Dag 262 Coquesa – Uyuni

De tweede en laatste dag van de toer. We staan op tijd op, kan ook niet anders want we zijn gistern voor 10-en naar bed gegaan omdat er werkelijk niks te beleven is. na het ontbijt staat het beklimmen van de vulkaan op het programma. Het eerste stuk kan nog met de auto maar daarna dient er flink doorgestapt te worden heuvelop. In de heuvel van de vulkaan zijn ook de zogenaamde mummies te bezichtigen. Na ons bezoek aan Egypte hebben we een redelijk beeld van mummies. Wat we hier krijgen voorgeschoteld zijn opgegraven skeletten die men vervolgens in een grot heeft gezet. Valt dus wat tegen. Uit respect voor de doden maken we binnen geen foto’s (mag wel), we hebben dus alleen een foto van de buitenkant met het deurtje waar we door naar binnen kruipen. De stevige wandeling omhoog gaat verder tussen kale vlaktes met lage struikjes waar men met behulp van gestapelde stenen muurtjes hun eigen landje afbakend. Na ongeveer anderhalf uur zijn we op de mirador, het uitkijkpunt. Vanaf hier hebben we een prachtig uitzicht over de salar en achter ons bevind zich de krater van de vulkaan. Het is mogelijk om nog 2 uur door te lopen om op de rand van de krater te komen, maar wij hebben ervoor gekozen om slechts tot hier te klimmen. We zijn vanochtend op 4000 meter begonnen en zitten hier op 5000 meter. We hijgen ons al helemaal te pletter, niet normaal wat deze hoogte met je doet.
Nadat we een aantal plaatjes hebben geschoten lopen we lekker vlot naar beneden. Vooral in het begin is het een verademing om heuvelaf te lopen. Omdat we toch een redelijk stuk naar beneden lopen voelen we na enige tijd onze bovenbenen behoorlijk. We hebben vandaag dus onze kuiten (heuvelop) en bovenbenen behoorlijk aan het werk gezet. Wellicht werpt het z’n vruchten af bij een eventuele elfstedentocht, Robbert is ingeloot voor dit jaar.
Terug bij de auto hobbelen we naar het hostel waar we hebben overnacht. De lunch is nog niet klaar, na een half uurtje wachten kunnen we aan tafel. We zijn nog altijd de enige gasten.
Na de lunch rijden we in één rechte lijn naar het Isla Pescador, een rotsblok dat boven de zoutvlakte uit steekt en dat helemaal vol staat met cactussen (of is het cacti ?) Vooral het contrast met de spierwitte zoute omgeving is bijzonder. We betalen de entree voor het eiland (15 Bolivianos p.p (€ 1:50)) en vragen ons af waar het voor is. Iedereen loopt heen en weer tussen jeep en eiland en de kaartjes worden nergens gecontroleerd. Het circuit dat is uitgezet over het eiland neemt ongeveer een uur in beslag en loodst ons langs kleine, grote, breedvertakte, simpele en spectaculaire cactussen. De grootste die er nog staat is 9 meter hoog en ruim 900 jaar oud. Een snelle rekensom maakt duidelijk dat de reuze hier 1 cm per jaar groeien, schiet niet echt op.
Als we terug zijn bij de jeep verteld de chauffeur dat de auto die Peter meeneemt naar het zuiden er nog niet is maar dat deze er met 40 minuten zal zijn. We besluiten het eiland rond te lopen wat ongeveer een uurtje in beslag neemt. Terug bij de auto blijkt dat de andere wagen er nog altijd niet is, ze schijnen aan de lunch te zitten. Tegen 4 uur ’s middags vinden we dat een ongeloofwaardig verhaal en vragen de chauffeur om met de andere auto te bellen en te vragen hoe lang het nog duurt. Niemand heeft hier ontvangste met z’n gsm, we zijn dan ook erg benieuwd hoe hij aan de informatie komt. We hebben het wel gezien hier en zouden het niet erg vinden om terug naar Uyuni te rijden. Met enige druk regelt hij dat Peter bij een andere toer kan wachten en verzekert is van opvang mocht de andere auto niet komen opdagen. We nemen afscheid van onze zuiderbuur en rijden terug naar Uyuni. We hebben het hotel al geboekt en zoals afgesproken (niet vanzelfsprekend in Zuid Amerika) zijn er 2 kamers voor ons beschikbaar. Het eerste waar iedereen aan denkt: DOUCHE. Heerlijk na een nacht in zeer primitieve omstandigheden te hebben doorgebracht even warm te douchen. Het duurt dan ook even voordat iedereen klaar is voor diner.
We lopen naar een restaurant dat we in de Lonely Planet hebben gevonden. De minute man pizza zit bij het Tonito hotel, net buiten het centrum en is even zoeken. We lopen recht op een militaire basis af en nog voor we bij het wachthuisje zijn komt er al een militair op ons aflopen. Gelukkig heeft de restauranteigenaar ons gezien en roept ons terug. We dineren voor het eerst redelijk goed in Bolivia, tot nu toe valt de kwaliteit en diversiteit een beetje tegen, maar vanavond is het goed voor elkaar. Voor de kosten hoef je buiten de deur eten hier niet te laten, de totale rekening (incl. toetjes) is nog geen € 25.- voor 4 personen. Redelijk op tijd vertrekken we richting hotel, de bus gaat morgen om 9 uur.