Dag 36 Saigon – Cu Chi tunnels

Om 7 uur opgestaan en snel de klaar gemaakt voor een ontbijt bij de buren. We moesten eerst nog even de waslijn opruimen; als we kleding uittrekken omdat het zeiknat van het zweet is, dan spoelen we het meteen uit en hangen het te drogen. Als we dit niet zouden doen zouden we in 3 dagen door al onze kleding heen zijn. Op deze manier houden we het een beetje bij. Zo af en toe brengen we een zak vol naar de wasserette. Deze doet dan de was voor je. Kost je tussen de € 0,60 tot € 1. De prijs is afhankelijk van de grootte van de plaats/stad en hoe graag men werk wil hebben. In de kleinere gehuchten is het meestal iets goedkoper. Ook kun je (als je dat wilt) je was binnen 3 uur terug hebben, dan betaal je meestal het dubbele tarief. Wij zijn overal lang genoeg, dus is dit voor ons nog niet nodig geweest. Na een ontbijtje (het is dan 8 uur) wachten we op het busje dat ons komt ophalen. Voor het eerst is de bus te laat. Om 8.15 komt er iemand de straat in rennen, hij zoekt ons en hij heeft haast. We lopen dus wat gehaast de 100 m naar het eind van de straat. Geen bus. Is de bus omgereden en staat nu aan de andere kant van het straatje waar ons hotel aan zit. Lekker handig. We lopen, nog steeds gehaast, terug langs het hotel waar hij ons net heeft opgepikt, naar de andere kant. Hier staat onze bus. Hij zit al aardig vol en we vinden een plekje halverwege in de bus. De beenruimte is minimaal en de stoelen zijn zo smal dat je niet normaal naast elkaar kan zitten. Een van beide moet iets naar voren zitten, wil de ander normaal kunnen zitten. Het is maar 35 km rijden, dus we overleven het wel. We vergissen ons echter in de reistijd, we zitten midden in de Saigon spits. Ook maken we nog een ‘sanitaire’ stop bij een fabriek waar mensen met een lichamelijke beperking allerlei kitsch in elkaar zetten. Potjes, pannentjes, tafels en doosjes met parelmoer kun je hier kopen. De stop is meer voor de verkoop van de spulletjes dan voor het toiletbezoek. Na 25 minuten gaan we gelukkig weer verder. Na een rit van totaal ruim twee uur komen we aan bij de hoofdattractie van vandaag de Cu Chi tunnels.
Deze tunnels zijn vooral bekend geworden in de oorlog tegen de Amerikanen. De Vietnamese Communisten (VC) gebruikte deze in hun guerilla oorlog tegen het zuiden dat door de Amerikanen werd gesteund. De Amerikanen wisten wel dat er tunnels in dit gebied zaten en hebben maarliefst 1,5 ton aan bommen per m2 neergegooid. De tunnels werden maar sporadisch geraakt. Het gangenstelsel kende 3 lagen; 1e laag tussen oppervlak en 5 meter onder de grond, 2e laag tussen de 5 en 7 meter onder de grond en de onderste laag tussen de 7 en 12 meter. De gangen zijn zo klein van diameter (orgineel ongeveer 80 cm hoog en 30 cm breed) dat ze zeer goed bestand waren tegen de bommen van de B52 bommenwerpers die hier hun lading lostte. Vlakbij de tunnels is ook nog een krater te zien van zo’n bom, deze is op nog geen 10 meter van een tunnel terecht gekomen, maar de tunnel is nog intact.
Gelukkig hebben ze een aantal meter van de gangen iets verwijd, zodat de moderne toerist hier ook door kan kruipen. De gangen zijn nu ongeveer 120 cm hoog en 40 cm breed. Robbert heeft er een meter of 40 op z’n hurken door heen gewaggeld en verrekt nu van de spierpijn !!!
In de tunnels is het verschrikkelijk benauwd en heet, maar dat spreekt voor zich. In totaal is er zo’n 200 kilometer tunnel met elkaar verbonden in dit gebied. De Amerikanen wilden deze zo graag opsporen en vernietigen dat ze een enorme basis in dit gebied hadden gebouwd. Ze deden dit echter recht boven een bestaande tunnel en maanden lang werden ze dus van binnenuit beschoten, zonder te weten waar het vandaan kwam.
