Dag 85 Sepilok

We ontbijten vroeg om op tijd bij de ingang van het orang oetan centrum te staan. Als we komen aanlopen blijken ze net bezig met het vangen een ‘ontsnapte’ aap. Hij hangt een beetje rond (letterlijk) bij de kassa en het is niet de bedoeling dat hij de bezoekers lastig valt. De aap is echter slimmer dan de verzorgers denken en hij neemt ook regelmatig een uitdagende houding aan t.o.v zijn verzorgers. Na een minuut of 20 krijgen ze hem toch te pakken en de aap wordt begeleid naar een ander gedeelte van de opvang. Om even over 9 kopen we 2 kaartjes voor buitenlanders ( 6 keer zo duur als een kaartje voor een inwoner van Maleisie) en een kaartje voor het fototoestel. Ja, ze weten wel hoe ze geld aan de toeristen kunnen verdienen, maar dat hadden bij ons hotel ook al gemerkt. We lopen over een houten vlonder richting het voedingsstation. Er zijn in totaal 4 voedingsstations, maar alleen deze ene is toegangkelijk voor het publiek. De overige 3 liggen elk weer wat dieper in het oerwoud, zodat de apen steeds minder contact hebben met de mens. Ze hebben hier een 4 stappen plan, 1 verzorging (onder andere van weesaapjes en apen die in beslag zijn genomen). Stap 2 is de training zodat ze zelfstandig kunnen klimmen e.d. Stap 3 is het uitzetten van de apen in hun natuurlijke omgeving en stap 4 is de monitoring van de gezondheid van de groep. Het park is om 9 uur open gegaan en is vrij klein van opzet, we zijn dus al snel bij het voedingsstation en moeten een klein uurtje wachten totdat het voeren begint. De zon is echter al behoorlijk heet en precies op deze plek is het oerwoud niet zo dicht; we staan dus pal in de zon. We waren de eersten aanwezig, deze marteling werd gelukkig wel beloond met een plekje op de eerste rang. Om even voor 10 komt er een oerang oetan aanlopen over hetzelfde pad als wij zijn gelopen, uiteraard gevolgd door een begeleider. Het aanwezige publiek is erg enthousiast en hij (of zij) loopt vlak langs ons. Het blijkt echter moeilijk te zijn om foto’s te maken van deze dieren, echt stil zitten doen ze amper.
Om 10 uur horen we een hoop lawaai (terwijl de bezoekers wordt gevraagd stil te zijn) van een tweetal verzorgers die met een dienblad tegen de boom aan slaan. Dit is het signaal voor de apen dat het etenstijd is. De makaken hebben een betere klok, die stonden al een tijdje te wachten en zijn klaar voor het hapje dat ze meestal van de oerang oetans of verzorgers pikken. In het begin is er maar 1 orang oetan, maar al snel komen er nog 2 bij. Ze drinken melk en eten een banaantje, maar echt veel trek lijken ze niet te hebben. Dit in tegenstelling tot de makaken: die constant al het mogelijke doen om de bananen te jatten. Na het voeren verdwijnen de 3 orang oetans al snel via de touwen het oerwoud in en scheumen de makaken nog rond of er niets is gevallen. Als al een groot deel van de toeschouwers is vertrokken verschijnt er een groot mannetje. Hij had duidelijk niet goed op z’n horloge gekeken, want hij is veel te laat. De verzorger gooit hem nog een trosje bananen toe, maar hij blijkt ook nog niet echt wakker, een kleine makaak gaat er met de complete tros vandoor.
We lopen terug en onderweg zit er een orang oetan rustig op de balustrade van ons pad. Er zijn al heel wat mensen, maar hij beweegt af en toe heen en weer en komt zelfs een keer recht op ons af lopen. We maken wat foto’s en lopen verdere terug naar de in/uitgang, onderweg zien we nog een appeltjes groen slangetje (viper) dat bijzonder giftig is volgens de gids. We drinken een frisje en kopen nog maar een fles water, daarna gaan we het park opnieuw in. We willen de ‘birdtrail’ lopen, een pad dat ruim een kilometer het oerwoud in gaat. We melden, zoals gevraagd, dat we dit gaan doen en lopen binnen de kortste keren in een dicht oerwoud. Het pad is af en toe zeer smal, maar goed gemarkeerd. Onderweg zien we verschillende vlinders, maar die blijken nog moeilijker te fotograferen dan apen, ze zitten nooit stil. We genieten van de geluiden die het oerwoud maakt. In NL heb je altijd omgevingsgeluiden zoals auto’s, brommers, vliegtuigen etc etc. Hier bestaan de omgevingsgeluiden uitsluitend uit gillende apen (niet te zien), krijzende vogels en miljoenen insecten die allemaal het meeste geluid willen produceren. Na een uurtje zijn we weer terug en merken we dat er geen andere gasten meer zijn. Het blijkt al over 12-en, en het park is slechts open tussen 10 en 12 en tussen 2 en 4. We zijn dus te laat (ook wij hebben geen horloge) en lopen maar naar de uitgang. Verschillende poorten zitten op slot, maar we komen er toch. Onderweg komen we nog een verbaasde orang oetan tegen. Helaas heeft hij geen zin om even naar ons toe te komen en blijft op een veilig afstand in de boom hangen.
’s Middags lopen we terug naar ons hotel en wassen we de kleding uit die we deze ochtend hebben gedragen. Een snelle lunch en even de foto’s op de computer bekijken. Er zitten volgens wel een aantal leuke tussen, maar dat mogen jullie zelf beoordelen. Terwijl we wachten tot het 2 uur wordt voor de volgende voedingssessie die om drie uur is, begint het enorm te regenen. Een echt tropisch buitje, vanochtend smoorheet en in de loop van de dag zo benauwd dat het niet meer leuk is. Het nadeel van deze regen is dat hij precies valt als wij naar het park willen. Het regent en onweert zo hard dat we er niet eens over denken om naar buiten te lopen. De bliksem slaat regelmatig in en we voelen de grond af en toe trillen. Dat de stroom regelmatig uitvalt tijdens deze bui verbaast ons niks. We missen de middagsessie bij de apen en besluiten na de bui toch nog even een kijkje te gaan nemen. Wellicht hebben ze alles en dus ook het voeren en de bezoektijden, uitgesteld. Helaas komen we aanlopen als de deuren worden gesloten. We zullen het dus met ons ene bezoek moeten doen.
In het hotel regelen we een taxi voor morgen naar het busstation. We kunnen daar ter plekke een kaartje kopen voor de bus naar Semporna, de plaats waar vanuit we gaan duiken. We zijn wel wat vroeger dan onze geboekte duiken, maar om hier langer te blijven heeft geen zin en in het tussenliggende gedeelte van Borneo is niet zoveel te doen (buiten heftige hike-tours voor ultra fitte mensen). We vertrekken morgen dus maar op goed geluk en zien in Semporna wel verder.

De foto’s van vandaag:
http://www.flickr.com/photos/robbertensacha/sets/72157624083510935/