Dag 324 Panajachel – San Cristobal de las Casas

We weten niet wat het is, we vermoedende malariapillen, maar we slapen voor geen meter in Belize en Guatamala. Sacha heeft slechts een paar uur kunnen slapen en Robbert ligt ook het grootste deel van de nacht wakker. We zijn dus net 2 gebakjes als we door ons busje om even over half 7 worden opgepikt. De bus van Eternal Spring is redelijk ruim, we hebben als Westerlingen zelfs enige beenruimte, tot nu toe zaten onze knieen meestal in de onderrug van de passagier voor ons en hadden we na 2 uur bussen geen gevoel meer in onze kont. Vrijwel direct na het instappen, wordt er koers gezet naar de grens. De weg in Guatemala is super bochtig, pogingen om een dutje te doen en wat slaap in te halen lopen op niets uit. In de eerste paar uur stoppen we 3 maal. De eerste keer om koffie te kunnen kopen (koffie is net zo sterk als thee en super zoet), opvallend want we rijden toch echt door een gebied waar veel koffie wordt verbouwd. Onderweg zien we regelmatig grote zakken gedroogde koffie langs de weg staan. Ook zien we vrijwel de hele weg in Guatemala grote zeilen op de weg/grond liggen waarop de bonen in de zon worden gedroogd. Bij de 2e stop dienen er wat passagiers over te stappen, om vervolgens nog een derde keer te stoppen voor een toiletbezoek. Het schiet niet echt op, maar we zeuren niet, we zij al lang blij dat we een busje hebben vandaag. Om even voor half 1, we zijn inmiddels al 5 uur onderweg, komen we bij de grensovergang. Hier dienen we van bus te wisselen. De Guatemaleze bus keert terug naar Panajachel en wij gaan met de Mexicaanse bus verder naar San Cristobal. Ook hier verlopen de duoane routines bijzonder vlot. Binnen een mum van tijd hebben we weer 2 stempels en mogen we verder. Als we weer vertrekken valt ons meteen op dat de wegen in Mexico veel beter zijn. Minder gaten en veel rechter. Het reizen hier schiet lekker op.
We zien onderweg veel militaire troepen, dat aangeeft dat hier toch wel het e.e.a. gebeurt. In de Lonely Planet hadden we gelezen dat deze route veelvuldig wordt gebruikt voor drugssmokkel. Het gebied waardoor we rijden is een stuk vlakker en droger dan de 5 uur in Guatemala en het ziet er ook behoorlijk arm uit. Een soort Lucky-Luke land. We voelens ons echter niet onveilig hier, mede doordat de bus niet meer stopt en in een ruk doorrijdt. Toch duurt het nog een hele tijd voordat we aankomen, pas tegen 4 uur zijn we in de plaats van bestemming. We zetten eerst een aantal Mexicanen af waarna alle 3 de toeristen aan boord (wij en een Belg) op het centrale plein worden afgezet. We komen er achter dat de Belg zich niet bijzonder goed heeft voorbereid, hij heeft met iemand afgesproken, maar heeft geen adres. Ook gaat hij een maand door Mexico en Guatemala fietsen maar heeft geen enkele fietservaring terwijl het toch behoorlijk bergachtig is. Hij spreekt geen woord spaans, weet bij de douane niet aan te geven hoe lang hij in Mexico wil blijven en denkt dat de busrit maar 4uur duurt, in plaats van 9 uur. Je zou zeggen dat je je toch iets meer inleest, als je een maand op vakantie gaat. Oh ja nog een klein detail; hij heeft ook nog geen fiets (die wil hij in Mexico kopen) en hij heef ook geen fietsbroek, terwijl hij hele dagen op het zadel wil zitten, blaren op z’n edele delen dus. We hopen het beste voor hem en wensen ‘m veel succes.
Wij hebben inmiddels duidelijk gemaakt waar we heen willen en de buschauffeur is zo aardig om ons bij ons hotel af te zetten, ligt op de route naar z’n huis. Nadat we een kamer hebben uitgezocht; ja doe die met de open haard maar, want het is behoorlijk fris. (San Cristobal ligt op een kleine 2km hoog, en het is bewolkt vandaag.) Lopen we het centrum in om op tijd wat te eten. Ontbijt zat dan wel bij de prijs van de rit in, maar als je 9 uur reist op twee witte boterhammen en een paar koekjes, dan heb je best wel trek zo tegen 6-en. We strijken neer bij een steak-restaurant (we wanen ons een beetje thuis, het doet erg Europees-hip aan) en genieten van een goede steak en een fles wijn. Na het eten lopen we langs de ijscozaak (die we op de heenweg al zagen) en nemen ook nog allebei een lekker toetje. Erg fijn allemaal.
Tegen half 8 zijn we er terug in het hotel, steken de openhaard aan (gezellig winters) en we kruipen lekker op tijd onder de wol (letterlijk: 4 wollen dekens) waar we nog wat lezen en de verslagen schrijven/uploaden.