Dag 52 en restje 51

Dag 51 vervolg: Gisterenavond dus de trein gepakt van Hanoi naar Lao Cai. Dat lijkt simpel, dat is het hier niet. De taxi was keurig op tijd. We werden bij het juiste station afgezet (handig, want er zijn er hier 3; 1 voor treinen naar het noorden, een voor treinen naar het zuiden, en 1 voor treinen naar het oosten). We hadden vouchers gekregen bij het reisbureau, deze konden we inwisselen voor tickets op het station. We lopen dus bij het juiste station naar binnen en laten onze vouchers zien. En de kassajufvrouw begint druk naar buiten te wijzen. Er zal wel een tweede loket zijn, dus wij naar buiten. Jawel een tweede loket. Vouchers zwaaien…..nee? hier ook niet goed. Weer naar binnen naar loket 1,wijst weer naar buiten, wij weer naar buiten. Blijkt dat we bij 2 druk bellende vrouwtjes moeten zijn die bij hun brommertje staan. Op deze brommer staat een kartonnen doos en hierin zitten treinkaartjes. Stom van ons, dat is toch voor iedereen duidelijk??? We zwaaien vrolijk met onze vouchers en krijgen te horen dat we 5 minuten moeten wachten. Oke, geen probleem, we wachten 5 minuten, 10 minuten en vragen hoe het met onze kaartjes zit. Er komen veel mensen aanlopen die meteen hun kaartje krijgen en wij staan er nu al bijna een kwartier en hebben….niks. Ze zegt dat het nog 5 minuten duurt, dat hebben we eerder gehoord, we lopen weg. Ze reageren een beetje gepikeerd. Als we toch moeten wachten doen we dat liever met de rugtassen af, en op een plek die we zelf uitkiezen. We zijn niet van plan als een hondje bij deze gasten rond te blijven hangen. We lopen de wachtruimte van het station in en na 10 minuten haalt Sacha de kaartjes. Bedden 10 en 12 rijtuig 15. We lopen naar de trein, langs de locomotief en zien dan hoe ver het nog lopen is. We zitten in de laatse coupe. We passeren coupe’s met houten bankjes, (je bent een held als je het hier 8 uur uithoudt), zachte stoelen (hebben we gedaan, maar kakkerlakken zijn niet onze hobby), harde bedden (met een matrasje van 3 mm) en komen na ongeveer 400 meter bij de laatste treinstel, nr 15, aan. We lopen naar binnen en het ziet er keurig uit. We installeren ons op het benedenbed, dat nu even als bank dient, en proppen de tassen onder het bed. De andere bedden worden al snel geclaimd door een ander Nederlands stel. Zij zijn voor een korte vakantie van 9 dagen in Vietnam.
We kletsen wat en al snel vertrekt de trein. We praten wat over het land en besluiten na een uurtje ofzo, dat we gaan slapen. De trein maakt wel veel bewegingen, we liggend hortend en stotend in ons bedje en proberen vruchteloos onze weg naar dromenland te vinden.

