Dag 100 Yogyakarta – Kraton en Prambanan

Vandaag een mijlpaal gehaald: alweer 100 dagen onderweg! Vanavond gaan we dit vieren met een pizza (hopelijk een lekkere) en een wijntje. Vanochtend werden we rond half zeven al wakker van een familie die met veel lawaai het zwembad onveilig maakte (terwijl je het zwembad van 8:00-22:00 uur mag gebruiken). Niet erg blij hiermee, maar ja wat doe je er aan?!. Dan maar vroeg ontbijten, we hebben best een vol programma voor vandaag gepland. Toen we tegen 8 uur weer terug kwamen van ‘t ontbijt, waren ze alweer vertrokken. Vreemde mensen heb je toch! ’s Ochtends staat Kraton op het programma. Dit is het verblijf van de Sultan en op zondag worden er klassieke dansen opgevoerd. We gaan weer met de brommer op pad en vinden het al snel, aangezien we hier gisteren al meerdere keren zijn langs gekomen (we rijden op gevoel door de stad, wat gemakkelijk is want veel wegen hebben een noord-zuid richting). We parkeren de brommer en kopen toegangskaartjes. Als we binnen zijn, vragen we ons af wat we zouden moeten bekijken. Buiten een paar foto’s en wat poppen in klederdracht achter zeer vieze ramen, valt er echt niets te zien. We schieten toch maar wat plaatjes, want we hebben natuurlijk wel entreegeld betaald. Als we naar buiten lopen, vragen we naar de dansvoorstelling. Die blijkt in een ander deel te zijn. Daar lopen we heen (tussen stationair draaiende, stinkende en hete touristenbussen door en langs stalletjes met opdringerige verkopers. Je kunt geen kant op, dus je bent een gewillig slachtoffer voor een ieder die je wat wil aansmeren. We lopen stug door naar de ingang, waar we (ja, hoor) nogmaals entreekaartjes kunnen kopen. We doen het maar. Dit deel is gelukkig wel wat interessanter; er zijn diverse gebouwen met uitgestalde spullen van de sultan(s) en diverse binnentuinen. Als we even uitpuffen van de warmte, komt een klein groepje jonge volwassenen naast ons zitten en vraagt of we Engels met ze willen praten, zodat ze hun vaardigheden kunnen oefenen. We wisselen wat oppervlakkige informatie uit en de groep wordt gestaag groter. Na een tijdje vragen we of zij weten wanneer en waar de dansvoorstelling plaatsvindt. Twee of drie lopen met ons mee naar de juiste plek. We zijn nog ruim op tijd en kunnen een stoel bemachtigen. De musicanten beginnen al met inspelen en wij zijn in afwachting op alles wat komen gaat. Ondertussen vertelt het meisje (die haar Engels wil oefenen) dat haar moeder ook een musicant is en af en toe daar speelt. Vandaag worden alleen de basisinstrumenten bespeelt, als de Sultan komt kijken is het gehele orkest aanwezig. De muziek en de dans is echter een hobby; de mensen die dit doen worden niet betaald en hebben daarnaast dus ook nog een baan. De huidige generatie is echter niet meer zo geïnteresseerd in het uitoefenen van deze culturele activiteiten.
Op een gegeven moment is het dan zover, twee meisjes in prachtige gewaden en redelijk dik in de make-up komen de buhne op en beginnen hun dans. Ze zijn bijzonder sierlijk en het is echt intrigerend om te zien hoe minitieus alle bewegingen worden uitgevoerd. Na de eerste dans komt een enkele danser op. Zijn bewegingen zijn veel groter, wat het schieten van mooie plaatjes bemoeilijkt. Je kunt zien dat het dansen (ook al gaat het heel beheerst en draagt hij een masker) veel inspanning kost, want na een tijdje begint hij flink te zweten en op rustmomenten zie je zijn borstkas flink op en neer bewegen. Al hoewel het warme weer waarschijnlijk ook zijn werk wel doet; bij Sacha druipt het zweet al van d’r gezicht zonder een vin te veroeren.
Na de tweede dans vertrekken we, omdat we voor 13:00 uur moeten uitchecken bij Metro hotel en daarna inchecken bij Delta homestay. Dit gaat allemaal heel voorspoedig en we kunnen zelfs al voor 1 uur onze tassen kwijt in onze nieuwe kamer. We dumpen onze spullen, zetten de batterij van het fototoestel aan de oplader en gaan nog maar een keer lunchen bij Tante Lies. Nog steeds goed en goedkoop, deze houden we erin tot we hier vertrekken.
