Dag 225 Moorea
Door: Robbert en Sacha
Blijf op de hoogte en volg Robbert en Sacha
23 Oktober 2010 | Frans Polynesië, Papeete
Om half 8 is het tijd om naar de duikshop te gaan en vandaag blijken we de enige 2 duikers (buiten de duikmaster) te zijn. Het is vanochtend nagenoeg windstil en het water binnen de lagoon is superglad, het lijkt wel een spiegel. Op de boot is het lekker rustig en we hebben alle tijd om onderweg even te stoppen bij een groepje dolfijnen dat in de golven aan het spelen is. Er zitten ook enkele jonge exemplaren bij, deze kunnen wel al uit het water springen, maar de landing hebben ze nog niet echt onder controle. Een koddig gezicht hoe ze enthousiast uit het water springen en als ongeleide projectielen (soms met de staart eerst) weer in het water belanden. Na een minuut of 10 hebben we genoeg stuntende dolfijnen gezien en varen we door naar de duikplek. Eenmaal op de plek aangekomen kunnen we de boei, waar we de boot aan vast willen leggen, niet vinden. Waarschijnlijk heeft iemand de drijver eraf gejat, waardoor het touw dus niet te vinden is. Robbert zet z’n duikbril op en springt overboord. Kijkend door de duikbril ziet hij meteen een 5-tal haaien die nieuwsgierig even een kijkje komen nemen. Veel duikboten voeren de haaien, zodra er dus iemand in het water springt komen ze even kijken of er iets te knagen valt. De schipper, die ook de duikmaster is, blijkt goed de duikplekken te kennen. De boot ligt nog geen 15 meter bij het touw (inderdaad zonder drijver) vandaan. Als de boot vast ligt klimt Robbert weer aan boord en maken we ons klaar voor de duik. Niet geheel verrassend komen we zodra we het water in springen meteen weer een groep haaien tegen, het zijn er inmiddels een stuk of tien en als we op een meter of 20 diep zijn aangekomen komt ook een schildpad even gedag zeggen. De schildpad is een oude bekende van de duikmaster. Als deze met een stuk dood koraal op de bodem klopt is dit het teken voor de schildpad om ons te volgen. Gedurende 20 minuten blijft hij (of zij) vlak bij ons en zwemt af en toe zelfs tegen ons aan. Als we bij een bepaald stuk dood koraal zijn aangekomen keert de duikmaster een rots om waar wat lekkers (groen geleiachtig plantje) voor de schildpas onder groeit. Met veel enthousiasme worden de stukjes knaagvoer uit de hand gegeten, ook Sacha waagt een poging. Als we de steen omgekeerd laten liggen gaat Stoffel door met zijn ontbijt en vervolgen wij onze duik. De rest van de duik zien we niet echt veel bijzonders, al blijft het speciaal om haaien van ruim een tot twee meter de hele duik om je heen te zien zwemmen.
Aan het einde van de duik heeft Robbert weer verschrikkelijk last van hoofdpijn. Het lijkt wel of z’n sinus verstopt zit. Als we ondanks de koppijn verder naar de oppervlakte zwemmen komt het geheel los en met een piepend geluid (alleen in z’n hoofd hoorbaar) wordt het drukverschil minder. Ondanks dat hij geen last heeft van verkoudheid zit er kennelijk toch iets verstopt. Naarmate de dag vordert wordt de hoofdpijn gelukkig ook minder.
Als we terug zijn aan wal regelen we de betaling van de duiken die we hier gemaakt hebben en lopen we naar de receptie van het resort. Hier informeren we naar de mogelijkheden om een auto te huren. De auto die we de rest van de dag willen hebben (een buggy) is helaas niet beschikbaar. Het huren van een scooter zit in dezelfde prijsklasse, dus nemen we deze maar. We huren de scooter voor 8 uur zodat we vanavond ook ergens een hapje kunnen gaan eten.
Op de scooter rijden we in 2 uur het eiland rond en komen tot de conclussie dat het bijzonder mooi is, maar ook veel van hetzelfde. De weg van het eiland loopt zo’n 70 meter van de kust af en de ruimte tussen de weg en de kust is bijna helemaal volgebouwd. Vooral de mooiste stukken zijn niet vanaf de weg zichtbaar. Tijdens ons rondje zien we dus voornamelijk huisjes op bijzonder fraaie plekjes. Aan het eind van ons rondje rijden we nog naar Belvedere midden op het eiland, wat een mooi uitkijkpunt is met zicht op de 2 baaien van het eiland. Helaas is er inmiddels al wat bewolking komen opzetten en kunnen we niet echt spectaculaire foto’s maken. Eenmaal terug in het hotel doen we een drankje op onze kamer.
Tegen 6 uur zitten we even buiten en zien we een duo met ukelele en gitaar langskomen die de boel in de beachbar wat gaan opvrolijken. We besluiten, met de ondergaande zon aan de ene kant en het muzikale duo aan de andere kant, even een wijntje te drinken op deze mooie plek. Omdat we de brommer hebben, zijn we mobiel en dus eten we vandaag wat verder buiten de deur. Eerst rijden we richting de 2 baaien maar al snel komen we er achter dat er hier eigenlijk niets te beleven valt. Als vervolgens de straatverlichting ook ophoudt, hebben we door dat we een soort niemandsland in rijden waar niemand een potje eten voor ons staat te koken. Als we zijn omgedraaid rijden we zo’n 1,5 kilometer voorbij ons hotel. Aan de linkerkant van de weg, tegenover het hibiscus restaurant, staan 2 mensen vrolijk vanuit een oude caravan te kokkerellen. We besluiten de tuin in te rijden en hier vanavond aan te schuiven. De keuze is beperkt, sommige gerechten zijn al op, maar de prijzen zijn ook bescheiden. We eten een smakelijke maaltijd en als de lokale buschauffeur langskomt wordt het een aparte ervaring. Al rijdend (ja met die bus zonder ramen) roept hij heel hard ‘Bon Apetit’ vanuit zijn open raampje. De gasten antwoorden massaal ‘merci’ maar of hij dat mee krijgt… is de vraag.
Helaas is het inmiddels ook gaan regenen en hebben we een nat pak als we na het diner op de brommer terug naar ons verblijf rijden. op de kamer nemen we een lekker warme douche en kruipen er vanavond op tijd in.
http://www.flickr.com/photos/robbertensacha/sets/72157625185867715/
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley