Dag 223 Moorea

We ontbijten met de spullen die we gisteren hebben ingeslagen. Om kwart voor 9 lopen we, bepakt en bezakt naar de receptie; we vertrekken. De man die ons gisteren heeft ingecheckt is er gelukkig niet, de dame die nu de receptie runt kijkt ons wat verbaast aan. We vertellen haar dat de ringweg van het eiland nog geen 10 meter bij de hutjes vandaan loop (weet ze natuurlijk al), en door de continue passerende auto hebben we niet zo best geslapen. Dat het verblijf is ook ver van alles is verwijderd, en dat het geen strandje heeft, en dat het op een plek is waar niemand wil zitten, vertellen we haar niet, maar denken we wel. We hebben gepast geld voor de afgelopen nacht en we houden het initiatief door dit op tafel te leggen en oojevaar (au revoir) te roepen. We zijn weg. Buiten wachten we in spanning af of de mensen van de duikschool komen opdagen, anders moeten we naar binnen om te vragen of we even mogen bellen, en dat willen we niet. Gelukkig komt Daniel om even voor 9 aankachelen in een aftands 205-je. Hij kijkt verbaast naar de hoeveelheid spullen en de auto waar het allemaal in moet. Gelukkig heeft Robbert ook een 205 en hij weet hoe klein deze autotjes er van buiten uit zien, maar hoe ruim ze van binnen zijn. In een mum van tijd liggen er 2 grote tassen achterin, de boodschappentas op de achterbank en met elk een klein rugzakje op schoot zijn we er klaar voor. Onderweg praten we over hoe hij hier op Moorea terecht is gekomen, 14 jaar geleden een advertentie in een duikblaadje gelezen, langs de bank gegaan om te kijken hoeveel geld hij kon lenen, op maandag z’n baan opgezegd en op dinsdag in het vliegtuig naar Tahiti gestapt. Oh dan was je er waarschijnlijk al een keer op vakantie geweest? Vragen wij ons verbaast af. ‘Nee hoor, gewoon vertrokken’ verteld hij met een glimlach in half Frans en Engels.
Onze bagage kunnen we achter de balie van ons nieuwe hotel, we kunnen pas om 10 uur de kamer in en onze eerste duik staat dan op het programma. De tassen liggen veilig en wij lopen naar het duikcentrum. Duikcentrum is een groot woord, het hele centrum (kantoor, flessen en overige materialen) bevinden zich op nog geen 10 m2. Lekker compact zullen we maar denken. Toch weten ze twee spiksplinternieuwe bcd’s (vest waarmee je je drijfvermogen aanpast aan de diepte), prima passende pakken en finnen bij elkaar te toveren. Tegen 10 uur kiezen we met nog 2 andere duikers en de divemaster het ruime sop. Moorea wordt omringd door een koraalrif en binnen het rif vallen de golven nog wel mee maar als we de barriere door varen wordt de zee enorm ruw. Golven van een meter of 2, goed vasthouden en af een toe een golf die ons al zeiknat maakt voordat we in het water liggen. Met enige moeite maakt de divemaster de boot vast aan de boei die de duikplek markeert. We maken ons klaar en springen overboord. Als we naar het verzamelpunt zwemmen om ons klaar te maken voor het afdalen kijken we al stiekem naar beneden. Het water is, ondanks de harde wind en de hoge golven, echt superhelder, het zicht is 30 tot 40 meter; uitzonderlijk. Als we afdalen zien we meteen een grote murene. Als Robbert naar beneden kijkt ziet Sacha een haai op minder dan een meter voor hem zwemmen. Schreeuwen gaat onderwater niet, dus Robbert mist hem volledig; geen spectaculaire foto helaas. De rest van de duik zien we veel, heel veel, haaien, voornamelijk blacktip reefsharks, schildpadden, murenes en eagle rays. Helaas zwemmen de eagle rays op een meter of 30 en kunnen we ze niet echt goed zien. We zien een dozijn siluetten sierlijk door het water heen vliegen, erg specaculair. Het koraal valt tegen, het is hier een aantal jaar opgegeten door de zeesterren en terwijl het koraal herstellende was hebben ze hier in het begin van het jaar een cycloon over gehad. Dit alles heeft geresulteerd dat het koraal zich helemaal moet herstellen. De komende jaren is het dus nog voornamelijk grijs. De grote vissen maken het ontbreken van kleur echter voor een groot deel goed. Het duurt totaal 61 minuten voordat we weer boven komen. De zee is nog ruwer geworden en het is een gevecht om heelhuids aan boord te klimmen. De boot gaat als een gek op en neer op de golven. Uiteindelijk lukt het iedereen om aan boord te klimmen en varen we naar de wal. Nadat we onze spullen hebben uitgespoeld lunchen we bij het restaurantje van het resortje waar we nu zitten. Sacha voelt zich niet helemaal top en lijkt wel een beetje koorts te hebben. Waarschijnlijk gisteren te lang in de zon gezeten en vanochtend misschien te weinig gedronken. Ze heeft hoofdpijn, een heet gezicht, is een beetje misselijk en krijgt allemaal rode vlekken op haar hals en arm; het lijkt op een lichte zonnesteek. De mensen van het duikcentrum hebben echter wat medicatie en aan het eind van de middag is ze al weer aardig opgeknapt. We doen dus rustig aan en genieten van het eiland.