Dag 291 Cienfuegos –Trinidad

De eerste redelijke nacht achter de rug. We besluiten toch om te proberen eerder van Cuba weg te komen. Dit eiland is simpelweg niet wat we zoeken. Zoals we gisteren al schreven gaat alles bijna moeilijk en het voelt alsof iedereen ons tegenwerkt. Wanneer we ‘s ochtends proberen het contacttelefoonnummer in Havana te bellen, vraagt onze casa eigenaar waar we vandaag heen willen. We antwoorden dat we gisteren geinformeerd hebben naar de bus naar Trinidad en dat deze om 13.20 vertrekt. Pepe, de eigenaar pakt echter een schema en daarop staat dat de bus om 12.30 vertrekt. We weten het niet meer (gebeurt vaker hier) en besluiten maar om naar het busstation te lopen, beter 1 uur te vroeg dan 5 minuten te laat. Het veranderen van de vliegtickets proberen we wel als we in Trinidad zijn.
Pepe blijkt gelijk te hebben en de bus zou om 12.30 moeten vertrekken. We kopen een kaartje en rekenen 7 Convertibles per persoon af. We dienen nog ruim een uur te wachten op het busstation. Tijdens het wachten zien we dat de officiële prijs (vermeld op het kaartje) 6 Convertibles is. Robbert gaat terug en verteld dat we net 7 hebben betaald. Met een strak gezicht wordt er beweerd dat we toch echt 12 Convertibles hebben afgerekend voor 2 kaartjes. Klagen heeft hier helemaal geen zin, we zijn opgelicht, maar blij dat we weg kunnen. Ook dienen we de grote rugtassen in te checken waarvoor ze ook nog een 1 convertible in rekening brengen, geen bonnetje gekregen. Ook dit wordt dus in de eigen zak gestoken. Cienfuegos is niks, hoef je niet heen ondanks wat de Lonely Planet verteld.
Als er ‘Trinidad’ wordt omgeroepen pakken we onze spullen en gaan maar weer in de rij staan. Na een kwartier voor niks bij een of andere pipo staan wachten, mogen we we eindelijk instappen. We zijn de enige uit de rij die mee mogen, de Fransen die ook ook op de bus naar Trinidad staan te wachten zien we niet meer terug vandaag. Door alle gedoe vragen we ons af of onze baggage wel aan boord is, hopelijk zitten we wel in dezelfde bus als onze spullen. Aangezien we allebei een aardig bedrag aan contanten daarin hebben (is beter dan alles in de kleine handbagage), zitten we gedurende rit flink in de stress.
Gelukkig blijkt bij aankomst dat dit inderdaad het geval is, we zijn in Trinidad en hebben als bonus al onze spullen nog. Het busstation in Trinidad is werkelijk een ramp. Er staan, zo gokken we, zeker 150 mensen met borden te wachten totdat ze de arme toerist naar hun casa kunnen loodsen. Het is een waar gevecht om het busstation te verlaten, ze versperren af en toe fysiek de weg waardoor je ze gewoonweg aan de kant moet duwen.Met een boze blik her en der bereiken we de vrije weg. Uiteraard worden we nog altijd door een stuk of 10 ‘mannetjes’ belaagd, ze hebben allemaal een goed en spotgoedkoop hostel. We lopen naar het hotel dat we hebben uitgezocht, we zijn toe aan een echt goede nacht, in een echt goed bed. Helaas is het hotel ‘under construction’ wat hier inhoud dat slechts de buitenmuren nog overeind staan. Geen plek dus….. We besluiten maar weer in een casa particulare te gaan slapen en beginnen her en der aan te bellen bij de verschillende huizen. Uiteraard bellen we niet willekeurig aan, de verhuurders van een kamer hebben allemaal een sticker of een bord boven de deur hangen waardoor het duidelijk is dat ze kamers verhuren. We vallen duidelijk op met onze tassen en binnen de korste keren hebben we hetzelfde tafereel als bij het busstation. Een stuk of 5 regelneefjes houdt stug vol en wil ons graag aan een kamer helpen. Wij hebben inmiddels een plaat voor onze kop en lopen langs /door deze gasten alsof ze niet bestaan. Als ze echter ons voorbij fietsen en bij de verschillende casa particulaire aan gaan bellen, zelfs al voordat wij daar kunnen aanbellen, besluiten we dat ze echt te ver gaan. Demonstratief draaien we om en lopen een andere straat in…..LAAT ONS MET RUST !!! We kunnen zelf wel voor ons onderdak zorgen. De reden dat iedereen je hier probeert te ‘helpen’, is omdat zij vervolgens 5 CUC krijgen van de kamerverhuurder, voor het aanleveren van een gast. Deze 5 CUC betaal jij echter gewoon meer voor je kamer. Dit systeem houdt het halve dorp overeind (aangezien men hier verder geen andere bron van inkomsten heeft) en maakt het bijzonder vervelend om over straat te lopen.