Dag 52
We hebben weinig geslapen en om even voor 6 uur is iedereen al/nog steeds wakker. Even later wordt er op de deur geklopt, we zijn er bijna. We hebben de slaap nog in onze ogen en de trein staat al stil. Nog wat suf pakken we onze spullen en lopen de trein uit. Het is heel erg mistig. We zitten midden in de wolken. Het dorp waar we met de trein zijn aangekomen ligt op ruim 200 meter boven zeeniveau. Sapa, het einddoel van deze reis, ligt in de bergen op 1650 meter. We moeten dus nog een stukje met de bus. Zoals afgesproken staat er een bus van ons hotel (Sapa Summit Hotel) klaar en onze namen staan op de lijst, of iets wat er op lijkt. We mogen mee. Probleem is alleen dat er nog 25 mensen mee willen, en dat er maar 18 in het busje passen. Wij zouden zeggen dat de bus bij 14 vol is, maar zij vinden 18. We zijn aan de late kant en worden naar een ander busje geleid. Deze bus vertrekt echter pas als de volgende trein is aangkomen en alle passagiers voor het hotel er zijn. Nadeel is dat niet duidelijk is hoe laat de trein exact komt, we kunnen dus niet even ergens een bakkie koffie drinken (best wel behoefte aan), omdat niet duidelijk is hoe laat deze bus vertrekt. Om ongeveer half 8 is iedereen er en wordt de tocht richting Sapa voortgezet. Ook deze chauffeur wil op tijd zijn (waarvoor is ons onduidelijk) en rijdt als een malloot. Na drie kwartier komen we aan bij het hotel. Check-in is vanaf 11 uur. Dus……. wachten. Gelukkig kunen we onze baggage dumpen en kunnen we het ontbijt meepakken. Na het eten is het nog hartstikke vroeg en we hebben geen zin om onze tijd (we zijn hier maar 2 dagen) te verdoen met wachten. Echt fit zijn we ook niet, maar we moeten door. We melden bij de receptie dat we een brommer willen huren, er wordt wat heen en weer gebeld en 10 minuten later komt er iemand aanrijden met 2 helmpjes. Ons vehikel voor vandaag en morgen. De man doet de tweede helm af en geeft deze aan Robbert, hij (de man van de brommer) heeft nogal glimmend haar en de vettigheid zit aan de binnenkant van de helm. Gelukkig heeft Robbert nog niet gedoucht, dus viezer dan dit wordt het niet. Veiligheid voor alles hahaha.
We rijden richting het centrum van Sapa en melden ons bij de plaatselijke VVV. We kopen voor 20.000 Dong een gedetailleerde kaart en besluiten de weg waarover we zijn gekomen af te dalen. Tijdens de tocht omhoog hadden we af en toe prachtig zicht op de rijstterrassen en de riviertjes die hier door het landschap slingeren. Na een kilometer of 6 zien we nog steeds niks (behalve laaghangende wolken, of mist), sterker nog, het zicht wordt steeds minder. We draaien om. In Sapa kijken we nogmaals op de kaart en besluiten naar Cat Cat te rijden. Dat ligt slechts op enkele kilometers van het dorp. We kopen een toegangskaartje en brommen door totdat iemand ons verteld dat we de brommer moeten parkeren en te voet verder moeten gaan. Maar de weg loopt nog door, dus wij besluiten om gewoon nog even een stukje door te rijden. Een flink aantal bochten en een behoorlijke afdaling later komen we een checkpoint tegen. We moeten ons kaartje laten zien aan een officieel uitziend persoon, die ons tevens verteld dat we nu echt niet meer kunnen doorbrommen. Ok, dan stallen we de brommer en gaan we te voet verder. Uiteraard is de stalling niet gratis, maar goed. Als je in Vietnam bent, moet je maar accepteren dat iedereen iets aan je wil verdienen.
