Dag 254 San Pedro de Atacama
Door: robbertensacha
Blijf op de hoogte en volg Robbert en Sacha
22 November 2010 | Chili, San Pedro de Atacama
Na een heerlijke lange nachtrust, doen we het rustig aan vanochtend. Eerst even bijkomen en het toilet maken. Daarna verzamelen we onze wasgoed om deze bij de wasserette af te geven en doen we wat boodschapjes voor het ontbijt. De gezamenlijke keuken van de hostel is klein en slecht uitgerust, dus we houden het simpel. Zelfs het verzamelen van 4 kopjes voor de koffie is namelijk al een probleem. Als we klaar zijn met het ontbijt, hangen we nog wat bij de kamer totdat het tijd is voor Robbert en Benoit om naar het busstation te lopen. Zij gaan vandaag naar Calama om de auto op te halen die we reeds in La Serena hebben gereserveerd via het internet. In Calama gaan ze tevens kijken naar de mogelijkheden om over een paar dagen met de bus door te reizen naar Uyuni in Bolivia. Het is ook mogelijk om deze reis vanaf San Pedro te doen via een lokaal toerbureautje, maar we willen alle opties weten voordat we een keuze maken. Aangezien de rit naar Calama al bijna 2 uur duurt, verwachtten we de mannen niet eerder terug dan na 5 uur ’s middags.
Sacha en Elodie blijven bij de kamer en doden de uurtjes voornamelijk met lezen, verdere reisplannen bekijken, de financiele administratie bijwerken (Sacha) en nog maar een beetje hangen. Net als ze besluiten om tegen 4 uur een rondje door San Pedro te lopen, komt er iemand van de hostel die zegt dat er een telefoontje voor ons is bij de receptie. We hadden met elkaar afgesproken dat de mannen eventueel de busreis naar Bolivia konden boeken in Calama, als het een goede optie was. En als ze twijfelden konden ze ons gratis bellen via de iphones (Skype). We lopen dus een beetje verbaast naar de receptie en vragen ons af wat er aan de hand is. Als we daar aankomen, heeft de beller helaas al opgehangen met de belofte om 5 minuten later nog een keer te bellen. We wachten dus bij de receptie tot er weer wordt gebeld. Al snel blijkt dat er echter een misverstand is, de dame aan de lijn spreekt slecht engels en zoekt iemand die toevalligerwijs ook informatie wil voor een reis naar Bolivia. Maar de persoon die ze zoekt, kennen we niet. We lopen terug naar de kamer en besluiten dat we waarschijnlijk geen telefoontje meer krijgen en wel een rondje kunnen gaan lopen. We bekijken wat winkeltjes en eetcafe’tjes voor goedkope lunch- en dinermogelijkheden.
Het plaatsje is klein, dus we hebben alles wel gezien na drie kwartier en keren terug naar de kamers, waar we nog maar weer wat wachten. Tegen 7 uur ’s avonds krijgen we het koud van het buiten wachten en spreken af om ergens in een cafe’tje wat te gaan drinken. Precies op het moment dat we richting de straat lopen, zien we Benoit. Die verteldt dat Robbert de auto aan het parkeren is.
Robbert en Benoit nemen de bus van 12 uur naar Calama en worden daar ruim anderhalf uur later afgezet. Op onze reis naar San Pedro de Atacama zijn we hier al een keer door heen gereden en onze eerste indruk was niet al te best. Het 2e bezoek verbeterd ons oordeel over deze stad niet, hier wil geen toerist verblijven. Bij het busstation informeren we naar de mogelijkheden om vanuit Calama naar Bolivia te reizen. De gerenormeerde busondernemingen hebben echter alleen verbinindingen binnen Chili. We worden doorverwezen naar een 2- tal kleinere bedrijfjes die elders in de stad zitten, in de buurt van het autoverhuurbedrijf. Te voet zetten we koers naar het centrum en terwijl we dat doen zijn we behoorlijk op onze hoede, er loopt hier allerlei gespuis over straat. De auto kunnen we officieel om 6 uur vanavond ophalen maar we hopen dat doordat we iets eerder zijn, we de auto eerder mee kunnen krijgen. Als we het depot van het verhuurbedrijf binnenlopen is al het personeel druk aan het tennissen in het leegstaande kantoorgedeelte. De kantoren zijn leeg en het ziet eruit alsof er een buldozer doorheen heeft gereden. We vragen ons af of we juist zijn maar het personeel verzekerd ons dat de rode auto buiten die van ons is. Als we informeren of het mogelijk is het papierwerk in orde te maken en de auto 3 uurtjes eerder mee te krijgen worden we teleurgesteld. Over een eventueel kleine vergoeding voor deze tijd wordt niet eens gesproken; vanaf 5 uur kunnen we de auto meekrijgen. Er zit niks anders op om dan de tijd te doden hier in Calama. Op de hoek van de straat komen we bij een even ongeinspireerd kantoor aan waar we informeren naar de mogelijkheid om met de bus naar Bolivia te reizen. Een ongeinspireerde dame met haar bril half op haar hoofd verteld ons in razendsnel Spaans dat er 3 maal per week een bus naar Uyuni gaat, dat deze om 6 uur ’s ochtens vertrekt en dat we voor 8000 pesos mee mogen. Als we wat nadere informatie willen verloopt het gesprek ineens nog veel stroever dan daarvoor. We krijgen het niet voor elkaar om een duidelijk beeld van de bus te krijgen (groot?.luxe?, airco? toerisenbus of lokale bus (in de laatste wil je niet 8 uur zitten)). Met een onbestemd gevoel verlaten we het kantoor en lopen naar de het laaste adres dat we hebben gekregen. Helaas heeft deze busmaatschappij geen dienst meer op Uyuni in Bolivia, vanaf 15 december weer. Jammer.