Uiteindelijk na een uur zoeken, vinden we op eigen houtje een kleine casa particulare (waar we vriendelijk worden ontvangen). We gooien de tassen op de kamer en maken gebruik van het aanbod om eerst een kopje koffie te drinken.
Tijdens de koffie proberen we het reisbureau in Havana nog maar een keer te bellen met de telefoon van het huis, pas bij de 5e poging hebben we contact. Helaas is degene die over het veranderen van tickets gaat in gesprek, over 5 minuten terugbellen. 5 Minuten later, ticketsmuts nog altijd in gesprek. 10 minuten later nogsteeds in gesprek. We vragen of het misschien mogelijk is om teruggebeld te worden waarna ons telefoonnummer wordt genoteerd en we wachten, wachten en wachten nog maar een beetje. Na 3 kwartier vinden we het genoeg en bellen zelf nog maar een keer. Eindelijk hebben we geluk en krijgen we iemand te pakken die e.e.a. voor ons kan bekijken. We leggen de situatie uit en vertellen dat we eigenlijk zo snel mogelijk weg willen, 30 of 31 december zou top zijn. We worden gevraagd over 15 minuten terug te bellen.
Een kwartier later krijgen we te horen dat er nog plekken zijn op de vlucht van 31 december om 12:55 uur. Prima, kost 96 CUC om het te veranderen, maar dat hebben we er graag voor over. Langer op dit eiland blijven is vele malen duurder. We geven haar Sacha d’r creditcardnummer en hopen er het beste van. De betalingen van de creditcard vinden in Europa plaats (??? vraag niet waarom), we krijgen morgen om 9 uur te horen of de betaling goed is gegaan en we definitief de 31 naar Mexico kunnen.
’s Middags boeken we bij het busstation onze bustickets terug naar Havana voor de 29e; we gaan de rest van het eiland dus niet zien. Kan ons eerlijk gezegd ook gestolen worden. Als het reizen, slapen en gedoe niet verandert, missen we niks. Zelfs als blijkt dat de vliegtickets toch niet veranderd kunnen worden, kunnen we heb beter nog een keer proberen te regelen vanuit Havana. Dan nemen we in Havana een taxi naar het reisbureau en betalen we eventueel contant onze nieuwe tickets. Trinidad is (afgezien van de lastige straatverkopers, best een aardig dorpje. Vooral de huizen zijn erg mooi, dus we kunnen het wel we vinden het niet vervelend om hier 1,5 dag door te brengen.
Aan het einde van de middag drinken we bij een barretje nog een ‘cuba libre’ (rum cola) waarbij we een aantal andere reizigers ontmoeten. Een Engelsman en zijn Italiaanse vriendin zijn 6 dagen op Cuba en zouden het liefst ook eerder vertrekken. Nadeel is dat zij ‘slechts’ 2 weken weg zijn. Zij hebben ervoor gekozen de rest van hun tijd op Cuba in een 5 sterren resort door te brengen, ook zij zijn moe van het gedoe. Een Zuid-Koreaan die later het gezelschap komt versterken heeft precies dezelfde ideëen. Wij dachten dat het misschien aan ons lag, maar wellicht heeft het toch met de bestemming en de mensen/overheid te maken.
’s Avonds eten we bij de casa particulare vis (het blijft ons onduidelijk welk soort het is) in de keuken, terwijl het gezin met een bord op schoot in de woonkamer zit.
Daarna kijken we op de kamer nog een aflevering van Top Gear (hiervan hebben we een heel seizoen op de computer staan) en gaan vroeg slapen.

Foto’s van het fotogenieke Trinidad:

www.flickr.com/photos/robbertensacha