Dag 83 Kuala Lumpur

Om even over 8 in de ochtend komen we aan bij de Petronas Twintowers en vragen naar de balie waar de kaartjes voor de skybridge worden uitgegeven. In de kelder van toren 2 staat inmiddels al een behoorlijke rij half slaperige mensen. De rij hier is overigens een keurig slingerende rij mensen, zonder dat hiervoor lintjes of paaltjes nodig zijn, echt ongelofelijk om te zien. Als we zoiets in Nederland zouden proberen zouden we binnen de kortste keren chaos hebben. De mentaliteit van de mensen hier (en de touristen) is anders dan in andere landen die we tot nu toe bezocht hebben. Om half 9 begint de officiele uitgifte van tickets, op een beeldscherm is te volgen hoeveel kaartjes er nog zijn voor de diverse tijdstippen waarop een tour van start gaat. Elk tijdsslot van een kwartier heeft 40 kaartjes. Als we aan de beurt zijn (het is dan inmiddels tegen 9 uur) is het vroegste tijdstip waarop we de Skybridge kunnen belopen kwart voor 12 in de ochtend. We nemen 2 kaartjes, die overigens gratis zijn. En lopen verdere naar het enorme winkelcentrum dat achter de 2 torens zit. De winkels gaan pas om 10 uur open, dus hebben we tijd voor een bakkie koffie. Om 10 uur besluiten we dat we ieder onze weg gaan in dit gigantische complex. Sacha heeft andere interesses dan Robbert (Gucci/Prada/ Jimmi Choo en natuurlijk de Zara). Om 11 uur komen we elkaar weer tegen bij de glazen liften en tot Robberts verbazing heeft Sacha enkel een t-shirt gekocht. (Tja een uurtje is natuurlijk ook veel te kort!!!)
Als het tijd is voor ons bezoek aan de Skybridge melden we ons weer in de kelder van het gebouw en daar krijgen we eerst een (reclame) video te zien over Petronas, de nationale oliemaatschappij van Maleisie en eigenaar/naamgever van de torens. Na de video word de groep van 40 mensen in 2en gedeeld. Wij zitten in de 2e helft en moeten even wachtern op de lift. Uiteraard moeten we door een scanner en mogen we onze rugtas niet meenemen naar boven. De beveiliging hier stelt niet zoveel voor als je het vergelijkt met de TwinTowers in NY, daar moest je bijna een antecedente onderzoek kunnen overleggen om naar binnen te mogen. Eenmaal op de 41 ste verdieping op 170 meter boven de grond valt het eigenlijk een beetje tegen. Oké, het is wel mooi, maar niet zo spectaculair als het vanaf beneden lijkt. We maken wat foto’s en kletsen wat met onze gids. Ze verteld ons dat de complete toren 1 bevolkt wordt door mensen die voor Petronas werken. Toren 2 wordt aan verschillende multinationals verhuurd. Je merken dat ze trots is op dit gebouw, dat in slechts 2 jaar is neergezet. Wellicht iets voor Shell om in Nederland een vergelijkbaar (maar dan hoger natuurlijk) gebouw neer te zetten?
Na ons bezoek is aan de brug tussen de twee torens is het alweer bijna tijd om ons maar weer een keer te melden bij de Indonesische ambassade. Onderweg lunchen we tussen de lokalen in een kelder van een kantoorgebouw, geen daglicht, geen afwerking aan het plafond, maar wel spotgoedkoop en lekker eten.
Bij de ambassade ritst robbert z’n pijpen maar weer aan z’n broek (in shorts mag je niet naar binnen) en wachten we maar weer totdat we aan de beurt zijn. Na 45 minuten is het dan eindelijk zo ver, we krijgen de passen terug en hebben een 60 dagen visum voor Indonesie. We kunnen dus op ons gemak door dit uitgestrekte land heen reizen.
Nadat we klaar zijn bij de ambassade nemen we een taxi terug naar het hotel en lopen we richting het postkantoor dat vlak bij zit. We nemen de LP boeken van Vietnam, Thailand, Cambodja en Zuid Oost Azie mee en sturen deze samen wat kleine dingen en het jurkje dat Sacha in Vietnam heeft laten maken op naar NL. In tegenstelling tot Cambodja is het hier lekker goedkoop. Voor de ruim 3 kg hier betalen we omgerekend iets meer dan € 10.- (in Cambodja was het meer dan € 40.- voor 5 kg).
Nadat we alles geregeld hebben lopen we terug naar het hotel en zien we dat we een mailtje hebben gekregen van Iris en Eke, de Nederlandse meiden die we in Sihanoukville (Cambodja) hebben ontmoet. We spreken om 8 uur vanavond af bij de McDonalds (overal ter wereld een lekker herkenbaar punt) op BB plaza.
Om even over 7 nemen we de metro naar bb Plaza en lopen een rondje in het bijgelegen winkelcentrum. Als we even voor 8 uur weer naar buiten lopen regent het pijpestelen. Echt weer een tropisch buitje. We wachten totdat het wat minder wordt en steken dan sprintend de straat over. We blijven redelijk droog, behalve onze voeten. De regen komt zo hard uit de lucht vallen dat er plassen zijn ontstaan van een cm of 5 diep. Gelukkig hebben Iris en Eke de regen ook doorstaan (zij zijn zo slim om een paraplu mee te slepen) en we eten gezellig bij een Indisch tentje in de buurt van het hotel waar zij verblijven. Onderwijl wisselen we onze reiservaringen uit. Zij hebben nog 2 weken en vertrekken dan alweer richting Nederland.
Om een uur of 10 nemen we afscheid en pakken wij een taxi terug naar ons hotel. Bij het afrekenen (slechts 5 Ringgit, € 1,25) merken we dat deze manier van reizen goedkoper is dan met de metro/tram (voor dezefde afstand met twee verschillende metro’s, plus een behoorlijk stuk wandelen, betaalden we 6,20 Riggit). Toch handig dat we hier op onze laatste avond achter komen. Morgen vroeg op en om 8 uur naar Borneo!


Foto’s;
http://www.flickr.com/photos/robbertensacha/sets/72157624070132385/