Dag 81 Kota Bharu –Kuala Lumpur

Om een uur of 9 worden we wakker in het hotel dat betere tijden heeft gekend. Alles doet het wel is waar, maar de vochtplekken in het plafond en de muren geeft aan dat dit gebouw zijn beste tijd enige decenia geleden gehad moet hebben. Als we ontbijten bij een taartjeswinkel die ook lekkere koffie verkoopt, valt het ons op dat er veel gebouwen leeg staan. De ramen van deze gebouwen staan vrijwel allemaal lopen en er komt een enorme herrie van kwetterende vogels uit. We zien verschillende reclameborden voor de beroemde zwaluwnestjes (gemaak van het speeksel van een zwaluw) die ze hier in bepaalde soepen gebruiken. We concluderen dat de leegstaande gebouwen door de zwaluwen wordt gebruikt als broedplaats en dat de nesten die ze daarbij maken worden ‘geoogst’ om in de soep te gebruiken. Waarschijnlijk is dit de reden dat Kota Bharu zo oud en vervallen aandoet. De gebouwen leveren meer geld op als ze leeg staan, dan als ze aan die verdwaalde toerist worden verhuurd. Onze conclusie over Kota Bharu; 1 dag is meer dan genoeg en zeker geen plaats die je tijdens een reis hoeft op te nemen.
Om even over 12 zijn we klaar met onze wandeling door ‘downtown’ Kota Bharu en vertrekken we naar de kamer om nog even te op te frissen en de tassen in te pakken. We lezen nog wat en om 2 uur nemen we de lift naar beneden, waar wachten we op de taxi die ons naar het vliegveld zal brengen. Bij onze lunch hebben een pitcher (grote kan) met limonade gedronken en Sacha denkt nog even snel naar het toilet te gaan. Kan in het hotel op de 2e verdieping, Ondertussen verschijnt de taxichauffeur die hier kennelijk kind aan huis is. Vrolijk loopt hij Robbert voorbij en gaat in het restaurant zitten kletsen met wat bekenden. Sacha komt onverrichtte zaken weer terug, de openbare toiletten zijn geen voorbeeld van hygiene en properheid. Als onze chauffeur is uitgekletst, loopt hij naar ons toe en helpt ons met de tassen naar de auto. De rit naar het vliegveld is kort, maar er is veel verkeer. Regelmatig maken we een ommetje door straatjes waar het asfalt nauwelijks aanwezig is. We zitten te schudden achterin. Ook zet de vriendelijke man (eerlijk is eerlijk: hij had eerst gevraagd of we het goed vonden) een lokaal deuntje op dat in de taxi wordt vergezeld met een (voor ons herkenbaar uit Cambodja en Vietnam) videoclipje. Net als alle andere artiesten in Azie hebben ze ook nu weer niet de moeite genomen om het geluid en beeld synchroon te laten lopen. Gelukkig gaat snel zijn telefoon en kan de radio/cd/dvd uit. Binnen een minuut of 20 zijn we op het vliegveld en gooien we onze, inmiddels behoorlijk zware, tassen op een trolly. Bij het inchecken blijkt dat de tas van Robbert inmiddels 19,7 kg weegt. In KL moeten we echt wat Lonely Planets terug gaan sturen, want hij zeult zich een breuk. Sacha heeft met haar 14,6 kg nog meer dan voldoende ruimte om wat inkopen te doen, deze gedachte zorgt al snel voor een stralende glimlach op dit deprimerende vliegveld.
We moeten na het inchecken van de grote baggage nog door een controle voor de handbaggage. Hier doen ze niet zo moeilijk over een litertje (ja jullie lezen het goed) vloeistof meer of minder. We hebben nog een flesje cola, een grote fles water en 2 kleine flesjes gatorade bij ons, maar dat is geen enkel probleem, hier mag het allemaal mee het vliegtuig in.
