Dag 43 Nha Trang - Quy Nhon

Doet even pijn zo ‘s ochtends om 3:30 uur….de wekker. Toch lukt het ons redelijk om de laatste spulletjes snel in te pakken en de kamer na te lopen op eventuele achtergebleven eigendommen. Alles moet in de tassen zitten dus vertrekken we om kwart voor 4 naar de receptie. Daar liggen 2 mannen heerlijk te slapen (een op een stretcher, de ander op de bank). Het spijt ons dat we jullie wakker moeten maken (ze zouden ons wekken met een wake up call, maar dat is duidelijk niet gelukt), we hebben een taxi nodig. Het duurt even voordat er iemand op staat en iets gaat doen. We worden een beetje ongeduldig. Er wordt het een en ander aan telefoontjes gepleegt en het stalen hekwerk wordt van het slot gehaald. We bedenken nog hoe lekker veilig dit is wanneer er brand uitbreekt (NOT). Het duurt even voordat de taxi er is. We worden nog wat ongeduldiger, we willen de trein halen mensen!!
Tegen vieren arriveerd onze mini taxi, het is een deawoo Matiz, niks mis mee, maar niet echt ruim met 2 Europees formaat mensen, 2 grote rugtassen en 3 stuks handbagage. We proppen alles vakkundig in het koekblikje en worstelen ons naar binnen. Binnen 10 minuten en voor nog geen 50.000 Dong ( € 2.-) staan we voor het station. We lopen de hoofdingang in en zwaaien met onze kaartjes. Spreekt er iemand Engels??? Waar moeten we heen? Ook hier lopen we tegen een gesloten stalen hek aan. Robbert gaat op onderzoek uit en een zijhekwerkje blijkt open te zijn. We besluiten “in te breken” en op het enige en dus juiste perron te wachten. De trein zou (volgens ons kaartje) om 4:20 moeten vertrekken. Er gebeurd al van alles op dit onmogelijke tijdstip; er worden vuilnisbakken geleegd, er word vracht op het station afgeleverd en er worden treinen gerangeerd. Maar van een passagierstrein richting het noorden is geen sprake. Het zal toch niet waar zijn. Gelukkig spreekt niemand Engels !! Er zit dus niets anders op dan te wachten. We wachten een half uur en wonder boven wonder verschijnt de juiste trein op het station. Onze kaartjes worden gecontroleerd en we worden naar het juiste treinstel gewezen. Deze keer hebben we een slaapcoupé, met 4 personen in een compartiment. Dit houdt in dat het gangpad langs de coupe’s erg smal is, Robbert past er met z’n rugzak op niet door. We wurmen ons naar binnen en vinden de juiste bedden. Prima geregeld. Er is een andere slaapkop in de coupé en die ligt keurig (en stil) boven. Wij nestelen ons op de onderste 2 bedden. We pakken onze mummie slaaphoezen (alles is van sky en plakt) en maken ons op voor nog een paar uurtjes nachtrust. Het monotome geluid van de trein zorgt ervoor dat we vrij snel in slaap dommelen en we slapen toch nog ruim 2 uur.
Als het eenmaal licht is, de begint iedereen in de trein te lopen en geluid te maken. Om half acht is het echt wel gedaan met slapen. We blijven nog lekker liggen, in vergelijking met de zitcoupé die we van Saigon naar Nha Trang hadden is dit 10 keer beter. Als we goed wakker zijn genieten we van het uitzicht, vietnam is behoorlijk heuvelachtig en het landschap is schitterend, onderwijl kauwen we ons meegebrachte ontbijt weg. De Vietnamees die in het bed boven sliep is inmiddels ook wakker en spreekt bijzonder goed Engels. Hij heet Brian (althans zijn zelf aangemeten naam voor gebruik in het buitenland, aangezien zijn eigen naam voor velen onuitspreekbaar is) en heeft in Singapore gestudeerd, hij wil weten wat wij in godsnaam in Quy Nhon gaan doen. Hij is juist uit dit stadje vertrokken omdat het er zo saai is. Wij leggen uit dat we de afstand van Nha Trang naar Hoi An te groot vinden om in een dag te reizen (dik 12 uur en een nachttrein is er niet) en we deze trip in tweeën delen. Hij verteld ons over de bijzondere dichters die uit het stadje komen, nooit van gehoord maar wereldberoemd (in Vietnam dan). Hij verteld dat we wel mee kunnen rijden, hij wordt door z’n vader opgehaald, maar wij willen eerst even kaartjes regelen voor morgen. We nemen afscheid op het perron en hij wenst ons een goed verblijf in Vietnam. We lopen naar het loket waar we niet worden opgemerkt. De loketbediende is met iedereen druk, maar niet met die twee Europese reuzen die toch echt al een paar keer aan de beurt waren. Ook al staat iemand niet voor het loket, deze persoon wordt toch eerder geholpen. Uiteindelijk gebeurd het onvermijdelijke (alle andere mensen zijn nu echt wel klaar); we worden geholpen. We leggen uit dat we 2 kaartjes willen hebben voor morgenavond in de nachttrein naar Hoi An. Maar we krijgen in gebrekkig Engels te horen dat er alleen treinen naar Hoi An vertrekken om 6 uur ’s ochtends. Daar hebben we niet zo’n zin in, dus gaan we, voordat we boeken, kijken of we op een andere manier (lees op een normaal tijdstip) in Hoi An kunnen komen. We staan nog altijd op het station, met volle