Dag 57 Quan Lan Eiland-Hanoi

Bijna niet geslapen vanacht. De electra ging om 11 uur vanavond uit, dit betekende dat ook de ventilatoren er mee ophielden. Er zitten geen afsluitbare ramen in onze slaapkamer, wel gaten in de muur met luiken ervoor, alleen geen glas. We hebben er voor gekozen om, gezien de muskieten hier, met de luiken dicht te slapen. Ook helpen de luiken tegen het geblaf van de in grote getalen (zwerf-)honden op het eiland. Na 2 uur wakker te hebben gelegen van de hitte weten we het zeker; de luiken moeten open. We openen de luiken en hangen onze klamboes naar beneden. Het is nu iets koeler op de kamer, maar het geblaf is er niet minder op geworden. Als een hond ophoud met blaffen, neemt de ander het over. Het is echt niet normaal. We zien de uren verstrijken op de klok. Om 6 uur vinden we het prima en ‘ontwaken’ langzaam uit de ruststand. Helaas slechts enkele korte perioden echt geslapen. We zitten als een zombies aan het ontbijt. Ook de andere gasten hebben een zware nacht gehad. We ontbijten weer met noodle soep, maar het smaakt niet echt. De meeste eten met moeite hun kom (half) leeg. Na het ontbijt nemen we afscheid van de familie die het guesthouse rund en stappen we op de fiets. We bekijken we een pagoda, het dorpshuis en een of ander memorial van een bezoek van generaal hupeldepup. Na alles wat we tot nu toe gezien hebben is dit niet echt een bezienswaardigheid. We fietsen verder over het eiland naar de plek waar de boot ligt. Weer een niet-toeristische plek, maar een plaats waar de zandzuigers hun zand lossen en de boten dit zand verder vervoeren naar het binnenland of de kust. De kraan op de foto is, terwijl wij aan boord gaan, een schip aan het laden. Ook rijden er vrachtwagentjes met ‘gesorteerd’ zand af en aan.
Eenmaal op de boot begint het avontuur van vandaag, we zijn nog geen 50 meter op weg of de motor valt uit. We drijven langzaam naar de kust en lopen vast. Met stokken probeert de bemanning het schip van de zandbank te duwen, maar het heeft levert geen resultaat op. De motor wordt een keer gestart, maar dit heeft alleen tot effect dat het water veranderd in een bruine soep (van het zand en de modder dat wordt opewoeld); we zitten nu echt vast. Gedurende een half uur probeert de bemanning de boot los te krijgen met stokken. Nadat blijkt dat dit niet werkt, besluit een ‘matroos’ het water in te springen en de boot vanuidt die positie weg te duwen van het ondiepe water. Goed idee vinden we en even later staan 4 van de 8 toersten tot hun borst in het zeewater en wordt de boot langzaam naar het diepe geduwd. Het is naast een bijzondere ervaring, ook even heerlijk afkoelen. De bemanning is erg blij met onze hulp en laat dat duidelijk merken met duimen omhoog en klopjes op onze schouders. De motor van de boot blijkt tijdens het stranden van ons schip toch een opdonder te hebben gekregen. De versnellingsbak is stuk. In allerijl wordt er een andere boot gebeld, deze moet echter van het vaste land komen en is zeker een uur onderweg. We vermaken ons met wat zonnen en uitwisselen van reiservaringen. De boot die van het vaste land onderweg is is slechts een klein bootje, we lunchen dus op de gestrande boot. De bemanning is druk met het prepareren van de lunch en het demonteren van de motor. De keerkoppeling van de motor wordt ter plekke gedemonteerd. Er wordt nog gevraagd of iemand verstand heeft van motoren, maar helaas (voor de bemanning). Het onderdeel is inmiddels verwijderd, wij hebben de lunch op en de boot die ons naar het vaste land gaat brengen is gearriveerd.
We proppen ons met 9 man in het kleine speedbootje en vertrekken riching de kust. We zijn benieuwd hoe lang de bemanning nog vast zal zitten met de kapotte koppeling. Met de speedboot is het slechts 5 kwartier varen. Bij de pier staat ons busje alweer op ons te wachten. De tassen worden ingeladen, er wordt nog snel een boodschap gedaan voor onderweg en al snel wordt er koers gezet naar Hanoi. Onze gids heeft inmiddels haar manager aan de telefoon en die maakt excusses voor het kapotgaan van de boot. Kan gebeuren reageren wij, maar we moeten morgen naar het reisbureau komen, ze willen ons een deel van het betaalde geld terug geven. We reageren wat terughoudend, de rest van de trip was supergezellig en ze hebben ook snel een prima oplossing gevonden. We zien het morgen wel. De terugreis met de bus verloopt net als de heenreis, tergend langzaam. Onze chauffeur rijdt 40 km/h in de 5e versnelling en van vlot op het overige verkeer reageren (wat een vereiste is voor een vlotte reis) is er niet bij. Om een uur of half 8 komen we aan in Hanoi. We weten inmiddels niet meer hoe we het hebben. Onnodig lang in de bus zitten (we gokken dat een ‘normale’ chauffeur de reistijd met een uur kan inkorten) vergt het uiterste van iedereen. Bij de groep is ook een Nederlands stel dat vanavond nog de nachttrein richting Lau Cai neemt. Die hebben dus echt een lagne reisdag en -nacht. We hopen dat ze een beetje kunnen slapen en nemen afscheid van ze bij ons hotel. Ze hebben de trein van kwart over 9.
De reservering bij het hotel is prima geregeld. We lopen naar binnen en 5 minuten later zitten we op onze kamer. Gelukkig is het internet hier razendsnel, de verslagen en foto’s worden meteen online gezet. We eten bij een tentje verderop in de straat (waar we toevallig het Canadeze stel dat mee was op onze driedaagse trip, ook weer tegenkomen) en vertrekken daarna meteen naar de hotelkamer.
Morgen weer een dag, deze was lang genoeg.

Foto’s (maar 4)
http://www.flickr.com/photos/robbertensacha/sets/72157624017845688/