We moeten nog een uur wachten en schrijven alvast het begin van dit verslag.
Op een gegeven moment staat er op de beeldschermen met vluchten bij onze vlucht ‘calling’. We kijken waar we heen moeten en het is hier niet echt duidelijk. We lopen 2 glazen deuren door, richting de gate waar we moeten zijn. In de slurf naar het vliegtuig worden we tegen gehouden, we mogen hier nog helemaal niet zijn. We vertellen dat het niet duidelijk is en dat we simpelweg onze vlucht niet willen missen. Braaf lopen we terug naar de wachtruimte, waar meer mensen vragend om zich heen kijken. Op een gegeven moment loopt een groep van een man of 50 ook door de glazen deuren richting het vliegtuig, we kijken elkaar lachend aan en denken hoe de man met snor die ons net terug heeft gestuurd zal reageren. Na een seconde of 30 komt hij met de hele groep druk gebarend terug naar de wachtruimte. We moeten een beetje lachen, zet dan niks op de borden of houdt de deuren op slot. Dan wordt men ook niet onrustig. Onze vlucht is om 17.10 en om even voor 5 is het dan zover, de magische glazen deuren zwaaien open en iedereen zwaait met de boardingpassen. We willen nog vragen of hij het zeker weet, maar we laten het voor wat het is.
In 55 minuten vliegen we in een gloednieuw toestel (nog geen maand oud) naar KL. We vliegen weer met Airasia, een budgetmaatschappij en we komen dus weer aan in de budgetterminal. We zien nog net de officiele terminal, ziet er erg mooi uit, maar die van ons heeft meer weg van een hangaar. Terwijl Robbert op de tassen staat te wachten, probeert Sacha naar het toilet te gaan. Als inmiddels iedereen van onze vlucht de baggage heeft is Sacha nog niet terug. Na 10 minuten komt ze verhit naar buiten, voordringen is hier een nationale sport. Ze stond netjes in de rij te wachten, maar er gingen zoveel mensen voor dat ze uiteindelijk besloot om hier maar aan mee te doen. Waarschijnlijk staan de mensen die dat allemaal maar toestaan nu nogsteeds bij het toilet.
Nadat we alle baggage op een karretje hebben geladen lopen we naar het busstation en kopen een combinatie kaartje bus en trein. De trein brengt ons vlakbij Chinatown en 1 halte met de MRT (metro) verder, kunnen we naar de plek lopen waar de verschillende budgethotels zitten. We lopen een hotel binnen dat er wel aardig uitziet, maar de prijs van 150 Ringgit vinden we te hoog. Even verder zien we een deur met foto’s en prijzen van kamers, het ziet er prima uit vanaf 65 Ringgit per nacht. We vragen of ze kamers beschikbaar hebben en ze hebben er een met airco/tv/wifi en een warme douche voor 80 Ringgit per nacht. Voor vannacht kiezen we voor het Ettika inn/hotel/guesthouse en als we lekker slapen blijven we hier de overige dagen in KL. We gooien onze tassen op bed en lopen direct weer terug naar het metro station. We willen naar de Petronas Towers; de 2 hoogste gebouwen van KL (451 meter om precies te zijn). Het openbaar vervoer is hier super efficient geregeld en tevens erg schoon. Binnen een mum van tijd zijn we bij KLCC, het centrum waar de Petronas towers deel van uit maken. We zijn bijzonder onder de indruk van de schoonheid van de gebouwen. Wat een fantastisch mooie gebouwen, mede door de fraaie uitlichting ’s avonds. We genieten even van het uitzicht vanuit een aangrenzend park. We maken mooie foto’s en lopen het winkelcentrum in dat bij de torens hoort. In een restaurantje eten we wat en nemen daarna de metro weer terug naar Chinatown. Om even voor 12 zijn we weer terug en bekijken de foto’s.
foto's; http://www.flickr.com/photos/robbertensacha/sets/72157624061269335/