Dag 259 San Pedro de Atacama – Uyuni

De wekker gaat vandaag om half 8. De tassen zijn al ingepakt dus is het een kwestie van van aankleden, tanden poetsen en naar de bus. De bus staat buiten de poort van ons hotel al te wachten en de man van het reisburo staat on-Zuid Amerikaans op zijn horloge te wijzen. Het is even voor 8 en volgens ons zijn we ruim op tijd.
De eerste stop is vlak buiten het dorp waar we een uitreisstempel van Chili dienen te halen. Helaas staat er vlak voor ons iemand in de rij die een tweetal handabol teams uit Brazilie bij zich heeft. De onderlinge banden tussen de landen hier zijn hier nog niet zo goed dat er sprake is van vrij verkeer van goederen en mensen. Iedereen wordt uitvoerig gecontroleerd en het duurt meer dan een uur voordat de teams zijn ingecheckt. Wij zijn de eerste die vervolgens het papiertje (dat we op Paaseiland hebben ingevuld) inleveren. Niet kwijtraken, kost $ 100.-, Amerikaanse dollars wel te verstaan. Nadat alle passagiers van ons busje, 6 in totaal, de formaliteiten hebben doorlopen, rijden we richting de grens met Bolivia. Na een half uurtje verlaten we de geasfalteerde weg en rijden een soort zandpad op. Geen enkel bord met pijl of iets dergelijks, je moet maar net weten waar je heen moet hier in de middle of nowhere.
De grenspost is een lemen hut met een Boliviaanse vlag waar alle bussen stoppen om een formulier in te vullen. Vervolgens mogen de passagiers naar binnen, we krijgen weer een nieuwe stempel in ons paspoort. Geen gedoe met visa’s of bewijs dat je het land weer uitgaat. We hebben een directe verbinding geboekt naar Uyuni, wat inhoudt dat we met een jeep het stuk door Bolivia afleggen. We hebben mazzel, we zitten slechtst met z’n 4-en in de auto terwijl er plek voor 6 is (alhoewel wij niet snappen hoe dat moet passen).
Nog geen half uur van de grens komen we bij het nationale park aan en omdat we er vandaag doorheen rijden dienen we als toeristen een kaartje te kopen. Vrij prijzig vinden wij, 150 Bolivianos (afgekort Bs), zo’n € 15.-. Gelukkig is het kaartje 4 dagen geldig, als we de komende dagen de toer hier gaan doen kunnen we dit nog gebruiken.
De weg is in het begin bijzonder slecht, veel keien en we hobbelen langzaam voort. De chauffeur is een goede vent, Sandro. In tegenstelling tot de verhalen die we gehoord en gelezen hebben over de verschillende Boliviaanse chauffeurs drinkt hij niet onderweg en ook zijn rijstijl is prima en veilig. San Pedro lag op 2500 meter hoogte, we passeren vandaag een pas die net geen 5000 meter is. Tegen de hoogteziekte krijgen we coca-bladeren om op te kauwen. Uit beleeftheid nemen we ieder een paar bladeren en kauwen er een kwartiertje op. De bladeren veranderen langzaam in een gombal-achtige substantie die niet erg lekker ruikt, over de smaak zullen we het maar niet hebben. Wel appart, we zijn nog geen half uur in dit land en zitten al aan de coca. Het scheelt waarschijnlijk dat we een klein weekje op 2500 meter hebben doorgebracht, we hebben niet echt last van de hoogte. Wel dienen we er op te letten dat we voldoende drinken, totaal gaat er vandaag zo’n 4 liter water doorheen en af en toe wat eten. Onderweg stoppen we regelmatig. De eerste stop is bij warm waterbronnen waar we niet in gaan, geen tijd voor. Vervolgens stoppen we bij een salar, een zoutvlakte, die veel witter en vlakker is dan degene die we in Chili hebben gezien. Het is nog niet de grote zoutvlakte, maar we zijn aardig onder de indruk. De derde stop van vandaag, we zijn inmiddels al een uur of 3 in Bolivia onderweg, is bij een rotsformatie genaamd “de vallei van de rotsen”. Het landschap doet denken aan een schilderij van Salvadore Dali. De chauffeur haalt bij de rotsformatie even de remschoenen uit het linkerachterwiel, deze blijken gebroken waardoor het wiel aanliep. Eigenlijk wil de chauffeur daarna in een keer naar Uyuni maar dat gaat niet lukken, we rijden lek. Niet echt verwonderlijk met een wegdek van keien en rotsen.
Sandro zet een nieuw wiel onder de auto en nog geen 10 minuten later zijn we weer onderweg. Af en toe wordt het wegdek wat beter, maar van comfort is aan de Boliviaanse kant van deze trip geen sprake. Onderweg kiezen we nog een hotelletje uit in Uyuni, waar we afgezet willen worden. Dat blijkt toevalligerwijs naast het reisburo van Sandro’s vrouw te zitten. We zijn dermate tevreden dat we eigenlijk deze chauffeur wel voor de meerdaagse tour mee willen hebben en bij aankomst informeren we naar de mogelijkheden. We kunnen kiezen uit een aantal opties; we willen het liefst niet een rondje doen, maar een half rondje en daarna naar Tupiza. Dit kan wel, maar is een stuk prijziger dan de standaard toer. We zijn er nog niet uit en gaan eerst naar de geldautomaat om Bolivianos te pinnen. Zonder geld heeft het geen zin om over een toer na te denken. Helaas is de enige automaat echter buiten gebruik en de bank is inmiddels ook dicht. Het tourbureau accepteert geen creditkaart, dus de enige mogelijkheid is om ons noodpotje Euro’s aan te breken en deze te wisselen bij een wisselkantoortje. Benoit en Elodie hebben minder contanten mee en zitten dus omhoog. Wij hebben wel voldoende voor de toer voor ons vieren, maar we lopen dan wel het risico om in Tupiza zonder geld te komen zitten. Daar is natuurlijk helemaal geen bank te vinden. We besluiten om niet meteen te beslissen en gaan eerst een hapje eten bij een van de vele lokale pizza restaurants. We bedenken dat we beter morgen een dag hier kunnen blijven om eventuele alternatieve tours te bekijken en om morgen naar de bank te gaan. We zijn alle vier eigenlijk ook vreselijk moe van de heftige en lange rit van vandaag, dus we kruipen er vroeg in, lukt makkelijk met het ene uur tijdsverschil met Chili.

Foto's Dag 259
http://www.flickr.com/photos/robbertensacha/sets/