Dag 99 Yogyakarta Borobudur

Om een uur of 8 worden we wakker op de ultrazachte (lees doorgezakte) matrassen. Er zit bij dit hotel zo weinig verband in het matras dat we zo stijf als een plank wakker worden. Na een minuut of 10 rekken en strekken gaat het weer een beetje en schuiven we aan voor een snel ontbijt. We pakken onze tas en om kwart voor 9 zetten we koers naar de Borobudur. Volgens de reisgids is het 42 kilometer rijden, en is de rit door een bijzonder mooi landschap. Het duurt een klein half uurtje om de stad uit te komen, we zitten midden in de spits. Dit betekend ook hier veel, heel veel brommers, auto’s en andere vervoersmiddelen kris kras door elkaar. We wennen snel aan de hectiek en dringen net als alle andere brommertjes schandalig voor bij de stoplichten, passeren links en rechts auto’s en toeteren enthousiast terug naar iedereen die het waagt om naar ons te toeteren. De eerste 35 kilometer zijn voornamelijk 4 baanssnelweg en van het mooie landschap zien we niks. Voornamelijk door de bebouwing die meteen na de vluchtstrook begint, maar ook door de uitlaatgassen van sommige vrachtwagens, de rookpluimen die ze uitstoten zijn als een dikke zwarte mist die het zicht is soms beperkt tot enkele meters. Vooral bij het optrekken wordt het meteen zwart voor je ogen, helemaal als je naast een ‘verkeerde’ vrachtwagen hebt voorgesorteerd. We weten niet waar deze chauffeurs stoppen om te tanken, maar het lijkt erop dat er meer kaarsvet/frituurolie en lampolie wordt verstookt dan diesel.
Na 35 kilometer nemen we de afslag naar de Borobudur en dit stukje van de weg is inderdaad leuk om te rijden. We rijden dwars door een landschap waar verschillende gewassen worden geteelt, rijst, bonen, mais, palmbomen en ander onbekend tropisch voer.
Tegen 10-en zijn we bij de Borobudur en parkeren we op aanwijzingen van de parkeerwacht ons brommertje. Er zijn er hier slechts een paar, in tegenstelling tot de hoeveelheid bussen, die is echt enorm. Als we het complex op lopen worden we naar de ‘toeristen balie’ gedirigeerd. Terwijl we de rijen Indonesiers passeren, die voor hun kassa staan te wachten zien we nog net de prijs die zij betalen. Voor 17.500 Rupiah mogen ze naar binnen. Bij de ‘international entrance’ worden we ontvangen met een drankje en mogen we 135.000 Rupiah p.p. afrekenen !!!. We doen niet moeilijk, eigenlijk is € 12.50 niet zoveel voor een wereldberoemde bezienswaardigheid. We lopen het park in (dat hier compleet is aangelegd) en meteen valt ons het verschil met Angkor Wat op. Alles is hier gecultiveerd, het authentieke is ver te zoeken. Eenmaal bij de tempel zien we rijen toeristen, wellicht is het niet zo verstandig van ons geweest om op zaterdag te gaan. Als we bij de tempel zijn, beklimmen we deze uiteraard en schieten we wat foto’s. Wederom een bijzonder fotogenieke locatie, ook de omgeving is bijzonder fraai.
De hoeveelheid toeristen vanuit Indonesie is echt niet normaal, je moet je af en toe echt door een mensenmassa heen wringen. Ook vragen ze of ze met ons op de foto mogen, de eerste keer vinden we prima, de volgende 30 weigeren we; we zijn geen modellen. Geen idee waarom ze met ons op de foto willen. Wellicht nog nooit zo’n wit figuur gezien?
Al snel zijn we de mensenmassa en het asociale gedrag van de mensen hier zat. Het irriteert ons dat ze zo verschrikkelijk lomp zijn en zich van niemand en niets wat aantrekken. Ze klimmen overal op (terwijl de borden die dat verbieden niet echt klein zijn) en de hele gemeenschap schijnt met elkaar op afstand te willen communiceren. Er wordt heel wat af geschreeuwd, jammer en vooral ook respectloos op zo’n plek. Na 2 uur vinden we het welletjes en lopen we naar de uitgang. Die is verplaatst (je kunt de oude weg nog zien liggen) waardoor je dwars door een doolhof van stalletjes en verkopers dient te lopen, slim gedaan.
We weigeren alle superaanbiedingen (die je af en toe letterlijk tegen je aangedrukt krijgt) en tuffen terug naar Yogya. (Ja, na 2 dagen mag je Yogya zeggen.) Inmiddels staat de zon op het hoogste punt en fikken we werkelijk weg als we stilstaan bij een stoplicht. Gelukkig vanochtend factor asbest (45) opgesmeerd dus verbranden doen we niet. Op de terugweg naar het hotel stoppen we even bij Tante Lien, een eenvoudig maar leuk eethuisje met superlekkere en goedkope, gerechten. Het eerste dat we doen in het hotel, is heerlijk even douchen. We zijn zwart van het stof, vuil en roet dat op onze bezwete lijven is blijven plakken.
In de namiddag rijden we met ons vervoermiddel naar het station om een treinkaartje naar Surabaya te regelen voor overmorgen. De trein van 2 uur die we willen hebben is al vol, dus nemen we een eksekutief (1e klas) kaartje voor de trein van 4 uur, we komen dan ’s avonds om 9 uur aan. Best te doen dus. Ook regelen we een kaartje van Surabaya naar Probolinggo, de uitvalsbasis voor de Bromo vulkaan.
Het systeem van kaartjeskopen is ons, ook na de aanschaf van de kaartjes, nog steeds een raadsel. We hebben ons eerst gemeld bij de infobalie, hier werden we doorgestuurd naar de reservasie (logisch). Eenmaal hier binnen kregen we een nummertje, maar waar dit voor diende is ons nooit duidelijk geworden. Wat vertwijfelt kijken we rond wat we met dit kaartje (met nr 108 overigens) moeten. We worden naar een beeldscherm gewezen waarop enige informatie zou staan. Inderdaad er staan 400 getallen op, varierend van 60 tot 120 (sommige dubbel inderdaad), maar geen enkele aanwijzing over loket/wie/wanneer en waar. We besluiten maar naar een juffrouw achter een balie te lopen en te vragen. We willen naar Surabaya, ze neemt ons nummertje in en geeft ons een formulier. Helaas is dit in het Indonesisch, ze dient het even te ondertitelen. Na wat vijven en zessen is het ons uiteindelijk gelukt om de treinkaartjes te scoren. Daarbij hebben we 107 voorgangers waarschijnlijk gepasseerd in het proces van: “ik buitenlander, snap niets van jullie systeem”. Maar dat beschouwen we maar als de inning van de eerdere gespaarde punten, waar wij telkens de pineut zijn geworden van voordringende lokalen.
Daarna zoeken we een café op waar de tv is afgestemd op het voetbal. Dat is nog niet zo eenvoudig merken we en we komen weer uit bij het restaurant annex café van gisterenavond (FM Café). Het eten was daar niet zo best, dus we doen het vandaag dan maar met een biertje en wat snacks.

Foto’s van vandaag: internet trekt t niet…