Dag 80 Pulau Perhentian – Kota Bharu

Wat een verademing om weer een lekker hutje te hebben waar we goed kunnen slapen. We waren echt kapot van die 2 slechte nachten bij het buurresort. We slapen lekker uit, ontbijten met uitzicht op zee en voldoen alle rekeningen die nog openstaan (duiken, overnachting eten en drinken). We proberen met onze creditcards het duiken te voldoen, maar beide werken niet. Het schijnt nogal moeilijk te zijn om in Maleisie met je credit card te betalen, zo vertelt de eigenaresse van het resort. Ze vertelt ons ook dat ze hier hele goede (ze bedoeld slimme) criminelen hebben die de gegevens van creditcards kopieren. Banken zijn dus exta achterdochtig met het verwerken van betalingen uit deze landen. Wij denken: ‘zo’n kaart hebben we niet voor niks, die zou gewoon moeten werken’. Later in de ochtend toch maar even een mailtje naar de bank verzonden. Je betaalt immers voor de creditcard service, dan mag je verwachten dat het werkt. Om even over half 12 nemen we afscheid van de mensen van ons resortje en lopen we naar de pier van ons strandje. Om kwart over 12 komt de eerste snelle boot aanvaren, maar wij schijnen een kaartje te hebben voor een andere speedboot en die komt ook net aanvaren. Gelukkig gaat het heel vlot; wij waren de laatste gasten die opgepikt moesten worden. Er wordt direct koers gezet naar het vaste land.
Op het vaste land is er het bekende ritueel van gedoe met taxi’s, bussen en tussenpersonen. We besluiten een taxi te nemen naar Kota Bahru, want de busrit vereist eerst een taxi naar een nabijgelegen plaatsje en dan moet je de bus nemen, deze rit duurt nog eens 2,5 uur. We vinden de taxi’s echter best prijzig, we horen prijzen tussen de 50 en 60 Ringgit. Voor een minibusje wordt 10 Ringgit per persoon gerekend, voorwaarde is dan wel dat je met 7 personen bent. We komen een stel tegen uit Engeland dat ook naar Kota Bharu wil en besluiten met z’n vieren een taxi te delen. Voor 25 Ringgit per stel worden we dus in drie kwartier naar het busstation in Kota Bharu gereden. Gezien de lange rit, valt de prijs bij nader inzien dus reuze mee. Het was wel erg warm in de taxi; chauffeur reed liever met open ramen dan dat hij de airco aan deed. En dan zijn wij Hollanders zuinig?!! Normaal liggen de busstations buiten de stad, maar hier is het midden in het centrum, prima dus. We stappen uit en lopen naar het hotel dat we in de LP hebben gezien. Dit blijkt echter niet meer te bestaan (of we konden het gewoon niet vinden) en we worden door een Zweeds meisje aangesproken over onderdak. Zij verblijft in een prima en betaalbaar pensionnetje en wijst ons de weg. Het pension blijkt vol te zijn en we checken bij het hotel dat ernaast ligt of ze kamers beschikbaar hebben. We lopen de trap omhoog en komen in de huiskamer/receptie waar echter niemand is. De airco en een muziekje staan hier aan en we (we zijn nog steeds met z’n vieren) besluiten om even lekker op de banken neer te ploffen en in de gekoelde ruimte te wachten. Robbert loopt na een minuut of 5 naar de buren en probeert uit te zoeken of er mogelijk iemand naar de receptie kan komen om ons te helpen. Er word vriendelijk gelachen en verteld dat het nooit lang kan duren. Waar hebben we dat meer gehoord? Er verstrijkt een half uur en Sacha besluit op onderzoek uit te gaan naar andere hotels. Het Engelse stel besluit ook verder te kijken. Robbert blijft heerlijk koel bij de tassen. Na nog een minuut of 20 komt er eindelijk iemand aan en hij verteld dat er nog een kamer vrij is. Kosten: 30 Ringgit, hiervoor krijg je een bed. Niets meer, niets minder. Douche en toilet worden gedeeld met twee andere kamers en er is alleen een fan, geen airco. Sacha komt even later ook terug en heeft verschillende ‘middenklasse’ hotelletjes gevonden. Wel iets duurder, maar met wat meer gemakken, zoals een eigen badkamer en wel airco. We besluiten daarvoor te gaan en lopen naar het Sabrina Court hotel, ook weer eentje uit de categorie ‘vergane glorie’. De standaard budget kamer kost 70 Ringgit, maar voor 50 Ringgit (€ 12,50) mogen we er ook blijven slapen (das 30% korting in 10 seconden; snel verdiend). We checken in en boeken 1 nachtje. Meteen regelen we ook het vervoer voor morgen naar het vliegveld. Voor 20 Ringgit worden we om half 3 opgehaald en naar het vliegveld gebracht. Onze vlucht naar KL is om 10 over 5 ‘s middags, dus we hebben tijd zat.
Na een verfrissende douche lopen we naar de McDonalds, hebben we sinds Nederland niet meer gegeten. We genieten van de burgers en friet. Ook het ijsje dat we als toetje nemen smaakt prima. Lekker goedkoop overigens. Voor 26 Ringgit (€ 6,50) heb je 2 grote menu’s en 2 ijsjes. Na onze ‘lunch’ (het is inmiddels al 4 uur) lopen we naar de centrale markt waar opvallend weinig te doen is. Vervolgens nemen we een kijkje bij de Maleisische V&D, even een nieuw handdoekje voor Robbert kopen, een haarborstel voor Sacha en 2 katoenen kussenslopen voor als we weer eens syntetisch beddegoed hebben in een hotel.
Kota Bahru staat bekend als de meest conservatieve stad van Maleisie en we hadden van een reiziger ook al gehoord dat je als buitenlandse vrouw hier flink wordt aangestaard.
Het valt ons echter reuze mee. Je ziet hier wel voornamelijk vrouwen met hoofdoeken en veel verkooppunten van hoofddoeken. Maar ze worden niet ‘weggestopt’ en ze werken ook gewoon in winkels en restaurants. In Egypte hebben we wel anders gezien. We ervaren juist de meer westerse gang van zaken in Maleisie als een prettige afwisseling, na Thailand, Cambodja en Vietnam.
’s Avonds zijn we van plan lekker te gaan eten, we hebben gelezen dat Kota Bahru bekend staat om zijn internationale keuken. We lopen het hotel uit en het enige dat ons opvalt bij de restaurantjes die we zien, zijn de ratten die her en der rondsnuffelen. We lopen een half uur in de rondte zonder ook maar één restaurant te vinden dat maar een klein beetje aantrekkelijk is.
We eindigen op de nachtmarkt, volgens de lonely planet ‘the place to be’ voor foodstalls. Maar ook dit klopt niet, enige dat we tegenkomen zijn talloze stalletjes met syntetische kleding en plastic schoenen. We lopen langs de McDonalds en besluiten niet meteen op te geven. We lopen nog een ander straatje in: niks! Dan maar naar de McD, een lichte salade is ook wel OK. Helaas: geen salades. We bestellen dan maar wat kipnuggets en een drankje. Veel trek hebben we toch niet na de hamburger met friet van vanmiddag. Wat een tegenvaller zeg! Je struikelt hier over de winkels, maar je kunt nergens even gezellig eten. Gelukkig hebben we hier maar één nachtje en gaan we morgenmiddag door naar Kuala Lumpur.

Nog een een paar mooie foto’s van het eiland Perhentian:

http://www.flickr.com/photos/robbertensacha/sets/72157624061057255/