Dag 226 Moorea – Bora Bora

De receptie is ’s avonds om 8 uur al dicht en ons verhuurmannetje werkt ’s avonds niet. Omdat we gisteren de brommer tot 9 uur ’s avonds hebben gehuurd, hoeven we hem pas vanochtend afgetankt in te leveren. Om half 8 rijdt Robbert naar het benzinestation om de brommer af te tanken. Helaas, de benzine is op. Je kan nog wel tanken, maar alleen diesel….We leveren de brommer dus met een halve tank in en betalen ons brommerverhuurmannetje 300 cfp, kan hij ‘m zelf aftanken als er weer benzine op het eiland is. Wel een apparte gewaarwording; een benzinestation dat zonder benzine zit. We zitten toch niet in een oorlogsgebied, of is er een nieuwe oliecrisis uitgebroken zonder dat wij er van weten?
Om een uur of 9 verlaten we onze kamer, leggen de rugtassen bij de receptie en wachten op het strand tot het langzaam 11 uur wordt; de tijd voor onze transfer van het hotel naar het vliegveld. De bus is iets te laat en stopt nog een keer of 5 bij de meest luxieuze resorts voordat we rond 12 uur bij het vliegveld aankomen. We checken in bij een van de 3 balies die er zijn in een terminal met een dak van palmbladeren. Hoe klein en primitief kan een vliegveld zijn. De grote rugtassen worden gewogen en ook onze handbagage mag even op de weegschaal. Nee, we vervoeren nog steeds geen bakstenen, maar de amerikanen die naast ons inchecken wel. Een koffer van 27 en een van 24 kilo, flink bijbetalen dus.
Terwijl we wachten op ons vliegtuig eten we een broodje en bekijken we hoe het er hier aan toe gaat. De bagage wordt, nadat deze is gewogen en gelabeld, meteen op een karretje gegooid, dat (met een trekkertje ervoor) al in de hal staat. Als er een vliegtuig is geland wordt dat een meter of 20 van de terminal ‘geparkeerd’ waarna iedereen uitstapt en bij de bordjes ‘entree’ het halletje binnenloopt. Ondertussen wordt de deur het ‘depart’ geopend en (na een vluchtige blik in de paspoorten) en kan men aan boord. De trekker met bagage wordt langs het vliegtuig gereden; tassen van boord, tassen aan boord en nog geen 10 minuten later is het vliegtuig alweer onderweg.
Ons vliegtuig vertrekt om half 2 en onderweg landen we nog een keer op Huahine, een ander tropisch paradijs. Om even over 2 komen we in de buurt van onze bestemming; Bora Bora. Vanuit de lucht kunnen we goed zienn dat het hele eiland door een bariere van koraal wordt omringd. Slechts op een plek is het mogelijk om met de boot deze cirkel te verlaten. We landen op Motu Mute, een van de grotere eilandjes in de beschermende ring van koraal. Met een gratis bootshuttel worden we naar het hoofdeiland Bora Bora gebracht. Eenmaal op dit tropisch paradijs aangekomen lijkt het alsof er iemand van het hotel heeft doorgegeven dat we eraan kwamen. Er staat iemand te wachten met een bordje met de naam van het door ons gecontacteerde hotel. Het blijkt echter ‘gewoon’ de buschauffeur te zijn en voor 500 cpf worden we naar onze eindbestemming gebracht. Onderweg valt ons op dat de huisjes er hier wat armoedig uitzien. Als je bedenkt dat dit eiland voornamelijk bekend staat om de luxe hotels, vinden we dit een onverwacht contrast. Wij hadden gedacht dat de mensen die hier wonen, het ook wel goed zouden hebben. Als we in de buurt van ons hotel afgezet zijn, lopen we de laatste 200 meter bepakt en bezakt naar de guesthouse. Het aanbellen heeft geen enkel effect en ook de 2e keer verschijnt er niemand die de deur open doet. Het lijkt er op dat ze geen klandizie willen, we besluiten een andere optie te proberen. Eerst lopen we naar de buren, het Intercontinental Bora Bora resort. We informeren naar de mogelijkheid om hier te overnachten en gelukkig hebben ze een plekje. Als ze de prijs (inclusief een enorme korting van 40 %) noemen, denken wij dat ze zich vergissen; we willen geen bungalow kopen, maar gewoon 2 nachtjes slapen. We kunnen geen € 350 per nacht (en dat was al met de korting er van af) betalen. We bedanken de vrouw van de receptie en zeulen de tassen verder naar de hoofdweg. Onderweg probeert Robbert het Novotel te bellen waar we de laatste 4 nachten hebben geboekt. Bij eerdere contacten is gemeld dat het dit weekend vol zou zijn, maar wellicht hebben ze een annulering. Na enig zoekwerk ondekt de receptionist dat we toch al eerder terecht kunnen, scheelt gelijk ook weer een keer extra verkassen. We bedanken de receptionist Antoine, voor de moeite die hij voor ons gedaan heeft en vragen of hij ons kan laten oppikken. Helaas is de bus pas over een uur weer in de buurt. Het is een klein kilometertje lopen. We besluiten eerst een slok water te nemen en dan met alle spullen het stuk maar te lopen. Zwaar transpirerend bereiken we het Novotel waar we meteen een heerlijk tropisch vruchtensapje voorgeschoteld krijgen. Normaal ligt dit resort ook ver boven ons budget, maar wegens renovatie van het dak krijgen we bijna 50 % korting. Kunnen we ons ook een paar dagen luxe veroorloven en van de ‘werkzaamheden’ hebben we geen last. Sterker nog er wordt niet gewerkt, maar er liggen een paar zeilen op het dak om ‘t droog te houden. Verder is alles hier top geregeld; prima kamer met alle gemakken, een goed zwembad, uitstekend restaurant en service met een glimlach.
Eenmaal alle bagage op de kamer nemen we een duik in het zembad en komen we even bij. We hebben hemelsbreed misschien maar 150 kilometer afgelegd, maar zijn wel weer bijna een halve dag onderweg geweest.
’s Avonds gaan we eten bij restaurant Bounty, dat (conform de informatie in de Lonely Planet) een gezellig en goed restaurant blijkt. Terwijl we genieten van ons toetje, horen we niet ver van het restaurant het ritmische geluid van lokale trommels. Er wordt blijkbaar een show opgevoerd, dus we gaan (na betaling van het diner) even een kijkje nemen.
Nog geen 100 meter verder is de show, waar we trommelaars zien en horen en jonge meiden en jongens in lokale klederdracht (rieten rokjes e.d.) zien dansen. Vooral voor de heren lijkt het nogal een inspannende bezigheid: ze zweten zich kapot. De dames hebben het wat makkelijker, voor hun bestaat de dans voornamelijk uit ritmische heupbewegingen. Denk aan de heupbewegingen die je bij het oosterse buikdansen ook wel ziet, maar dan heel snel. De dansers slepen regelmatig touristen de dansvloer op, die natuurlijk stuk voor stuk er niets van bakken (en voor een vol restaurant voor l*l staan). Wij kijken vanaf een veilig afstandje (op de weg) en lopen geen gevaar voor een dergelijke vernedering. Blij dat we hier zijn, lopen we terug naar ons hotelkamer en hebben zin in de komende 5 dagen Bora Bora.

Foto’s…
http://www.flickr.com/photos/robbertensacha/sets/72157625314879450/