Dag 256 San Pedro de Atacama

Tuut tuut tuut tuut, de wekker. 3:45, Het moet niet gekker worden verdoofd van de korte slaap (gisteren pas tegen 12-en naar bed gegaan) staan we zwalkend op en hijsen we onze kleding die we gisteren al hebben klaargelegd. Ook het licht aan de overkant brandt al, iedereen heeft het dus voor elkaar gekregen om de horizontale houding te verlaten.
Om klokslag 4 uur zitten we in de auto en rijden we in noordelijke richting naar de geisers. Het is een ritje van slechts 90 kilometer, maar we doen er in het donker bijna 2 ½ uur over. De weg is de eerste 25 kilometer nog geasfalteerd, maar wordt daarna regelmatig bijzonder slecht. Grote keien op de weg en af en toe zo smal dat er slechts één auto past. Ook vandaag zijn we weer blij met onze keuze voor een 4x4-auto, dit gedeelte is met een normale auto absoluut niet begaanbaar. Doordat we net als alle andere toeristen (die wel met een tour meegaan) midden in de nacht zijn vertrokken is het makkelijk om te zien waar we heen moeten. Af en toe zien we in het zwart van de nacht een paar rode lampjes voor ons van andere auto’s. Als we bijna bij de geisers zijn dient het licht zich al aan achter de Andes die ten Oosten van ons ligt. Als we de auto hebben geparkeerd, stappen we uit en krijgen we de 2e schok van vandaag; het vriest hier. De pruttelende stroompjes water veranderen binnnen een meter of 10 van hun bron in een ijsbaan. Robbert is zo slim geweest om een korte broek aan te trekken, hij heeft het dus behoorlijk fris. Andere toeristen zien we in skipakken rondlopen en daar loop je dan in je trui, muts en korte broek. Regelmatig wordt hij aangekeken of hij wel helemaal goed bij z’n hoofd is, maar dat is in het donker moeilijk te beoordelen.
In het ochtendgloren maken we ook vandaag weer prachtige foto’s en als de zon achter de bergen vandaan is, wordt het snel aangenaam van temperatuur. In het licht lopen we rond de verschillende water- en waterdamp-spuiters. Tegen een uur of half 9 vinden we het wel genoeg; terug naar de ingang van het park. Hier zijn de toiletten waar we dankbaar gebruik van maken, de kou is een behoorlijke aanslag op de blaas. Robbert vraagt of we ergens koffie kunnen krijgen maar helaas, er is hier geen restaurant. De aanwezige parkbeheerders kijken hem eens goed aan in z’n korte broek en besluiten vervolgens toch koffie voor hem te gaan zetten; wat een lieve mensen. Robbert meldt dat hij niet alleen reist, we hebben dus binnen een mum van tijd 4x instant koffie. Een laffe bak, maar wel warm en daar gaat ’t om!
De terugweg verloopt een stuk makkelijker, met daglicht zijn de keien en gaten in de weg veel beter zichtbaar. Doordat we korter bij de geisers zijn gebleven dan de meeste tours, zijn we nu echt de enigen die door het land heen crossen. Op de rechte stukken rijden we af en toe tegen de 80 km/u, wat een bijzonder grote stofwolk achter ons veroorzaakt. We voelen ons deelnemers van Parijs-Dakar. Onderweg stoppen we nog bij een ondiep meertje en een kloof, lijkt saai maar het landschap is hier zo grillig dat de contrasten elke keer weer verrassend zijn.
Aan het eind van de ochtend zijn we weer in San Pedro waar we toch nog even ons bed in duiken om wat slaap bij te tanken. Helaas denken de andere gasten van het hotel daar anders over, en in tegenstelling tot de andere dagen hier is het behoorlijk lawaaiïg overdag. De lunch (kip en friet) regelen we vandaag zelf en eten we in de tuin van ons verblijf. We lopen al dagen langs dit winkeltje waar het heerlijk ruikt en vandaag gaan we er dan eindelijk van genieten. ’s Middags doen Robbert en Sacha een rondje door het dorpje, we informeren of het mogelijk is een paar van onze ‘reserve’ euro’s te wisselen voor bolivianos maar de koers hier is zo slecht dat we besluiten het voorlopig niet te doen. Ook kijken we waar we een Lonely Planet van Bolivia kunnen ruilen/krijgen/kopen, maar dat valt niet mee. Er is vanalles te krijgen over Peru, Argentinie en uiteraard Chili maar de info over Bolivia is schaars. Gelukkig hebben we op de eerste dag een reisgids in het Frans gevonden in ons hotel, Elodie en Benoit zijn dus nu een soort vraagbaak voor ons. De zon staat tegen een uur of 6 weer wat lager aan de hemel, voor ons een teken om de zonsondergang in de vallei van de maan te gaan bekijken. Als we aankomen, blijken we echter veel te laat te zijn; de zon gaat pas tegen half 8 onder, maar ze laten niemand het park meer in na half 6. Gelukkig hebben we morgen ook nog de auto en hebben we een herkansing. We rijden naar San Pedro terug via de vallei van de doden. Een bijzonder dor en ruig stuk landschap. Met de auto rijden we over de bodem van een canyon. Op een gegeven moment is er een stuk weg helemaal volgewaaid met stuifzand en hebben we de 4 wiel aandrijving nodig om er door te komen. Gelukkig heeft Benoit enige ervaring met het rijden in een vierwiel aangedreven auto en hij loodst ons veilig door het fijne zand dag langs een afgrond loopt.
Terug in het dorp zetten we de auto binnen en leggen we onze tassen op de kamer. Terwijl we dat doen valt de stroom uit en zit de helft van het dorp in het donker. Het hotelletje waar wij zitten ligt precies op de grens, aan de andere kant van de straat brandt het licht gewoon. Ook in de hoofdstraat is het donker en met kaarslicht als baken vinden we een een restaurantje wat (verbazingwekkend genoeg) vol met Nederlanders blijkt te zitten. Naast ons en achter ons horen we onze taal, grappig dat je ze overal tegen komt.

Foto’s:
http://www.flickr.com/photos/robbertensacha/sets/72157625327479925/