Ook zien we een aantal booby traps, gemaakt door de VC. Deze vallen werden ook in de tunnels gebruikt. Merkwaardig is dat de pinnen van de vallen gemaakt is van scherven van de bommen die op dit gebied zijn gevallen.
De gids die ons rondleidt heeft een nogal morbide gevoel van humor. Hij komt uit het gebied waar veel munitie is gevallen en lacht telkens als hij verteld dat er iemand gewond is geraakt, of erger is gedood, door niet ontplofte munitie (deze gaat later pas af als deze wordt geraakt met een schep, of wordt ontmateld). Bizar, wij gruwelen van zijn verhalen en hij lacht er smakelijk om.
Ook worden we in de gelegenheid gesteld om met een wapen te schieten. We kunnen kiezen uit de AK 47 (Russisch), M16 ( Amerikaans) of zelfs een hele zware mitraillier: de M60. Kosten bedragen 1 dollar per kogel. Vooral de Russen en Amerikanen vinden dit fantastisch en maken hier graag gebruik van. Wij besteden ons geld liever nuttig, we nemen een ijsje. We genieten ervan terwijl op de achtergrond de salvo’s klinken.
Ook zien we nog hoe de VC sandalen maakten van oude autobanden. Deze werden door de Amerikanen achteloos achtergelaten en zij voorzagen dus op deze manier hele volksstammen van duurzame schoeisel.
Om 1:30 is het tijd om weer terug te gaan naar Saigon. We wurmen ons weer in de bus en hebben gelukkig geen file op de terugweg. Wel zetten we nog een paar toeristen af bij verschillende hotels en het War Reminants museum. Dit hebben we gisteren allemaal al gezien en zijn eerlijk gezegd ook bekaf van het slenteren in de warmte. Om een uur of 3 zijn we terug in ons straatje. We hebben behoorlijke trek en Robbert loopt nog steeds moeilijk van de spierpijn, we lunchen aan de achterkant van ons hotel. Eenmaal in het hotel genieten we van een heerlijke (en zeer nodige) douche. Vandaag hebben we besloten dat we overmorgen door willen naar Nha Trang, we lopen dus naar beneden en boeken in de lobby van ons hotel een treinticket voor overmorgen. We betalen $ 20 p.p., voor dit geld worden we om 11:20 pgehaald bij het hotel en zitten we 7 uur in de trein. De trein hier kent 4 klassen; hard seat, soft seat, hard sleep en soft sleep. We reizen overdag dus de soft seat is prima voor ons.
We willen een hapje eten in downtown Saigon dus nemen we een moto taxi. Bij een moto taxi zit je als passagier achter op de brommer. Met het verkeer hier een belevenis op zich. We nemen 2 moto taxi’s en sjeezen naar onze bestemming. We hadden verwacht dat het daar veel drukker zou zijn, maar we krijgen het idee dat de meeste restaunts en barretjes bij ons in de wijk zitten. We lopen naar het Sheraton hotel en nemen de lift naar de 23ste verdieping. We vallen een beetje buiten de toon (we komen hele groepen tegen in galakledij) maar wij lopen in onze vrijetijdstenue en op slippers. Nou ja, niks van aantrekken en gewoon doen of het zo hoort.
De bar op de bovenste etage heeft uitzicht op de stad, echt waanzinnig mooi om Saigon een keer bij nacht te zien. We bestellen 2 cocktails en genieten van het uitzicht. Ook staat er een heerlijk briesje op het terras dat gedeeltelijk buiten is.
Na deze alcoholische versnaperingen is het tijd voor en hapje eten. We lopen weer in de richting van ons hotel en komen halverwege langs een markt. Buiten staan er heel veel stalletjes met eten en we schuiven aan bij de lokale bevolking. We wijzen aan wat we willen hebben (menu hebben ze niet in het Engels), en genieten van alles wat er om ons heen gebeurd. Na het eten is het tijd voor de rekening, die bedraagt maarliefst 52.000 Dong. Dit is omgerekend nog geen € 2.50 voor 2 maaltijden incl 2 cola’tjes. Lachend lopen we verder, het eten was echt lekker, morgen gaan we hier weer heen.
Op de terugweg nemen we nog een luxe ijsje bij Fanny, echt italiaans ijs. Heerlijk, we vragen ons af of de ijssalon De Hoop (in Blaricum) al open is.
Morgen meer vanuit Saigon

De foto’s, en een filmpje van het verkeer in Saigon:
http://www.flickr.com/photos/robbertensacha/sets/72157623874122258/