Dag 186 Sydney-Auckland

De wekker gaat vanochtend om half 7, op tijd voor ons. Het is lang geleden dat we zo vroeg hebben moeten opstaan. Als we rond 7 en de deur uit lopen praten we nog even overdreven hard tegen elkaar zodat de lawaaischoppers van gisterenavond hopelijk even wakker worden. Als we een enkeltje voor de trein kopen naar het vliegveld, valt ons op dat de prijs nogal hoog is. Gisteren betaalde we nog $ 48 voor 2 retourtjes en 2 enkeltjes kosten $ 32. Eenmaal bij het perron komt de trein vrijwel direct aanrijden. We hebben één overstap op Central en dienen bepakt en bezakt 2 verdiepingen lager een andere trein te pakken. Gelukkig is het niet druk, en kunnen we met onze logge bewegingen redelijk vlot door het verkeer manouvreren. Het gedeelte dat we vandaag over land afleggen in Australie gaat lekker snel, nog voor half 8 zijn we op het vliegveld en zoeken de juiste balie om in te checken. Ook het inchecken verloopt prima, geen rij en prima service van Quantas. We krijgen 2 stoelen bij een nooduitgang; superveel beenruimte dus.
Als we het grootste deel van onze bagage hebben ingeleverd, drinken we achter de douane een kopje koffie om de tijd te doden. Overigens is de douane voor het verlaten van het land een lachertje. Ze zwaaien je nog net niet uit, maar vergeleken met het binnenkomen van het land is het een wereld van verschil. Onze vlucht vertrekt om 9.25 en om en rond kwart voor 9 melden we ons bij de gate. Ook hier kunnen we vrijwel direct aan boord en zoeken we onze plaatsen. Als we goed en wel zitten meld de gezagvoerder dat er een klein probeleem is met een of andere technische melding die het vliegtuig geeft. Als de orginele vertrektijd is verstreken wordt via de intercom gemeld dat het probleem met de verwarming van de cockpitruit waarschijnlijk met 3 kwartier kan worden opgelost. We wachten rustig af en kijken op ons schermpje (elke stoel heeft zijn eigen tv-tje) een filmpje. Na 40 minuten komt de melding dat we vandaag niet met dit vliegtuig gaan, maar dat er een andere kist beschikbaar is die ons naar Auckland kan brengen.
We verlaten het vliegtuig rond 11 uur en krijgen ieder van Quantas een voucher van $ 20 aangeboden. We nemen de vouchers aan en eten van een van de vouchers een hapje en kopen van de andere een wegenkaart van Nieuw Zeeland en een Spaans woordenboekje voor straks in Zuid Amerika. Ook bellen we nog even met het reisbureau om te melden dat we pas rond 6 uur aankomen. Helaas is de camperverhuur dan al dicht, we dienen dus voor de 1e nacht een hotelletje te nemen. Om 12 uur melden we ons bij de nieuwe gate en kunnen we aan boord. Gelukkig hier geen problemen met het vliegtuig en nog geen kwartier later verlaten we de grond en zetten we koers naar NZ. Ook dit vliegtuig is uitgerust met tv-schermpjes, dus we vermaken ons prima tijdens de drie uur durende vlucht. We krijgen zelfs een lunch aangeboden en daarna ook nog een ijsje. Qantas is een prima maatschappij en we zijn nu al blij dat we ook met Qantas naar Tahiti vliegen over 5 weken. Als we vanuit het vliegtuig-raampje de kust onder ons zien verschijnen, zijn we direct onder de indruk. Helder blauw water, ruige kustlijn en een landschap dat er uit ziet als een gigantische golfbaan: heuvels met felgroen gras. De landing is wat ruw, maar verder komen we vlotjes door de douane. Op het vliegveld hebben ze informatie over diverse hotels in de nabije omgeving van het vliegveld en we kiezen er een uit die redelijk geprijst is. We bellen ze met de gratis telefoons die daarvoor aanwezig zijn en we krijgen te horen dat we over 15 minuten worden opgehaald. Vervolgens proberen we geld te pinnen, maar de SNS-passen falen weer (deze keer niet alleen de creditcards, maar ook de betaalkaarten). Robbert springt praktisch uit zijn vel, aangezien we drie dagen geleden ook al met de SNS aan de telefoon hebben gezeten vanuit Australie over onze beide (falende) creditcards. Gelukkig hebben we ook 1 niet SNS-kaart mee, dus Sacha kan wel geld opnemen van haar ING rekening. Deze moeten we koesteren, want als we daarmee een probleem krijgen, dan zitten we goed in de puree aan de andere kant van de wereld. We worden opgehaald en netjes afgezet bij het hotel. Het is niet direct de Hilton, maar prima voor 1 nachtje. Robbert belt de bank, maar komt in een keuzemenu. Hij belt dan maar een nummer die we voor de creditcards hadden en we krijgen een ander nummer. Dat nummer leidt ons weer naar een keuzemenu en Robbert hoort een bandje dat gaat over heel iets anders. Na nog een paar keer proberen krijgt hij eindelijk iemand aan de lijn die kan kijken wat er aan de hand is en die kan niets ontdekken. We krijgen het advies mee om het morgen nog maar weer een keer te proberen met pinnen. Ruim twintig minuten verder en nog steeds niet geholpen; we zijn klaar met de SNS. We moeten er nu nog even mee doen, maar als we weer terug zijn, zullen we direct van bank veranderen. Uiteraard veranderen we nadat alle telefoonkosten die we tot nu toe gemaakt hebben gedeclareerd hebben, een rekening die niet zuinig zal zijn.
Als Robbert aan het douchen is valt hem op dat de handdoek die in de douche hangt nogal klein is en vrij ruw aanvoelt. Als hij even later de kamer in loopt wijst Sacha hem op het feit dat hij zich afdroogt met het vloermatje (zelfde kleur, zelfde logo en hangt op een handoekrekje) en dat er op bed 2 ‘normale’ handoeken liggen. Mmmmja, voor morgen dus nog een fris handdoekje.
De rest van de avond liggen we op bed en kijken lokale tv.