Als we terugkomen vullen we onze rugtas en stappen we nog maar weer een keer op de brommer, want we gaan de tempels van Prambanan bekijken. Deze liggen zo’n 17 km van Yogya en is dus een prima uitje om in de middag nog te doen. We vinden het niet meteen en na meerdere keren te hebben gevraagd aan andere brommeraars en een omweg, zitten we op de juiste weg naar Prambanan. Wederom rijden we op een grote 4 baans weg de stad uit. We slalommen inmiddels lekker met de lokalen mee, tussen de auto’s door.
Bij Prambanan aangekomen blijkt ook hier een speciale (lees vele malen duurder) entree voor buitenlanders te zijn. We tikken 230.000 Rupiah af om een toegangsbewijs te bemachtigen, maken gebruik van het gratis water dat hier wordt verstrekt en lopen naar binnen. Ook hier is weer alles gecultiveerd, wat het een parkachtige uitstraling geeft. Wel een beetje jammer van alle hekken en luidspeakers, doet toch wat afbreuk aan de authenticiteit vinden wij. We vinden dat het niet nodig is, dat in het hele park te horen is dat bus 957 met 35 toeristen uit Flores wil vertekken (we gokken dat dit wordt omgeroepen). We lopen naar de eerste tempel, die van Candi Shiva Mahadeva, meteen de grootste en meest indrukwekkende van het stel. Uiteraard worden we weer tig maal gevraagd of men met ons op de foto mag. We bedanken vriendelijk, wij zijn hier ook om onzelf te vermaken. Als we op alle verzoeken in gaan, zouden we er nu nog zijn. Het voelt een beetje vreemd een bijzonderheid te zijn voor de lokale bevolking. Ze zullen toch wel eens eerder Europeanen hebben gezien?
Het dreigt nog even enorm hard te gaan regenen, maar gelukkig blijft het bij een paar druppels (die dan wel weer bijzonder groot zijn). Na de druppelpauze lopen we het park verder in en passeren links en rechts grote stapels stenen. Er staan wel bordjes bij de verschillende hopen, maar enige vorm van tempelcomplex kunnen we er niet aan ontleden. Helemaal achter in het park is een site waar ze momenteel bezig zijn met een restauratie, of zoals ze het zelf noemen rehabilitation (wij vermoeden dat hier weer van een taalfoutje gaat). Hier zijn we een van de weinige mensen die er rond lopen. Opvallend dat iedereen zich beperkt tot de ene (wel de grootste) tempel in het begin van het park. We schieten nog maar wat foto’s en na enige tijd komt er een ‘treintje’ aan rijden. We besluiten niet helemaal terug te lopen, maar van deze service gebruik te maken. De chauffeur blijkt echter te wachten tot iedereen weer is ingestapt, dezelfde mensen die 2 minuten eerder zijn uitgestapt. Het gaat dus als volgt; treintje met 25 Aziaten komt aanrijden, stopt en iedereen loopt naar de ingang van het tempelcomplex (echt niet verder). Fotocamera’s in de aanslag,bij de ingang vreemde poses aannemen en klikken. Niet verder de site bekijken, nee, foto’s van elkaar maken en veel ook en dan naar de volgende ingang. Als het geheugenkaartje vol is stappen ze allemaal weer in het treintje en rijden we verder. Vreemde ervaring. Op de terugweg zitten we midden in de spits naar Yogya, veel drukker dan de heenweg. We rijden in ruim een half uur terug en uploaden de foto’s van gisteren.
Het feestmaal van pizza’s met wijn viel tegen. Na 1 gedeelde (niet lekkere !, Dre we missen je) pizza vetrekken we naar een ander restaurantje waar we alsnog heerlijk eten. Het restaurant is er een van een keten met een groene visie die voornamelijk met lokale samenwerkt. Het idee is van een stel belgen afkomstig. Erg leuk, en gezien de 14 restaurants die ze nu op de wereld hebben, ook succesvol. www.viaviacafe.com is de site van deze restaurantjes.
We hebben wel internet op de kamer (maar erg traag) dus wellicht staan de plaatjes er straks op.

Foto’s van vandaag: hopelijk morgen ochtend