bepakking en besluiten eerst een hotel te zoeken. We nemen een taxi naar het Hagl hotel, schijnt super de luxe te zijn en niet te duur ($ 25 hebben we gelezen). Ook hier is de taxi weer niet te ruim, maar voor de prijs die ze rekenen moet je niet zuren, hij brengt ons waar we wezen willen. We lopen het hotel in en vragen of er kamers beschikbaar zijn. Uiteraard zijn er kamers en we krijgen een lijstje met opties en prijzen. De goedkoopste kamer blijkt geen $ 25 te kosten, maar $ 55, ver boven ons budget dus. We proberen nog of we korting kunnen krijgen (leverde tot nu toe altijd iets op en alle beetjes helpen) maar we krijgen het niet voor elkaar. We vertrekken dus maar weer. Het hotel waar we zijn afgezet ligt iets buiten de stad, dus we lopen terug in de richting van het centrum. Het eerste hotel dat we tegen komen ziet er niet beroerd uit en Sacha neemt een kijkje op de kamers. Die zijn redelijk ok en de prijs is ook niet te gek. Toch besluiten we nog even door te lopen, als we niks vinden kunnen we altijd nog terug. De hotelmedewerker sprak geen woord Engels en het zou nog lastig zijn om vanuit hier onze verdere reis te regelen. Op ongeveer 1 km lopen zitten 3 hotelletjes bij elkaar (zien we op de kaart) en we besluiten hier heen te lopen. Bezweet komen we even later aan. Robbert gaat nu even de kamers bekijken, er zijn 2 opties. De eerste is een kamer met zeezicht (moet je wel langs/door een gebouw heen kijken), en de tweede zit aan de achterkant van het hotel. Helaas kunnen we pas over een uur in beide kamers en het is duidelijk dat we dat niet echt top vinden. Gelukkig heeft de eigenaar 100 meter verderop een tweede hotelletje met slechts 3 kamers. De kamer op de bovenste verdieping is vrij. Robbert loopt mee en keurt de kamer goed. Het is wel op 3 hoog, dus we mogen flink wat trappen lopen met onze zware bepakking, maar het zeezicht is hier onbelemmerd. Voor 270.000 Dong ( rond € 11) hebben we een prima kamer. Het hotel heet Au Co, en ligt op minder dan 100 meter van het strand. We kunnen ook een brommertje huren, dit willen we graag omdat we nog steeds redelijk uit het centrum zitten. We gaan eerst even douchen en pakken de tassen uit. Vervolgens halen we onze brommer op en geven aan dat we morgen naar Hoi An willen. Dit kan geregeld worden door het hotel, ook hier wordt ons verteld dat de trein erg vroeg gaat en dat de bus ook een mogelijkheid is. Deze vertrekt ook vroeg, maar is op dit traject sneller dan de trein. We besluiten voor de bus van 7:30 te gaan. Met ons brommertje toeren we vervolgens door de stad, op zoek naar een plekje om te lunchen. De straten zijn hiet zo’n doolhof dat we ons doel (het Vespa Café) niet kunnen vinden. We komen langs een terras en besluiten te gaan zitten. We willen graag een hapje eten, ook hier spreekt niemand een woord Engels. Met handen en buiken maken we duidelijk wat we willen. Ja kan wel maar de menukaart is slechts 4 gerechten groot en niemand hier eet iets. We besluiten een drankje te nemen en verder te zoeken. Op weg van de trein naar het hotel zijn we langs een groot supermarktcomplex gereden en dat weten we te vinden. We parkeren ons brommertje in de beveiligde stalling (1000 Dong / 4 eurocent). Het complex is echt groot, we hebben hier nog niet zo’n grote supermarkt gezien en we vinden een eettentje. Het was ons al opgevallen dat we nog geen tourist waren tegengekomen. Wederom spreekt men geen engels, we lopen naar de toonbank en wijzen aan wat we willen (wel zo veilig). Binnen een mum van tijd hebben we wat we hebben aangewezen, de kip is werkelijk superlekker gemarineerd. Na de lunch lopen we nog een rondje door het complex, zeer regelmatig worden we door de lokalen aangestaard. Wíj zijn hier de touristische attractie. Heel af en toe probeert er iemand een praatje te maken, maar verder dan ‘Hello’ en ‘How are you?’ komen ze niet.
Na wat kleine boodschappen te hebben gedaan halen we ons vehikel uit de stalling en rijden een rondje in het centrum. We willen eigenlijk al vast een broodje voor morgenochtend hebben, dat hadden ze niet in de supermarkt. Uiteindelijk vinden we vlak bij ons hotel een stalletje dat broodjes verkoopt. We kopen er 3, geen idee wat er op zit, maar we hebben in ieder geval iets voor onderweg
Ook tijdens het avondeten zijn we een bijzonderheid. De serveerster is niet bij ons weg te slaan, ze heeft 2 jaar les gehad en wil erg graag haar Engels op ons uitproberen (de hele maaltijd lang). Ook komt er een totale onbekende van zijn tafel even met ons proosten, zomaar om niks. Hartstikke leuk allemaal, maar we bedenken ons wel dat dit niet iets is wat heel lang leuk blijft. Verder is er hier toch bijna niets te doen, dus we hebben er geen spijt van dat we morgen verder naar Hoi An reizen.

De foto’s:
http://www.flickr.com/photos/robbertensacha/sets/72157623797414715/