Dag 265 Potosi – Sucre

Na het ontbijt pakken we de taxi naar de ‘nieuwe’ busterminal van Potosi. Het is vreemd om zo’n modern gebouw te zien tussen alle armoede. Er zijn hier een dozijn busmaatschappijtjes met elk hun eigen kantoortje. We zoeken naar de eerste bus die naar Sucre vertrekt. Al snel zijn we er achter dat we een uurtje moeten wachten, de bus vertrekt pas om kwart over 11. We doden de tijd met een kop koffie, wat nog een hele toer was om te vinden. Sacha en Elodie moeten de busterminal helemaal uit lopen naar een ander gebouw. Als we eenmaal in de bus zitten, blijkt dat de vaart er nog niet echt in zit. Er zijn meer kaartjes verkocht dan er zitplaatsen zijn in de bus. Niet echt verwonderlijk, we zien vrouwen met 3 kinderen de bus in stappen met 1 kaartje. Gelukkig zijn onze stoelen niet dubbel verkocht en hebben we redelijke zitplaatsen voor de komende 3 uur. Doordat de bus stampvol zit, kunnen de kinderen niet op een aparte stoel zitten, er liggen er een aantal op grond. Een oude meelzak doet dienst als matras en een opgerold kleed als kussentje. Van airco hebben ze nog niet gehoord bij deze maatschappij, de ramen van de bus staan open en het waait behoorlijk in de bus. Als we proberen het raam een stukje dicht te doen blijkt dat de ramen maar 1 stand hebben: een klein stukje open. Zelfs met enige geweld krijgen we het raam niet dicht.
Het eerste half uur probeert een soort van laxeermiddel aan de man te brengen in de bus. Luidkeels worden alle eigenschappen van het product verkondigd. Helaas heeft hij positie gekozen naast het oor van Robbert. Met één vinger in oor maken we duidelijk dat het wel wat minder mag, helaas heeft de verkoper maar een doel: namelijk luidkeels iedereen ervan doordrongen dat product “muy importante” is, oftewel: erg belangrijk. Gelukkig voor hem kopen enige Bolivianen zijn prachtproduct. Als de man is uitverkocht, wordt een cd opgezet met lokale muziek, het volume is oorverdovend en de cd slaat de hele weg over.
Even voor half 3 komen we (gaar van de warmte en de herrie) aan bij de busterminal in Sucre. De tassen worden op de rug gebonden en we gaan informeren naar de mogelijkheden om naar Oruro te komen. Het blijkt dat er alleen nachtbussen zijn en dat je de stoelen daarbij niet helemaal plat kan doen. We zien het niet zitten om een hele nacht zittend door te brengen. We kiezen er voor om Oruro over te slaan en de slaapbus naar La Paz te nemen. 14 Uur, maar wel een semi cama (semi bed). Bij dergelijke bussen heb je slechts 2 stoelen naast elkaar, je hebt een voetensteuntje en kun je de stoelen lekker ver naar achteren doen. Geen echt bed, maar beter kunnen we hier in Bolivia niet krijgen.
De taxi die we vervolgens regelen, brengt ons met enige horten en stoten naar het centrum waar we een hostel hebben uitgekozen. Het voertuig doet vooroorlogs aan en is in de tussentijd niet geupdate. Overal deuken, ontbrekende onderdelen, een avontuur om mee te reizen. En het juweeltje kan ook nog eens gekocht worden voor 2.500 USD; een beetje aan de prijzige kant, zeg maar. Helaas is het hostel van onze keuze op vakantie. Toch pakken we onze spullen en lopen verder om te kijken of we iets kunnen vinden. Alle hostels zitten redelijk in het centrum, we lopen dus naar onze 2e keus uit de reisgids. We inspecteren een tweetal kamers en besluiten hier in ieder geval een nacht te blijven.
Als de tassen op de kamer staan lopen we het centrum in. Van de Nederlanders met wie we gisteren een toer hebben gedaan in de mijn, hebben we een tip gekregen over een Nederlands café waar ze bitterballen zouden hebben. Uiteraard is dat het eerste wat we bestellen. Helaas maken ze de ballen zelf en doen ze dit zonder paneermeel aan de buitenkant. De ballen hebben wel een korstje, maar zowel de buitenkant als de binnenkant haalt het niet bij de echte bitterballen.
Omdat we om 6 uur pas klaar zij met onze borrelsessie, besluiten we ’s avonds alleen een klein snackje te eten. Als we rond 10 uur terug naar het hotel lopen valt ons op dat er veel mensen maar wat rondhangen. De stad doet overdag een stuk vriendelijker aan.