Dag 263 Uyuni – Potosi

Gisteren hebben we nogal uitgebreid gedineerd dus we kunnen vanochtend zonder ontbijt naar de bus. De bus vertrekt vanochtend om 9 uur, althans volgens het reisburo. Het verzoek aan ons was om er om half 9 te zijn dus ruim op tijd zijn we aanwezig. Daar waar de bussen vertrekken staan nogal wat voertuigen met Potosi als eindbestemming. Na enig zoekwerk vinden we de busmaatschappij waar we kaartjes voor hebben en we schrikken nogal van de bus die voor de deur staat; een aftands barrel waar. Gelukkig meldt een medewerkster van de onderneming dat dit niet de bus is naar Potosi. Als de bus die voor de deur staat vertrekt komt er een vrij snel een andere voor in de plaats. Tot onze verbazing is het een vrijwel identieke bus, gelukkig in een iets betere staat. Onze grote tassen worden in een groot zeil op het dag gelegt en stevig vastgebonden. Klokslag 9 uur wordt de motor gestart en komen de laatste passagiers aanrennen. De lokale begrijpen beter hoe het werkt met de bus, die lopen gewoon naar de busterminal en kijken welke bus er het eerst naar hun eindbestemming vertrekt. Zij staan dus niet als ons een half uur voor niks bij een stilstaande bus.
Het eerste stuk van de busrit is nogal ruig. De weg is onverhard en het wegdek is verre van egaal. Gelukkig wordt het na een uurtje wat beter en krijgen we zelfs onderweg af en toe een stuk asfalt. We kunnen goed zien dat Bolivia hard aan haar infrastructuur werkt, overal wordt er aan de weg gewerkt en worden er bruggen gebouwd. Omdat de meeste bruggen nog niet klaar zijn dienen wij nog de ‘oude’ weg te nemen wat hier betekend dat je door het dal van het ravijn moet rijden en kilometers om rijdt.
Ergens in de middle of nowhere stoppen we om te lunchen. Wij hebben inmiddels al het een en ander in de bus aan snacks naar binnen gewerkt en slaan de lokale maaltijd over. Tegen een uur of half 3 komen we aan in de plaats van bestemming; Potosi. De buitenwijken doen wat onvriendelijk aan maar verder richting het centrum komen er wat meer oude gebouwen en wordt het gevoel beter. Net buiten het centrum worden we gedropt, eindbestemming van deze bus. De tassen worden keurig van het dak gehezen door de conducteur van de bus (ja echt nodig met 20 zitplaatsen). Eerst orienteren we ons op de kaart. Het lijkt erop dat we ongeveer een kilometer moeten lopen naar het hotel wat we hebben uitgezocht. De voettocht is heuvelop en we kunnen merken dat we weer hoger zitten. Uyuni lag op ruim 3600 meter, nu zitten we op ruim 4 kilometer. We hijgen als paarden als we zien dat de weg niet vlakker wordt en het geen doen is met de ruim 20 kilo baggage verder te lopen. We houden een taxi aan die ons voor 16 Bolivianos (€ 1.75) naar het hotel brengt. De taxi is van het model ‘antiek’ en er passen maar 2 grote tassen in de kofferbak. De andere 2 gaan los op de baggagedrager op het dak. Voor de veiligheid, we willen onze spullen graag houden, klikken we de tassen vast aan de drager. We hadden veel eerder een taxi moeten nemen. Het is nog een behoorlijk stuk naar het hotel wat we hebben uitgezocht. Eenmaal aangekomen lopen Sacha en Elodie naar binnen om te kijken of ze plek hebben en of de kamers er goed uit zien. Ondertussen slepen Benoit en Robbert de tassen naar het binnenplein van het hotel. De dames komen tevreden terug, we hebben een slaapplaats voor 2 nachten. Ook hier hier is de prijs weer budgetvriendelijk, voor 110 bolivianos hebben we een kamer inclusief ontbijt.
’s Middags lopen we het centrum in, op zoek naar een restaurantje om toch wat te eten. Het is inmiddels 3 uur wat inhoudt dat 70 % gesloten is en we komen uiteindelijk bij een koffietentje terecht waar we wat gebakjes naar binnen werken. Ook het koffietentje is een prima budgetoptie. Met z’n vieren drinken we 6 drankjes en eten we 6 gebakjes (toch wel trek) voor 50 Bs, nog geen 6 euro !!!!
Potosi is een stad die bekend staat om de zilvermijnen die er in de omgeving zijn. In de tijd dat de Spanjaarden over dit gebied heersten is er voor het eerst zilver gevonden in de bergen om Potosi. In de bijna 300 jaar dat de Spanjaarden hier hebben geheerst is bijna al het zilver uit de mijn gehaald en richting Spanje vervoerd. In totaal zijn er 8 miljoen slaven naar Bolivia gehaald (o.a. uit Afrika) om het zilver te delven. In de hoogtij dagen van de ‘zilverkoorts’ was Potosi een van de grootste steden op aarde. Er woonden toen, net als nu ongeveer 200 000 mensen.
Na de lunch lopen we naar het centrum waar we informeren naar een mijn-toer. In Uyuni hebben we een tip gekregen van een andere toerist over een toerburo dat is opgezet door ex-mijnwerkers. De levensverwachting van deze mensen is 10 tot 15 jaar als ze dagelijks in de mijn blijven werken. We steunen het initiatief dat een aantal van hen heeft genomen dan ook van harte. Voor 80 Bs p.p boeken we de trip voor morgen ochtend.