Dag 51 Hanoi

Vanavond nemen we de trein naar Sapa. We zullen dus geen gelegenheid hebben om ons complete verslag van vanaag te posten. Morgen als we aangekomen zijn in Sapa zullen we onze reis verslaan, er van uit gaande dat we daar internetverbinding hebben. Vanochtend werden we wakker van de regen. Tijdens het ontbijt ging het steeds harder regenen. Straten stonden blank, mensen liepen met teiltjes rond om hun winkeltjes droog te houden en slechts een enkeling waagte zich buiten. Nadat de bui over leek, zijn we de stad in gewandeld.
We hebben voornamelijk een beetje rondgelopen in het ‘Old Quarter’, de wijk rond ons hotel en het oude stadscentrum van Hanoi. Snel beseffen we dat we al veel van het hart van de stad hebben gezien bij onze wandelingen gisteren. We nemen een kijkje op het schiereilandje in het Hoam Kien Lake, midden in de stad. De tempel die op het eilandje staat stelt niet zoveel voor. We merken dat we al redelijk verwend zijn doordat we alweer een tijdje onderweg zijn. Heel veel mensen maken een foto van een (namaak) reuzenschildpad, die hier in 2006 voor het laatst is gezien in het water. Tja, we hadden al wel ontdekt dat men in Vietnam van ‘niets’, toch een bezienswaardigheid kan maken. We besluiten een rondje om het meer (wat eigenlijk meer een grote vijver is) te lopen. De regen heeft er echter voor gezorgd dat het straatvuil (en dat is hier nogal wat, het ligt centimersdik op straat) veranderde in een grijszwarte derrie. Sacha heeft teenslippers aan en haar kuiten en broek zijn binnen een mum van tijd helemaal vies van de spetters. Bij het meer wordt een bruidspaar gefotograveerd dat waarschijnlijk vandaag getrouwd is. De derrie op straat heeft er echter voor gezorgd dat de onderkant van de jurk niet meer wit is, maar meer grijs van kleur. We kijken het tafereel even aan, de fotograaf en zijn hulpje duwen (echt ruw) het bruidspaar in een bepaalde houding die ze dan stokstijf moeten volhouden totdat de fotograaf tevreden is en weer een andere pose van ze vraagt. Van enige spontaniteit is geen sprake. Ook kunnen wij geen lach ontdekken op de gezichten van het net getrouwde stel. Sterker nog, de bruid heeft een uitdrukking op haar gezicht, alsof ze op ieder moment haar boeketje kan gebruiken om de fotograaf (of de bruidegom) een mep te geven. We lopen verder en lunchen in Le Pub, een bar/bistro tegenover ons hotel. Als we hierna het hotel binnen lopen kijkt de receptioniste ons verbaast aan; zijn jullie niet uitgecheckt? Nee, gisteren hebben we aan je collega doorgegeven dat we vanavond de trein naar Sapa hebben en laat uitchecken (rond 18:00 uur). Op de kamer wassen we onze voeten en kuiten, schrijven het verslag en relaxen wat op de kamer. Om even voor 18:00 uur zullen we naar beneden lopen. Onze trein vertrekt pas om 21:10 uur en we willen om 20:00 uur een taxi bespreken. We zullen de tassen bij het hotel achterlaten en gaan bij Le Pub eerst nog even een hapje eten voordat we vertrekken.
Rest van het verslag komt morgen vanuit Sapa.
fotos; ook morgen vanuit Sapa