichters nog meer geld te geven. Robbert’s woede was inmiddels het kookpunt voorbij en liet de havenmedewerkers ondubbelzinnig weten wat hij van ze vond. De betreffende dame accepteerde dat niet en wilde ons vervolgens helemaal niet meer helpen. In dit soort landen krijg je meer voor elkaar als je kalm blijft. Maar ja, dat is makkelijker gezegd dan gedaan in zo’n situatie. De enige manier om weg te komen was zelf gaan lopen en hopen dat we buiten de slagbomen van de haven een auto konden aanhouden. Terwijl we de slagbomen naderden, passeerde een autobusje ons. Robbert riep dat hij een taxi nodig had en de man gebaarde dat hij ons pas na de slagbomen kon oppikken. Een bevestiging van ons idee over de havenmedewerkers en hun praktijken.
Na de slagbomen stopte de man inderdaad en wij konden instappen, hij wilde 300 Baht. Wij hadden even geen zin meer in onderhandelen, dus gingen we meteen akkoord. Na ongeveer een kwartier werden we netjes afgezet bij het ziekenhuis en werden we door een parkeermedewerker van het ziekenhuis geholpen met onze tassen. We liepen naar binnen en hadden meteen al een goed gevoel bij de keuze. Het zag er netjes uit en we werden efficient en snel geholpen. Eerst de registratie en een pasje laten maken. Sacha werd daarvoor op de foto gezet en moest de gebruikelijke vragen beantwoorden over eventueel medicijngebruik en allergieën. Vervolgens werden we door een medewerker naar een etage hoger begeleid alwaar we konden wachten op het vervolg. De tandartsenpraktijk zat naast de plastische chirurgie en diverse posters lieten ons weten dat we daar ook nog het een en ander konden laten straktrekken, uitzuigen en opvullen (de lichaamsdelen mogen jullie zelf invullen). Sacha werd ondertussen gewogen, gemeten en de bloeddruk werd opgenomen (wat ze allemaal niet aan gegevens van je nodig hebben, voor een gebroken kies?!). En al met al na ongeveer een uur wachten (Robbert begon net aan een Snickers die zowel het gemiste ontbijt als de gemiste lunch moest vervangen) werden we opgehaald door een ziekenhuismedewerker, compleet ziekenhuisachtig uitgedost met papieren cape, haarkapje, mondkapje, handschoenen en wat al niet meer zij. Sacha mocht plaatsnemen in de tandartsenstoel (de spullen zagen er gelukkig een stuk moderner uit dan de tandartspraktijken die we in Vietnam hadden gezien) en mocht even uitleggen waarom we daar waren. De tandarts (was trouwens een dame) stelde voor om het ontbrekende deel eenvoudigweg op te vullen. We vroegen nog of het een tijdelijke, of permanente oplossing was (gezien de tijd die we nog onderweg zijn). De tandarts verzekerde ons dat deze oplossing prima was, en nog jaren meegaat. Gelukkig voor Sacha viel de schade mee. De oude vulling kon zelfs blijven zitten en werd alleen wat bijgewerkt voor een betere hechting van het nieuw op te vullen deel. Na een kwartiertje vullen, uitharden, slijpen en polijsten was het werk gedaan en Sacha was voorzien van een ultragladde en mooie (witte vulling) kies. Opgelucht dat het meeviel, bedankten we de tandarts uitvoerig en mochten we daarna door naar de kassa. Ktjing!!!! We waren benieuwd hoe diep we in de buidel zouden moeten tasten. De rekening bedroeg echter maar 1050 Baht (21 Euro). 7 Keer minder dan de tocht met de speedboot, hoe is het mogelijk dat zorg zo goedkoop kan zijn. Nu begrijpen we ook dat er veel toeristen hier naar toe komen om zich te laten opspuiten, vergroten of strak te trekken. Hier is dat voor iedereen betaalbaar. Na de betaling liepen we naar buiten en werden we weer zeer snel en netjes aan een taxi geholpen. Tijdens het wachten op de behandeling hadden we al besproken dat we het beste een nachtje in Phuket stad konden doorbrengen en pas de volgende dag weer terug naar Ko Phi Phi. In de Lonely Planet stond een hotel die wel aardig leek, dus we vroegen de chauffeur om ons te brengen naar het Phuket Garden Hotel. Een zeer saai en gedateerde hotel (bleek bij aankomst), maar de kamer was ruim en was voorzien van alle gewenste gemakken en de prijs viel ook reuze mee; 800 baht inclusief ontbijt de volgende dag. Prima, doen we. Als we op de kamer aankomen, trekken we eerst onze natte wasgoed uit de rugzakken. Het aroma komt je tegemoet…. We hadden de was op de hand gedaan de dag daarvoor, maar dat was na een vochtige nacht nog lang niet droog en hadden we ’s ochtends dus nat (in plastic tassen) in de rugzakken gestopt. We vragen ons nu af hoe de dames van de receptie in het ziekenhuis hebben gereageerd op onze tassen. Tijdens de intake en de behandeling mochten onze tassen (inclusief meurend wasgoed) achter de balie staan.
Sacha deed in het hotel even een snelle douchesessie en daarna liepen we de stad in om even wat te eten en te drinken en om een laundry-service te zoeken.
We verbaasten ons over de afwezigheid van de toeristen, maar we kwamen wel een leuk eetcafé’tje (the Circle, aan een rotonde) tegen waar we neefploften voor een aarbeienmilkshake (heerlijk) en een kipsaté (het water loopt me weer in de mond). Terwijl we wachtten op de bestelling, ging Robbert met het wasgoed op pad (na een tip van de cafémedewerker). De eerste poging mislukte: wasserette gesloten, precies 1 dag per jaar dichte en precies vandaag 14 mei verteld het a-4 tje op de deur (zul je net zien). De tweede poging lukte wel, het wasgoed zou de volgende morgen 8 uur klaar zijn. Morgen dus eerst met de taxi via de wasserette en daarna naar de pier. Op de pier proppen we de schone spullen wel weer in de rugzakken. Als je lang reist, wordt je steeds makkelijker in dat soort dingen. Het is gewoon niet mogelijk om altijd alles van te voren te regelen. Op de terugweg naar ons hotel kopen we bij een superleuk boekenwinkeltje (Southwind Books) 2 boeken voor ons verblijf op Phi Phi, we gaan vanaf morgen proberen nog een keer proberen om eventjes een paar dagen bij te komen. Op de hotelkamer hebben we helaas geen wifi, dus we moeten even kijken hoe we het verslag van vandaag gaan uploaden.
Geen foto’s van vandaag.
Ps we zijn inmiddels weer op Phi Phi, vanavond een update….