Dag 247 Valparaiso

Sorry een paar dagen te laat. Opgeload vanuit Serena hier dan toch dag 247

Na een onrustige nacht, worden we (en Robbert voornamelijk) nogal brak wakker. Op vrijdagavond zetten de Valpo’s blijkbaar masaal de bloemetjes buiten, want we hebben tot drie uur ’s nachts mogen genieten van borrelende mensen en ander straatlawaai. Na het ontbijt, gaan we er op uit om buskaartjes te kopen voor morgen. We hadden gelezen dat het verstandig is om busreizen in het weekend vooruit te boeken. We nemen de lokale bus naar het verzamelpunt voor de touringbussen, zodat we gelijk weten hoe het werkt en waar we moeten uitstappen. We laten duidelijk aan de chauffeur weten dat we naar de “Terminal de los Bussos” moeten en hij knikt ja. We rijden ruim een kwartier door het centrum, maar als wij denken dat we wel eens in de buurt zouden moeten zitten, krijgen we nog steeds geen aanwijzing van de buschauffeur. Pas als we het centrum weer uit zijn en tegen een berg oprijden, kijkt hij om en vraagt nogmaals waar we ook alweer moesten zijn. Als we “Terminal de los Bussos” roepen, grijpt hij in zijn haar en kijkt veronschuldigend: we zijn er al lang voorbij gereden. Maar hij geeft aan, “we keren zo wel om” en we moeten ons geen zorgen maken. Slechts enkele minuten daarna komen we echter een bus tegen die in de tegengestelde richting rijdt, en de buschauffeur gilt naar de andere dat wij te ver zijn meegereden en dat we terug moeten naar het centrum. Geen probleem, we kunnen snel overstappen op de andere bus en gaan weer terug. Ons eerdere gevoel dat we al in de buurt waren geweest klopte behoorlijk, aangezien we op dat punt (zowel door de nieuwe chauffeur als door een medepassagier die het hele verhaal had meegekregen) te kennen worden gegeven dat we hier moeten uitstapppen. We lopen vanaf daar vrij direct naar het busstation en kopen twee kaartjes voor morgen. Daarna lopen we weer een klein stukje terug, want we hadden onderweg gezien dat er een enorme vlooienmarkt gaande was. We struinen op ons gemak langs alle stalletjes en kopen bij een van de vele fruitboeren een kilo aarbeien voor maar 600 pesos (90 eurocent). Liever hadden we een halve kilo, maar geen idee hoe we dat bestellen. Met handen en voeten maken we duidelijk dat we aarbeien willen en krijgen een kilo. Nu snappen we ook dat we bij het ontbijt versgeperste aardbeiensap krijgen: het kost hier werkelijk maar een drol en drie knikkers. Het aanbod van groente en fruit is hier overweldigend. Zo beperkt het aanbod in Australië, Nieuw Zeeland en de Pacific was, zo groot is het hier en de kwaliteit is echt bijzonder goed. Robbert is eigenlijk op zoek naar een nette afritsbroek, maar die komen we niet tegen op de markt. Wel kopen we voor 400 pesos (60 eurocent) een originele ouderwetse coca-cola sleutelhanger.
Na de markt strijken we neer bij een lokaal eet-cafe’tje waar we voor 4200 pesos (7 euro) een gerecht voor twee personen kopen inclusief een broodje met salsa als voorafje) en twee glaasjes oranje prik. Als het gerecht wordt opgediend schrikken we een beetje. We dachten dat we twee broodjes zouden krijgen, maar het blijkt een enorme schaal met friet, gebakken ui met ei en vlees te zijn. We beginnen vol goede moed, maar het is veel te veel en veel te vet voor onze smaak. We besluiten om niet meer te eten dan waar we zin in hebben, jammer als dat hier als onbehoorlijk wordt gezien, we willen ons niet misselijk eten.
Na de lunch wandelen we richting het hotel en duiken we af en toe een winkel in, als we denken dat we daar mogelijk een broek voor Robbert kunnen vinden. Onderweg maken we wat foto’s en bekijken we een moderne-kunstuitstelling. Het zonnetje maakt de stad vandaag een stuk aangenamer en fotogenieker dan gisteren. Als we nog een kledingwinkel in gaan, vinden we dan toch een broek voor Robbert van een Amerikaans polo-merk (niet zijnde Polo van Ralph Lauren; dat staat ook duidelijk op de label). De broek is afgeprijst van 14.900 naar 3.990 pesos (6 euro), omdat het boven bij de broekrand wat beschadigd is. De beschadiging valt echter nauwelijks op, dus we nemen ‘m mee. Blij met deze budget-vriendelijke vondst, keren we terug naar het hotel. De laatste klim naar boven hakt er goed in, dus Robbert doet even een middag-dutje en Sacha schrijft het verslag.