Dag 142 Whitsunday Islands

Zoals verwacht hebben we een beroerde nacht. Het is koud in onze hut en we hebben maar een enkel lakentje gekregen. Met onze meegebachte pareo’s proberen we het nog een beetje warmer te krijgen. Verder kijkt de bemanning nog laat een film waarvan wij de audio kunnen meegenieten en loeit de hele nacht de generator. Het lukt toch om af en toe wat te dommelen en tegen 6 uur worden we wakker omdat de motoren gestart worden en het anker gelicht. Tot overmaat van ramp, ontdekten we gisterenavond ook nog dat de zorgvuldig samengestelde toilettas voor deze trip, niet is meegekomen. Waarschijnlijk in de bus blijven liggen. Dus geen tandenborstel, zeep, shampoo, haarborstel, zonnebrandcreme, insectenspray enzovoort. Zucht…. We verfrissen ons zo goed en kwaad als het kan, poetsen onze tanden met een nat stukje handdoek (je wordt heel vindingrijk zo) en kruipen uit onze hut. In het vooronder (de gezamenlijke ruimte) zitten al een ander paar gasten. Ook zij hebben geen beste nacht gehad. Het ontbijt is gelukkig wel goed geregeld: koffie, thee en limonade, brood (evt. geroosterd), vers gesneden fruit en drie soorten ontbijtgranen met melk. Dat is in ieder geval een hoopvol begin van de dag. We varen naar dé Whitsunday Island die bekend is van alle foto’s. We worden aan de ene kant van het eiland gedropt (zonder begeleiding: we mogen het zelf uitzoeken) en volgen een wandelpad naar het uitkijkpunt aan de andere kant van het eiland. Het uitzicht is echt heel mooi: blauw water en superwit zand. Na de nodige foto’s te hebben gemaakt lopen we naar beneden om het water van dichtbij te bekijken. We zijn niet de enigen, maar het strand is enorm groot vanwege het lage getijde, dus je kunt prima een eigen plekje uitzoeken. We leggen de spullen neer en nemen een dip in het water…. ai, koud, geen goed vooruitzicht voor het duiken. We vermaken ons een uurtje op het strand, lopen daarna weer naar het uitzichtpunt (door het veranderende getijde, ziet het er nu nog wat blauwer uit) en vervolgens moeten we weer teruglopen naar de punt waar we om 11 uur worden opgepikt.
We zitten al een tijdje te wachten en nadat alle andere touristen zijn opgehaald, zien we dan eindelijk de kapitein van onze boot in het kleine rubberbootje. Op de Pacific Star is de kok druk bezig met de voorbereidingen voor de lunch en dat ruikt prima. De eerste-keer-duikers krijgen een briefing en de rest hangt een beetje rond op de boot. Het is flink heet in de zon en zonder zonnebrandcreme moeten we goed oppassen. We zoeken dus regelmatig de schaduw op. De boot verplaatst zich naar de volgende (duik)plek en de lunch wordt geserveerd: worstjes, twee soorten salade en brood. Het ziet er goed uit en smaakt prima.
Als we onze duikplek voor de middag naderen, ziet Robbert opeens een bultrug-walvis (humpback-whale) vlak bij de boot. Gelukkig heeft iemand anders op het dek een fototoestel bij zich en kan mooie foto’s maken van deze bijzondere ontmoeting. Het blijkt na een tijdje een moeder en kalf te zijn; echt bijzonder om mee te maken. Als Robbert zijn fototoestel gepakt heeft, zien we in de verte nog een walvis. Hij komt regelmatig boven en blaast water in de lucht. Dit hadden we niet verwacht van onze trip en maakt veel goed.
Bij de duikplek aangekomen, worden drie duikgroepen gemaakt, waarvan wij met ons tweeën de laatste groep vormen. We hebben dus nog ruim een uur voordat we gaan duiken, dus we trekken onze pakken aan en gaan snorkelen. Het water is er niet veel warmer op geworden en het zicht valt ook tegen, na een minuutje of 20 houden we het voor gezien en klimmen we bibberend op de boot. Terwijl we opwarmen in het zonnetje, verteld een meisje dat ze iets geks in het water had gezien en wijst er naar. MANTA’s gilt Robbert, hij bedenkt zich geen minuut en springt zo het water weer in. Helaas hebben de Manta’s andere ideeën over onze komst, en zijn al weg als wij in de buurt komen van de plek waar we ze zagen. We zwemmen weer terug en zijn nu echt koud van de tweede zwempartij. Als het onze beurt is om te gaan duiken, zijn we een stuk minder enthousiast. De zon begint te zakken en er hangen wolken voor, dat betekend weinig licht onder water en koud hebben als je weer boven komt. We varen met de rubberboot naar de vorige groep duikers en die liggen tandenklapperend en bibberend in het water om opgepikt te worden. We worden gewaarschuwd voor slecht zicht en heel koud water. We krijgen van een Frans stel een tweede pak aangeboden, die nemen wij gretig aan. Het duurt even voordat zij hun pakken met hun bibberende handen hebben uitgetrokken en de kapitein wordt ongeduldig. Jammer dan, we betalen er genoeg voor dus we trekken eerst een extra pak aan.
We gaan het water in en dalen af, het zicht is echt bagger; soms maar 5 meter en door de ondergaande zon is er ook veel te weinig licht om kleuren te kunnen zien. We zien onderweg wel mooi koraal, maar veel leven valt er niet te bekennen. Na 20 minuten krijgen we het echt koud, maar we willen niet zomaar $ 30 weggooien, dus we houden we nog even vol. Na 35 minuten zijn we het echt zat en en willen we omhoog. De duikinstructeur heeft het zelf ook koud (zij ligt al ruim anderhalve uur in het water) en is blij met ons voorstel. Blauwbekkend hijsen we in het rubberbootje, waarbij Sacha haar snorkel verliest. Kan d’r ook nog wel bij.
Eenmaal op de boot, weten we niet hoe snel we onder de douche moeten stappen. Er komt weinig water uit en het is half boven het toilet, maar alles is beter dan niets.
Na het avondeten, wat wederom goed smaakt, kijken we samen met de kapitein naar twee afleveringen van House. De man blijkt nogal verslaafd aan deze serie, maar als we een tijdje kijken, ontdekken wij dat het best grappig is.
Daarna keren we naar onze hut en proberen we de slaap te vatten.