We besluiten nogmaals naar onze vriendin bij het eerste kantoortje te lopen om te trachten toch wat meer info los te peuteren. Na wat heen en weer in het Spaans/Frans en Engels wordt het duidelijk dat het geen hele grote bus is en dat we geen airco hebben….Geen kaartjes kopen dus. Omdat we in Calamara geen internetverbinding hebben kunnen we de dames niet bellen via het internet. We zullen ze dus bij terugkomst informeren over de mogelijkheden.
Tegen 5 uur lopen we naar het verhuurbedrijf waar natuurlijk nog niemand is, we wachten ruim 20 minuten op een bankje. Het papierwerk gaat Zuid-Amerikaans langzaam en bij het controleren van de auto valt ons op dat één van de wielen een andere band heeft. Als we het nader bekijken zit er een kleinere band op deze velg en de band is ook nog eens helemaal versleten. We geven aan dat we graag een auto willen met 4 even grote wielen. Er wordt gekeken of we helemaal gek zijn. Het maakt niet uit dat er 1 ander wiel op de auto zit. We maken duidelijk dat we geen slick onder de auto willen en we 4 gelijke wielen willen. Als zij het niet oplossen ruilen we zelf het wiel voor het reservewiel (dat wel de juiste maat en goed profiel heeft). Na nog maar wat tegensputteren wordt er uiteindelijk een sleutel gepakt en begonnen met het wisselen van het wiel. Tegen een uur of 6 kunnen we op pad. We dienen wel eerst te tanken, de tank is helemaal leeg….Wat een service bij dit bedrijf….
Als we voor de 3e keer door de woestijn rijden hebben we eindelijk de gelegenheid om even te stoppen bij de fraaie landschappen die we passeren. De zon staat inmiddels al behoorlijk laag en het kleurenpalet wordt met de minuut groter.
Terug in San Pedro staan Sacha en Elodie op het punt om het dorpje in te lopen, ze vinden dat ze lang genoeg op ons hebben gewacht en ze hebben gelijk. Het gedoe met de auto, tanken en het landschap heeft ervoor gezorgd dat we pas na 8 uur weer terug zijn. We besluiten een drankje te nemen en meteen maar te dineren. Morgen het avontuur met eigen auto.
Foto’s
http://www.flickr.com/photos/robbertensacha/sets/72157625437479906/
Sacha en Elodie blijven bij de kamer en doden de uurtjes voornamelijk met lezen, verdere reisplannen bekijken, de financiele administratie bijwerken (Sacha) en nog maar een beetje hangen. Net als ze besluiten om tegen 4 uur een rondje door San Pedro te lopen, komt er iemand van de hostel die zegt dat er een telefoontje voor ons is bij de receptie. We hadden met elkaar afgesproken dat de mannen eventueel de busreis naar Bolivia konden boeken in Calama, als het een goede optie was. En als ze twijfelden konden ze ons gratis bellen via de iphones (Skype). We lopen dus een beetje verbaast naar de receptie en vragen ons af wat er aan de hand is. Als we daar aankomen, heeft de beller helaas al opgehangen met de belofte om 5 minuten later nog een keer te bellen. We wachten dus bij de receptie tot er weer wordt gebeld. Al snel blijkt dat er echter een misverstand is, de dame aan de lijn spreekt slecht engels en zoekt iemand die toevalligerwijs ook informatie wil voor een reis naar Bolivia. Maar de persoon die ze zoekt, kennen we niet. We lopen terug naar de kamer en besluiten dat we waarschijnlijk geen telefoontje meer krijgen en wel een rondje kunnen gaan lopen. We bekijken wat winkeltjes en eetcafe’tjes voor goedkope lunch- en dinermogelijkheden.
Het plaatsje is klein, dus we hebben alles wel gezien na drie kwartier en keren terug naar de kamers, waar we nog maar weer wat wachten. Tegen 7 uur ’s avonds krijgen we het koud van het buiten wachten en spreken af om ergens in een cafe’tje wat te gaan drinken. Precies op het moment dat we richting de straat lopen, zien we Benoit. Die verteldt dat Robbert de auto aan het parkeren is.
