Dag 314 Tikal – Rio Dulce

De lift die we gisterenavond na het diner bij 2 Amerikanen hebben geregeld, lopen we mis. Ze besluiten nog een dag langer te blijven. Ze zouden vandaag met hun auto langs Rio Dulce rijden en we konden een lift krijgen. Ze komen uit Pensilvenia en zijn hier in 8 !!! dagen heen gereden. Alsof je op vakantie gaat naar Sudan, met de auto.
We informeren bij de touristinformatie en kopen een ticket voor de bus van 11 uur. Herhaaldelijk informeren we of de bus ook gaat als er slechts 2 passagiers zijn, maar ons wordt verzekerd dat er om 11 uur echt een bus vertrekt.
We pakken onze spullen in en lopen om kwart voor 11 naar de busjes. Er komt om 11 uur inderdaad een busje voorrijden, we worden geacht in te stappen en vervolgens vertrekt de bus….in de verkeerde richting. De bus is niet vol en ze zijn bang dat ze een paar Quetzales (de munteenheid van Guatamala) mislopen dus rijden stapvoets nog een rondje langs de verschillende hotels.
Met een minuut of 5 vertraging (is niets in deze landen) vertrekken we richting Flores. Ons busje zit niet vol dus wordt er overal gestopt om mensen in en uit te laden. Op de meest vreemde plekken in de middle of nowhere staan mensen langs de weg om opgepikt te worden. Deze rit voelde veel beter dan de heenweg, waar we slechts met z’n 2e in de bus zaten en ook overal stopte (zonder mensen op te pikken). Op een gegeven moment zit de bus lekker vol, 23 koppen tellen we. Denk hierbij aan een busje van het formaat Volkswagen Transporter en je kunt je voorstellen dat het uiterst knus is aan boord. Gelukkig zijn we als een van de eerste ingestapt en hebben we een bankje voor onszelf. Dat we Europese maat benen hebben is ons probleem, de knieen verdwijnen dus diep in de rugleuning van het bankje voor ons.
Even voor half een komen we aan op het busstation van Flores. Meteen worden we weer besprongen door mensen die willen weten waar we heen willen. Als we de tassen hebben maken we duidelijk dat we naar Rio Dulce willen. Helaas vertrekt de eerste bus pas om 2 uur. We infomeren hoe lang de bus er over doet, we willen graag in het licht aankomen zodat we veilig en zelfstandig een hotel kunnen zoeken. Ons wordt verteld dat we om 6 uur zullen aankomen.
Omdat we toch anderhalf uur moeten wachten lunchen we tegenover het busstation, een aanrader. Verder bekijken we de markt die er in het dorp is, maar dat stelt niet zoveel voor. Als we ruim op tijd nog een half uurtje willen wachten in de busterminal begint net de jaarlijkse schoonmaak. Een man met een brandweerslang is druk in de rondte aan het spuiten en let daarbij niet op of er wellicht ook nog klanten aanwezig zijn. We vinden het bijzonder dat de busterminal van 2 cm water wordt voorzien, midden op de dag terwijl er allemaal reizigers rondlopen. Om kwart voor 2 worden we opgehaald en onze baggage in de bus gegooid. We kunnen binnen gaan zitten, maar dat doen we niet, we willen graag een oogje op onze grote tassen houden. Als om even over 2 de motor wordt gestart krijgen we het idee dat we wellicht binnenkort vertekken. Ook de luiken van de baggageruimte gaan dicht, wij gaan dus naar binnen. Gedurende 5 minuten, direct na het starten van de motor, wordt er vol gas gegeven. Het hele plein dat dient als busstation staat blauw van de rook.
Als we om 20 over 2 nog altijd niet zijn vertrokken vragen we voor de 3e keer hoe laat we gaan. Nog ‘eventjes’, een ruim begrip in centraal Amerika.
Uiteindelijk vertrekken we even na half 3 met een half volle bus. Een halfvolle bus betekent ook hier dat er op elke straathoek en bij elke boom langs de weg gestopt wordt om te kijken of er wellicht iemand mee wil rijden.
Uiteindelijk duurt de hele trip ruim 4 uur en even over 7 komen we in het donker aan in Rio Dulce, dit wilden we dus juist niet. Gelukkig hebben we de chauffeur duidelijk kunnen maken dat we aan de noordkant van de brug afgezet willen worden. Aan deze kant van de rivier zijn de meeste hotels. Langs de snelweg worden we gedropt, net als de andere 4 toeristen uit Brazilië. Tot onze stomme verbazing zien we vrijwel direct het bord van het hotel dat we in de reisgids hadden opgezocht en terwijl de gebruikelijke aasgieren de andere toeristen nog hotels proberen aan te smeren, lopen wij al in de goede richting. Bruno’s zit ongeveer 100 meter van de grote weg af, in tegenstelling tot de andere hotels die praktisch aan de weg zitten. Als we informeren naar een kamer krijgen we te horen dat ze geen dubbel beschikbaar hebben. Doe dan maar een 3 persoons kamer. De kamer is wel iets duurder, maar we hebben echt geen zin om hier (het is inmiddels pikkedonker) rondjes te lopen. We vullen de formulieren in en lopen naar de kamer. Valt toch wat tegen, vrij simpel voor het bedrag dat ze er voor vragen. Er lopen dikke zwarte mieren op de vloer, er ontbreken gordijnen (dus geen privacy) en de deur naar het balkon kan niet op slot. Na een koude douche (warm water hebben ze hier niet) ploffen we uitgeput neer in het restaurant waar we even bijkomen van deze toch weer hectische dag.

Fototoestel is in de tas gebleven vandaag, te veel nieuwsgierige Guatemalezen in de bus....