Dag 38 Saigon- Nha Trang

We werden vandaag om 11.20 opgehaald bij het hotel. Voor die tijd hebben we nog even lekker Europees ontbeten met een croissant en een versgeperst sapje.
De receptioniste gaat ervan uit dat we na het ontbijt uitchecken. Op het aanplakbiljet staat echter dat check out tijd 12 uur is. Wij vinden het dus nutteloos de kamer al te ontruimen zodat zij lekker kunnen schoonmaken. We genieten nog even van de airco in de kamer en ons eigen toiletje en we wachten tot het tijd is om naar beneden te gaan.
We lopen om 11 uur naar de receptie en rekenen onze kamer af. We wachten in de lobby van het hotel op de taxi die ons zou ophalen. Bij de prijs van het treinkaartje (natuurlijk veel te veel betaald) zit de taxirit bij in. Op het treinkaartje lezen we dat het het reisbureau 185.000 dong heeft gekost, omgerekend net iets meer dan € 6.- per stuk. Wij hebben $ 20.- betaald (€ 14,80 p.p.). Volgende keer halen we het treinkaartje zelf wel. Het is in een grote stad ook moeilijk navigeren naar het station en we waren met de taxi bijna een half uur onderweg.
We lieten onze kaartjes zien aan bij de ingang van het treinstation en we werden gewezen op het eerste (en zo te zien enige) perron dat er is. De trein stond al klaar. We moesten treinstel nr 1 hebben, de laatste in de rij. In totaal bestaat de trein uit ongeveer 15 wagons die worden geduwd door een grote diesellocomotief. We kwamen bij ons treinstel aan en vonden onze stoelen. Op de stoel bij het raam ligt een soort brei, het lijkt op opgedroogde babyvoeding, maar het kan natuurlijk net zo goed kots zijn of iets anders. We nemen de stoelen achter de kots en kijken wat er gebeurd. Wat we al dachten, trein helemaal uitverkocht en wij mogen naar de kotsstoel verhuizen. Robbert loopt naar de conducteur en maakt duidelijk dat hij even mee moet lopen (handen en voeten Vietnamees). De Vietnamese NS medewerker ziet het en begind druk de opgedroogde derrie in de stoel te wrijven met een zakdoekje. Dank je wel, nu zit het er goed diep in!!!! We knikken vriendelijk en pakken onze ‘altijd-en-overal- ultra-handige’ babydoekjes en maken de boel een beetje proper. Het helpt echter niet tegen de kakkerlakken, die in grote getalen uit de wandissolatie komen zetten.
Het is echt niet te geloven wat een vieze bende het is. Oke we zitten niet op de duurste stoelen, maar we hadden toch iets meer voorgesteld van de trein. Volgende keer gaan we de kaartjes zelf regelen en nemen we een coupé. Nu zitten we tussen 50 lokalen die toch wat anders ruiken dan wij. Ook hebben ze minder… nee: gwewoon géén, remmingen op het gebied van hoesten, neus ophalen, keel schrapen en dergelijke. Af en toe om naar van te worden.
We na een uurtje komt er een mevrouw met drankjes langs, we kopen een popcorn en een cola, bij de cola willen we graag 2 rietjes. Dat hadden we beter niet kunnen vragen. De rietjes zagen er uit alsof ze 2 weken op de grond hebben gelegen. We maken het blikje dus maar goed schoon en delen ‘t frisje.
We zaten al bijna 2 uur in de trein en we merkten op dat we nog niet verwend waren met die verschrikkelijke Vietnameze muziek. Gelukkig duurt het niet lang en wat blijkt….we zitten recht onder een speaker. Genieten dus.
Gelukkig komt er na 7 uur een einde aan al dit genot en zijn we in Nha Trang. We lopen naar buiten en stappen direct op de taxi af die nog aan komt rijden. Alle andere schreeuwende en opdringerige taxi chauffeurs hebben het nakijken. Wij nemen deze niets vermoedende taxichauffeur in dienst. Natuurlijk zegt hij dat hij het Blue Star Hotel kent en binnen 1 minuut zijn we uit deze chaos weg. Uiteraard rijdt de taxi op de meter, anders is de ritprijs een grote verrassing die meestal tegenvalt. Voor 30.000 Dong worden we na wat zoeken (we bleken op nog geen 50 meter van het hotel de weg te vragen) bij het juiste hotel afgezet. We lopen naar binnen en vragen of ze kamers beschikbaar hebben. Gelukkig is dit het geval en Sacha loopt met een van de medewerkers mee om de kamer te bekijken. Robbert vraagt ondertussen wat de prijzen zijn. Er wordt verteld dat ze kamers tussen de 15 en 25 dollar hebben. In de LP stond dat de prijzen tussen de 8 en 15 dollar zijn. De baliemedewerkster denkt dat we een oude Lonely Planet hebben. Robbert laat haar de versie (juli 2010) zien en ze moet lachen. Sacha heeft een schitterende kamer met balkon, zeezicht, gratis Wi-Fi, airco en een bad gezien en ze willen er 25 dollar voor hebben. We vinden 20 dollar een schappelijke prijs en na enig aandringen (lees; tas oppakken en dreigen weg te lopen) is het ok. We hebben een topkamer, midden in het centrum op 5 hoog voor nog geen € € 15.- per nacht.
Na een snelle douche is het tijd om wat te eten, het is inmiddels al na 21:00 uur en we krijgen honger. Gezien de hygienische omstandigheden aan boord van de trein hebben we het eten daar maar gelaten voor wat het was. We eten een prima bordje pasta bij een van de restaurantjes dat nog wel open is (de meeste gaan al sluiten of zijn al dicht). Daarna wandelen we (via de verlaten boulevard) terug en eten we nog even een schepijsje bij de (Italiaanse) ijstent. Als we de lobby in lopen treffen we de hotelmedewerker met de voeten op het bureau aan, luid meezingend met de radio. We vragen hem nog: karaoke?
Op de kamer pakken we de laptop erbij om het verslag te schrijven en om de mailtjes te checken. We lezen dat Lisette met haar gezin is gestrand op Cran Canaria, ze zouden afgelopen weekend terug vliegen, maar dat is niet gelukt vanwege de aswolk en het gesloten luchtruim. Gelukkig hebben ze beschikking over hun huisje en hoeven ze niet met de kinderen op het vliegveld bivakeren. Hopelijk kunnen ze snel weer naar huis.

Vandaag maar 2 foto's van de buitenkant van de trein....saai:
http://www.flickr.com/photos/robbertensacha/sets/72157623895443658/