Robbert en Benoit nemen de bus van 12 uur naar Calama en worden daar ruim anderhalf uur later afgezet. Op onze reis naar San Pedro de Atacama zijn we hier al een keer door heen gereden en onze eerste indruk was niet al te best. Het 2e bezoek verbeterd ons oordeel over deze stad niet, hier wil geen toerist verblijven. Bij het busstation informeren we naar de mogelijkheden om vanuit Calama naar Bolivia te reizen. De gerenormeerde busondernemingen hebben echter alleen verbinindingen binnen Chili. We worden doorverwezen naar een 2- tal kleinere bedrijfjes die elders in de stad zitten, in de buurt van het autoverhuurbedrijf. Te voet zetten we koers naar het centrum en terwijl we dat doen zijn we behoorlijk op onze hoede, er loopt hier allerlei gespuis over straat. De auto kunnen we officieel om 6 uur vanavond ophalen maar we hopen dat doordat we iets eerder zijn, we de auto eerder mee kunnen krijgen. Als we het depot van het verhuurbedrijf binnenlopen is al het personeel druk aan het tennissen in het leegstaande kantoorgedeelte. De kantoren zijn leeg en het ziet eruit alsof er een buldozer doorheen heeft gereden. We vragen ons af of we juist zijn maar het personeel verzekerd ons dat de rode auto buiten die van ons is. Als we informeren of het mogelijk is het papierwerk in orde te maken en de auto 3 uurtjes eerder mee te krijgen worden we teleurgesteld. Over een eventueel kleine vergoeding voor deze tijd wordt niet eens gesproken; vanaf 5 uur kunnen we de auto meekrijgen. Er zit niks anders op om dan de tijd te doden hier in Calama. Op de hoek van de straat komen we bij een even ongeinspireerd kantoor aan waar we informeren naar de mogelijkheid om met de bus naar Bolivia te reizen. Een ongeinspireerde dame met haar bril half op haar hoofd verteld ons in razendsnel Spaans dat er 3 maal per week een bus naar Uyuni gaat, dat deze om 6 uur ’s ochtens vertrekt en dat we voor 8000 pesos mee mogen. Als we wat nadere informatie willen verloopt het gesprek ineens nog veel stroever dan daarvoor. We krijgen het niet voor elkaar om een duidelijk beeld van de bus te krijgen (groot?.luxe?, airco? toerisenbus of lokale bus (in de laatste wil je niet 8 uur zitten)). Met een onbestemd gevoel verlaten we het kantoor en lopen naar de het laaste adres dat we hebben gekregen. Helaas heeft deze busmaatschappij geen dienst meer op Uyuni in Bolivia, vanaf 15 december weer. Jammer.
We besluiten nogmaals naar onze vriendin bij het eerste kantoortje te lopen om te trachten toch wat meer info los te peuteren. Na wat heen en weer in het Spaans/Frans en Engels wordt het duidelijk dat het geen hele grote bus is en dat we geen airco hebben….Geen kaartjes kopen dus. Omdat we in Calamara geen internetverbinding hebben kunnen we de dames niet bellen via het internet. We zullen ze dus bij terugkomst informeren over de mogelijkheden.
Tegen 5 uur lopen we naar het verhuurbedrijf waar natuurlijk nog niemand is, we wachten ruim 20 minuten op een bankje. Het papierwerk gaat Zuid-Amerikaans langzaam en bij het controleren van de auto valt ons op dat één van de wielen een andere band heeft. Als we het nader bekijken zit er een kleinere band op deze velg en de band is ook nog eens helemaal versleten. We geven aan dat we graag een auto willen met 4 even grote wielen. Er wordt gekeken of we helemaal gek zijn. Het maakt niet uit dat er 1 ander wiel op de auto zit. We maken duidelijk dat we geen slick onder de auto willen en we 4 gelijke wielen willen. Als zij het niet oplossen ruilen we zelf het wiel voor het reservewiel (dat wel de juiste maat en goed profiel heeft). Na nog maar wat tegensputteren wordt er uiteindelijk een sleutel gepakt en begonnen met het wisselen van het wiel. Tegen een uur of 6 kunnen we op pad. We dienen wel eerst te tanken, de tank is helemaal leeg….Wat een service bij dit bedrijf….
Als we voor de 3e keer door de woestijn rijden hebben we eindelijk de gelegenheid om even te stoppen bij de fraaie landschappen die we passeren. De zon staat inmiddels al behoorlijk laag en het kleurenpalet wordt met de minuut groter.
Terug in San Pedro staan Sacha en Elodie op het punt om het dorpje in te lopen, ze vinden dat ze lang genoeg op ons hebben gewacht en ze hebben gelijk. Het gedoe met de auto, tanken en het landschap heeft ervoor gezorgd dat we pas na 8 uur weer terug zijn. We besluiten een drankje te nemen en meteen maar te dineren. Morgen het avontuur met eigen auto.
Foto’s
http://www.flickr.com/photos/robbertensacha/sets/72157625437479906/
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