We gaan wandelend verder en komen bij een zeer amaturistisch gebouwd wankel bruggetje tegen. Als we erover heen lopen, beweegt het gevaarte behoorlijk en her en der zitten er gaten in het hout. Het ravijn onder ons is slechts een meter of 30 diep, maar echt lekker voelt het niet. We lopen op een paadje dat (zelfs ondanks de regen en dus een beetje glad) goed te belopen is. Het is voornamelijk een afdaling, dus echt zwaar is het niet. Onderweg worden we getrakteerd op prachtige foto-momenten. De (bewerkte) natuur is hier echt adembenemend mooi. Terwijl we wandelen lopen twee jongetjes met ons op. We hebben nog een paar dropjes uit Nederland in de tas, dus we bieden ze een dropje aan. Uiteraard kennen ze het snoepje niet en kijken er wat argwanend naar. Zelfs na een eerste lik zijn ze nog niet helemaal overtuigd. Tja, drop moet je blijkbaar leren eten. Helemaal onderaan het pad, komen we bij een waterval uit. De enorme hoeveelheid water die met kracht langs de grote rotsblokken kolken, is werkelijk spectaculair. We komen daar de twee Nederlanders tegen met wie we de treincoupé hebben gedeeld. Zij hebben het andere pad genomen en zijn al kapot van de afdaling alleen. We benijden hun niet voor de klim die hun nog te wachten staat. Wij nemen niet hetzelfde pad terug, maar pakken het pad dat bovenlangs terug gaat. Het is wel wat meer klimmen, maar we komen geen grote groepen tegen en genieten van het uitzicht en de schone berglucht. De lucht is hier wel wat ijler (we zitten op 1600 meter hoog), dus we raken af en toe wel even buiten adem en we krijgen het goed warm. Het zonnetje begint gelijkertijd door te breken. Als wij bij onze brommer zijn aangekomen, komen we de Nederlanders weer tegen. Zij hebben het pad onderlangs genomen, maar moeten het hele stuk (dat wij gaan brommen) ook nog te voet afleggen. Zijn wij even blij dat we geen tour geboekt hebben, maar lekker op eigen gelegenheid zijn gegaan. Eenmaal terug in Sapa, ploffen we neer bij een restaurant (Sapa Gecko) en nemen we een soepje als vroege lunch. Onderwijl hebben we uitzicht op een groepje vrouwen in klederdracht, die hun handgemaakte spullen proberen te verkopen. Jammer dat we zo zuinig moeten zijn met de onze bagageruimte, misschien kopen we iets kleins, zoals zilveren oorbelletjes ofzo. Het is voor deze mensen een belangrijke bron van inkomsten, bovendien zijn de mensen en hun waar erg authentiek. Na de lunch zijn we weer op de brommer gestapt en naar het hotel gereden. Gelukking konden we toen wel inchecken en dat hebben we meteen maar gedaan. We waren allebei wel toe aan een douche. Als we een tijdje op de kamer zitten, trekt de lucht wat open en maken vanuit een geopend raam een aantal foto’s van het onderliggend dal. Vervolgens gaan we weer op ons brommertje op onderzoek uit. We rijden voor de verandering verkeerd en zien dit stuk (prachtig) landschap voor de 3e keer. We keren om en kijken in het centrum op de kaart. Uiteindelijk vinden we het weggetje wat we al eerder zochten. We komen bij een controle post; je betaald hier voor een bezoek aan een dorp. Niet per attractie, maar per dorp. We kijken op ons horloge en het blijkt al over 4en te zijn. Het is nog best een stuk rijden en we besluiten dit uitstapje morgen te doen. We draaien om en vinden een bistro waar heerlijke taartjes ons vanuit de vitrine toelachen. We nemen koffie met gebak. Beetje raar tijdstip, het taartje smaakt er niet minder om. De cappucinno is de beste die we tot nu toe hebben gehad in Azie. We beseffen dat we allebei hartstikke moe zijn en besluiten naar het hotel terug te gaan om nog even te relaxen voor het avondeten.
Het avondeten werd een zoektocht. Omdat we laat nog een taartje hadden gegeten gegeten en door de beroerde nacht, was het voor ons gevoel al 11 uur ’s avonds, we zweven een beetje door Sapa. We zijn niet de enigen die een beetje zweverig zijn. Bij ons komt het door slaapgebrek, bij de plaatselijke bevolking is het de opium die hier ruim wordt geconsummeerd. Vanaf vanmiddag 5 uur zien we de meest zweverige figuren over straat dweilen, wel weer in klederdracht; dat is dan wel weer apart. We storten neer bij een italiaan, knikkebollend werken we de pasta en lasagna naar binnen en denken maar 1 ding. SLAPEN. We tuffen door de wolken terug naar het hotel en crashen op bed. Hopelijk slapen we goed en hebben we morgen weer meer energie om de rest van Sapa te ontdekken.

Foto’s: http://www.flickr.com/photos/robbertensacha/sets/72157623987277446/