Dag 155 Tin Can Bay – Rainbow Beach

We worden vandaag om 6:45 uur wakker door de wekker, omdat we de dolfijnen graag willen zien en die worden ’s ochtends (veel te) vroeg gevoerd bij de haven in Tin Can Bay.
We kleden ons snel aan en gaan op pad. De autoruiten zijn flink beslagen (aan de binnenkant) omdat we weer zo’n koude nacht gehad hebben. Robbert steekt zijn hoofd tijdens het rijden uit de zijruit om wat te kunnen zien. Het is nog steeds erg koud, dus daar wordt je wel even goed wakker van.
Eenmaal bij de haven aangekomen, zien we al diverse mensen die hetzelfde doel lijken te hebben. We volgen hun maar, is wel zo makkelijk. Het is al goed druk met mensen die hun boot te water willen laten voor een lekker dagje op het water. Als we de parkeerplaatsen zijn overgestoken, zien we dat de dolfijnen er al zijn. Een stuk of 10 mensen staan met opgerolde broekspijpen in het ijskoude water. We trekken onze schoenen en sokken uit en gaan er gezellig bij staan. De eerste paar minuten zijn het ergst; dan voelt het alsof je voeten er afvriezen, daarna gaat het wel. Waarschijnlijk zijn je zenuwen dan zo verdoofd door de kou, dat ze geen signalen meer aan je hersenen afgeven (een soort van “verloren zaak” zeg maar). Er zijn twee dolfijnen; een vrouwtje van 23 jaar en een mannetje van 18 jaar. De meneer die bij de “organisatie” lijkt te horen, vertelt dat deze twee dolfijnen nooit naar de open zee gaan en dat dit al de derde generatie dolfijnen is die hier gevoerd wordt. Soms komt er een derde dolfijn, dat is een kind van het vrouwtje. De dolfijnen dragen flinke littekens op hun lijf en van een van de dolfijnen is een deel van de rugvin kwijt. Het eerst komt doordat dolfijnen elkaar bijten om elkaar weg te jagen en het tweede kwam door een bullshark, vertelde de man.
Na een half uurtje vinden we het wel gezegend; het is leuk, maar niet spectaculair en wel erg koud. Op blote voeten lopen we terug naar de auto, wat niet een heel goed idee was, aangezien het asfvalt heel grof en scherp is en onze koude voeten aanvoelen alsof ze er af vallen (waarschijnlijk van het bloed dat weer wordt opgewarmd). Al strompelend bereiken we op onze blote voeten de auto toch en rijden vervolgens weer terug naar de camping om daar te ontbijten en onze laatste spulletjes in te pakken. Onderweg doen we nog wat boodschappen, zodat we weer minimaal twee dagen vooruit kunnen. Daarna gaan we op pad naar Rainbow Beach. Rainbow Beach is slechts 25 kilometer verwijderd van Tin Can Bay en we vinden het plaatsje zonder navigatieproblemen. We zien de borden dat je voor het camperen een vergunning nodig hebben, maar we besluiten eerst eens te kijken of we het wat vinden, dan kunnen we altijd nog terug rijden om er een te halen.
Na nog eens 5 kilometer rijden bereiken we een natuurpark met superleuke plekjes dicht bij het strand. Omdat het al druk is, willen we niet meer terug rijden naar het plaatsje, omdat we dan mogelijk geen plekje meer kunnen vinden als we terug komen. We spreken iemand aan en die zegt dat het ook mogelijk is om de vergunning rechtstreeks van de ranger te krijgen, wanneer die langs komt. Dat lijkt ons een prima optie, dus we proberen ons busje te parkeren op het door ons uitgezochte, ideale plekje. Helaas is het zand erg mul daar, dus we komen gedurende het parkeerproces wel een twee keer vast te staan. Toch komen we beide keren weer los en zetten we door: no guts, no glory!
Natuurlijk lukt het om de bus op het beste plekje te krijgen, met dien verstande dat de wielen wel erg diep zijn weggezakt en wij naar alle waarschijnlijkheid hulp van een 4x4 nodig zullen hebben, om hier weer weg te komen. Nou ja, dat zien we dan wel weer. We nemen onze intrek, dat wil zeggen: we spannen een tarp, Robbert gaat dode bomen omzagen en trekt tekeer met de nieuw aangekochte beugelzagen. We hebben flink wat hout voor het kampvuur en Sacha gaat een boekje lezen in de zon (taakverdeling?). Twee uur verder, komt de ranger langs. Robbert loopt met de portomonnee naar hem toe en vraagt wat de schade is. Helaas, betalen bij de ranger kan niet, wel kunnen we bellen naar het kantoor of naar het kantoor rijden. We leggen uit dat beiden erg lastig zijn, want onze telefoons hebben hier geen signaal en de bus staat vast. De ranger is vriendelijk en zegt dat hij onze gegevens noteert en dat wij, als we weer vertrekken, langs het kantoor moeten rijden om daar alsnog de vergunning te betalen. Als we dat niet doen, dan krijgen we wel een boete “thuis”gestuurd. Dat “thuis” is echter een fictief adres in Darwin (waar we de bus hebben laten registreren), maar daarvan gaan we natuurlijk geen misbruik maken voor $ 5 p.p. per nacht. De ranger wenst ons een prettige dag en vervolgt zijn weg. De Australiërs die wij zijn tegengekomen de afgelopen weken, hebben stuk voor stuk een vriendelijke inborst, maken graag een praatje en zijn bereid je te helpen daar waar mogelijk. Ze vertrouwen je op je woord en gaan er van uit dat je de beste bedoelingen hebt. De gereserveerdheid die meeste mensen in Nederland (en Europa) hebben, is hier ver te zoeken.
De rest van de dag hangen we rond, lezen een boekje, springen in paar keer de zee (koud maar wel aangenaam, vooral omdat het zonnetje lekker warm is als je er weer uit komt). Als het begint te schemeren steken we het kampvuur aan en bereiden onze maaltijd voor vanavond: kip in zoetzure saus met rijst. We zijn inmiddels wel weer afgekickt van Azië en lusten wel weer een rijstgerecht. Tegen 9 uur (ja, een latertje vanavond) gaan we naar bed. Het is hier beduidend minder koud dan in Tin Can Bay, dus we vallen snel in slaap.