Dag 280 Aguas Calientes - Machu Picchu – Cusco

Tuut tuut, de wekker om 5 uur vanochtend. Doet even pijn, maar na een minuut of 5 gaat het wel weer. We kleden ons aan en zitten met onze nog duffe hoofden aan het ontbijt. Niet echt honger, gek he? normaal staan we tussen 8-10 uur op. We ontwaken dus nog steeds als we richting de bus lopen die ons naar de bergtop brengt van Machu Picchu. Even over half 6 zijn we bij de bus, het valt ons op dat er slechts weinig mensen op straat zijn, we hadden veel meer activiteit verwacht. Iedereen die in de bus zit ziet wat bleekjes en is nog lekker duf. Om even over half 6 is de bus vol en kunnen we weg.
In ruim 20 minuten rijden we, slingerend over de bergwand, naar boven. Helaas blijkt de vrees die we beneden hadden gegrond; wolken. We zien nog geen 50 meter voor ons uit. Nadat we een van de rugzakken in bewaring hebben gegeven (je mag geen voedsel mee naar binnen nemen) lopen we door de ingang. De eerste huisjes die we zien steken boven de bewolking uit, maar we kiezen ervoor om eerst de grote ronde te doen en naar de top van de Machu Picchu berg te klimmen, waar we een mooi overzicht over de stad zouden hebben. Halverwege de klim van de berg keren we echter om, de bewolking wordt steeds dikker en we zien nu bijna niks meer. Als we eventueel boven de bewolking uit zouden komen zien we door het dikke wolkendek nog steeds niks van de stad.
Terug in de stad vervolgen wij onze route, maar het zicht blijft beperkt. Gelukkig wordt het tegen een uur of 9 wat meer helder en kunnen we pas echt genieten van deze speciale plek. Urenlang lopen we door het doolhof van staatjes,huizen, tempels en binnenplaatsjes. De hele ochtend lopen we trap-op- trap-af. Omdat we toch het mooie overzicht van de stad willen hebben lopen we uiteindelijk weer helemaal naar het hoogste punt van de stad waar we een goed overzicht van de stad kunnen krijgen en leuke plaatjes kunnen schieten (zie foto’s).
Zoals eerder gemeld is het verboden om eten mee te brengen in Machu Picchu. Ook zijn wandelstokken en plastic drinkflessen niet toegestaan. We zien echter overal en iedereen vrolijk broodjes eten en drinken uit plastic flessen. Om maar te zwijgen over de wandelstokken, daar loopt werkelijk iedereen mee. Als we honger krijgen besluiten we onze tas op te halen bij het baggage-depot en net als alle andere toeristen een broodje te eten. Uiteraard ruimen we de plastic zakjes en verpakking keurig op, alles gaat weer in de rugzak en mee naar Aquas Calientes, waar we het weggooien. Het valt op dat iedereen zijn of haar verpakkingen keurig meeneemt, je ziet (bijna) geen afval op de site slingeren. De enige die zich niet zo bekommeren om de regels blijken de Peruanen zelf. We zien ze op de muren van de stad lopen, iets wat ook ten strengste verboden is. Opvallend dat de lokale bevolking het vaak wat minder nauw neemt met de regels. We hebben dit al eerder gezien tijdens onze reis: Egyptenaren fotograveren rustig in de graven van hun oude koningen, in Angkor Wat lijkt het wel een vuilnisbelt en bij de Borobodur klimmen de Indonesiers vrolijk op allerlei heilige beelden. Wel opvallend, vinden wij.
Net na het middaguur hebben we het wel gezien. Het is te laat om nog naar de top van een berg te klimmen en nog uren in Machu Picchu doorbrengen heeft geen zin. We besluiten de bus naar beneden te nemen en in Aquas Calientes nog even een terrasje te pakken. Uiteindelijk komen we beneden bij het voetbalveld terecht in een tentje waar de bevolking ook eet. De kok/manager/serveerder en waarschijnlijk ook eigenaar is net op het schoolbord aan het schrijven wat er vandaag is gekookt. We schuiven aan en nemen het menu van de dag. Voor een habbekrats eten we hier een prima maaltijd. De man vindt het zo leuk dat we bij hem hebben gegeten dat er uitgebreid afscheid wordt genomen als we het etablissement verlaten.
We proberen vervolgens om ons treinticket van 3 uur om ruilen voor een trein eerder. We dienen echter 18 dollar p.p. bij te betalen; we wachten wel 5 kwartier langer voor dat geld. We doden de tijd op de markt, waar men ‘streekproducten’ verkoopt, maar het is voornamelijk goedkoop toeristenprul, zonder enige functionele waarde.
Onze trein van 3 uur vertrekt, net als gisteren, een half uurtje te laat. Ook nu zitten we weer aan de verkeerde kant, geen uitzicht op het dal dus. Onderweg raken we aan de praat met een Amerikaans koppel (dochter en vader) en de tijd gaat lekker snel. In Ollantaytambo worden we opgevangen door een peleton van taxi-chauffeurs en collectivo busjes. We kiezen ervoor om eerst de drukte uit te lopen voordat we in een auto stappen. We blijken een van de weinigen te zijn die zelfstandig deze trip maken. Het lijkt er op dat we slechts met z’n 2 en in een busje zitten. Even twijfelen of we niet naar een andere (volle) bus moeten lopen om niet hier vast te komen zitten. Wellicht vertrekt deze bus niet, als er slechts 2 passagiers in zitten. Gelukkig worden er nog 3 andere toeristen in de bus gepropt en kunnen we gaan. Het begint langzaam te schemeren, wat geen enkele invloed heeft op de rijstijl van onze chauffeur. Op de meest vreemde (lees gevaarlijke) plekken zet hij het busje naast de auto die hij wil inhalen. Uiteindelijk komen we ongedeerd aan in Cusco waar we vlak bij het hotel worden gedropt.
Tassen uit de opslag halen, troep op de kamer neerleggen en tegen een uur of 8, maar weer een hapje eten. We zijn het behoorlijk zat en nemen niet de moeite om buiten de deur te eten. In de eetzaal/bar van de hostel bekijken we de foto’s en maken we een selectie, terwijl we een heerlijk broodje eten.

Foto’s van vandaag:
http://www.flickr.com/photos/robbertensacha/sets/72157625492012873/