Dag 34 Ha Tien – Ho Chi Minh City / Saigon

Dag 2 van onze toch naar HCMC, gaan we vandaag ons doel bereiken vragen wij ons af als we om kwart over 7 in de iets minder kleine mini-bus stappen. We zijn de enige westerlingen in de bus. Meestal betekend dit dat je in een bus zit die elke 500 meter wel een keer stopt om mensen op te pikken. Dat valt gelukkig vandaag reuze mee. Slechts sporadisch stoppen we bij iemand die aan de kant van de snelweg staat te wachten. De gehele zijkant van de snelweg is dus een soort van de bushalte, hoe je daar komt zoek je zelf maar uit. Al woon je 30 km vanaf de snelweg, de halte is aan de snelweg en er wordt niet gestopt. De snelheid van het busje wordt bij een enkel teruggebracht naar kruiptempo en je moet snel instappen, anders rijden we door. Er wordt zelfs een keer een meisje de bus ingesleurt die toch duidelijk haar hoofd schudt. Je vraagt je af hoe dat gesprek verliep. Maar goed, onze chauffeur heeft een doel: op tijd in HCMC zijn. Wij vonden de man, als we hem vergelijken met de chauffeur van gisteren een wereldvent, gas erop en gaan met die bus. Dat houdt wel in, dat het voor de overige weggebruikers een stuk minder veilig wordt, maar nemen we op de koop toe. Het eerste deel van de weg slingert door het landschap. Van echte snelwegen is geen sprake, het zijn allemaal 2 baans wegen, en je ziet zelf maar hoe hard je durft. Na 2 uur hebben we een eerst stop bij een benzinestationnetje, de toiletten in Vietnam zijn nieuw voor ons….laten we zeggen dat het even wennen is; m.a.w. het is echt heel smerig. Wij denken dat het voor het laatst voor 2000 is schoongemaakt. Na een korte pauze (niemand wil lang op de plee doorbrengen karren we door. Om een uur 12 is het tijd voor een serieuze stop. Er wordt halt gehouden bij een overdekte markt waar ook enkele eettentjes zitten. Het is er erg druk, dus we wagen de gok. Sacha at rundvlees met groenten en rijst (over het algemeen de veilige keuze) en Robbert gaat voor de kip met groenten. Het smaakt prima en wij zijn (als enige touristen aanwezig) een bezienswaardigheid (zie de foto van Sacha waarop op de achtergrond de bedienende meisjes uitgebreid zitten te kijken hoe wij eten). Tot nu toe (het is nu half 8 ’s avonds) lijkt het een goede keus te zijn geweest, we hebben nog geen maag-/darmproblemen gekregen van de lunch. In een klein half uurtje heeft iedereen gegeten en wordt de trip voortgezet. We komen bij steeds bredere rivieren en moeten zelfs een keer een Pondje nemen om de Mekong over te steken.
De laatste 2 uur van de trip leggen we ongeveer 140 km af, een flinke prestatie in dit verkeer. De laatste uurtjes gaan dan ook over een 4 baans tolweg. Net na drie uur rijden we de buitenwijken van Saigon (zeggen de lokalen ook, wij passen ons aan) binnen. Trouwens alleen de overheidsinstanties gebruiken HCMC.
We worden afgezet bij een busstation. We staan nog niet stil of 5 tot 10 moto-drivers en taxi chauffeurs staan al bijna in de bus. We maken duidelijk dat we geen moto willen (das achterop een motor, zonder helm, met twee rugzakken p.p.) we willen een taxi. We vinden een taximannetje (hij staat al 5 minuten om ons heen te draaien, dus echt zoeken was het niet) die ons naar de straat wil brengen waar wij heen willen. We hebben geen hotel gereserveerd, en laten ons afzetten op een kruizing bij een touristisch deel van de stad. Eenmaal daar lopen we het eerste kleine zijstraatje in en kijken wat naar de hotels. Vriendelijk worden we aangesproken of we een kamer willen. We zijn in zo’n geval meestal wat sceptisch, maar kijken kost niets en kan geen kwaad. Robbert zet zijn rugtas bij Sacha in de lobby en loopt naar de 4e verdieping. De kamer is lekker ruim, beschikt over een koelkast, airco en warm water. Ook is er Wi-Fi verbinding, dus we kunnen weer foto’s uploaden. De kamer moet $ 18 dollar kosten, maar voor $ 17 mag het ook. We nemen de kamer en slepen onze tassen 8 trappen omhoog. Tijd voor een douche!!!!
We zitten in het Linh Linh hotel, in een klein straatje dus (dit straatje heeft geen naam) met verkeer nauwelijks verkeer, het is dus betrekkelijk rustig voor de grote stad.
Na de douche hebben we dorst en lopen een rondje (de verkeerde kant op) rond het hotel. Uiteindelijk komen we op nog geen 200 meter van het hotel op een terrasje terecht Biertje….JA! Het terras zit aan een kruizing en we kijken onze ogen uit naar het krioelen van de brommers. Het is echt niet te geloven dat het goed gaat, iedereen rijdt kris-kras door elkaar, auto’s (niet zo veel), fietsers en veel, heel veel brommers. Als voetganger moet je heeeeeel goed uitkijken. Aangezien je het kleinst bent, heb je het minst te vertellen in het verkeer in Viêt Nam (lokale spelling), oppassen geblazen dus.
Bij het afrekenen, rekenen we ons wisselgeld even na op de telefoon en w.e blijken te weinig terug te krijgen. We betalen in Dollars en krijgen Vietnamese Dong terug. Geen probleem, maar wij vinden wel dat je voor ‘betalen’ en ‘teruggeven’ dezelfde koers moet aanhouden. De koers van de Dong/ Dollar wisselt nogal. Zo aten we gisterenen in Ha Tien voor 19000 Dong per Dollar, het hotel daar rekende 18000 en krijgen we hier op het terras slechts 17000 Dong per Dollar. We gaan dus snel even Dong pinnen, dan hebben we deze onzin niet meer.
Gegeten bij de buren van het hotel, een tip van onze hostess. Heerlijke rolletjes biefstuk met lekkere saus.
Morgen meer avonturen van Robbert en Sacha in Saigon.
enkele fototjes: let bij de 1e foto op de beenruimte bij Sacha; die is er niet!

http://www.flickr.com/photos/robbertensacha/sets/72157623736269779/