Dag 115 Legian - Darwin

Alweer de laatste dag in Indonesië, we hebben niet echt optimaal gebruik gemaakt van ons 60 dagen visum. Uiteindelijk zijn we maar 21 dagen in Indonesie geweest. Jammer dat Java ons zo tegen viel en dat verder reizen naar de Komodo eilanden en Flores zo verschrikkelijk duur is. We hebben dus een reden om nog een keer (met een goed gevulde portemonee) terug te komen. Gisterenavond hebben we bij de brommerverhuurder geregeld dat we (tegen betaling uiteraard) ons vervoermiddel nog een dagje langer tot onze beschikking hebben. Gisteren was het zondag en veel was dicht. We toeren naar het noorden en bezoeken verschillende winkeltjes met van die superleuke parrasolletjes. We willen er graag 2 opsturen naar Nederland. Uiteindelijk komen we bij een verkoopster die kwalitatief leuke producten heeft, we informeren naar de mogelijkheid om e.e.a. op te sturen en worden doorverwezen naar een vrachtbedrijfje. De kosten voor het vervoer ($ 100.-) staan niet in verhouding met de aanschafprijs, we zien er dus maar vanaf. De exorbitante vrachtkosten hadden vooral te maken met de debiele maat van de (niet deelbare) stok van 240 cm. Onverrichtte zaken komen we terug bij het hotel en genieten nog even van de zon. In Australie is het winter, al hebben we al gezien dat de temperatuur in Darwin hoog in de 20 graden is. Prima winterweer lijkt ons.
Bij het hotel regelen we een late check-out zodat we pas om 6 uur de kamer hoeven te verlaten. Gelukkig voor ons, vergeten ze dit aan de receptie door te geven en hoeven we dit uiteindelijk niet te betalen :). Om even voor 6 verlaten we de kamer en leggen we onze grote tassen achter bij de receptie zodat we er niet mee hoeven te slepen. We dineren in een klein steegje, het was ons al opgevallen dat het bij dit restaurantje elke avond erg druk was en nu weten we waarom. Het eten is er bovengemiddeld en de atmosfeer is ook bijzonder goed.
Terug in het hotel lezen we nog even de krant om de tijd te doden en ‘leent’ Sacha een boek uit de ‘ruil’-boekenkast voor de reis in Australië. De taxi die, we om even voor 8 uur nemen, wil niet op de meter rijden, maar stelt een reëele vraagprijs van 60.000 voor. Prima, we stappen in en rijden door de chaos van het verkeer in Legian en Kuta. De wegen zijn hier echt gemaakt voor scooters. Zodra er een auto gaat stilstaan op de 2 baans wegen (en dat doen ze regelmatig) is het meteen te smal en loopt het hele verkeer vast. Alleen de brommers en scooters schieten overal tussendoor.
Bij de luchthaven meldt de chauffeur dat de afgeproken prijs van 60.000 met 5.000 verhoogd moet worden ‘airport belasting’ voor de taxichauffeurs. Hij dient inderdaad een kaartje te kopen voor de toegang van het vliegveld en wij hebben geen zin om voor 5.000 (€ 0,45) in discussie te gaan. We rekenen af en lopen door de eerste veiligheidscheck (lees een man met een wapenstok die iedereen even bekijkt). Binnen gooien we onze tassen door de x-ray machine en drinken we het laatste drupje water op wat we nog bij ons hebben. Eenmaal bij de daadwerkelijke incheckbalie worden we nogmaals gecontroleerd, nu met een soort sticker die expolosieven kan detecteren. Bij de dame van van JetStar leveren we onze tassen in en showen we het geprinte ticket. Er is enige verwarring over onze namen; Mr. Robbert, moet eigenlijk Mr. Westerveld zijn. Dat is ie ook, maar we hebben kennelijk het aanmeldingsformulier niet helemaal juist ingevuld. Het duurt dan ook even voordat duidelijk wordt dat we wel degelijk een e-visum hebben voor Australië. Toch even spannend, voor hetzelfde geld is er iets mis gegaan en komen we hier vanavond niet weg. Uitendelijk is het duidelijk dat Mr. Robbert ook Mr. Westerveld is en dat Ms. Sacha gelijk staat aan Ms. Wildeboer.
Bij de douane controle betalen we de vertrekpremie van 150.000 Rupiah p.p. (handig dat ze dat in de ticketprijs verwerken…NOT) en laten we onze departure kaart stempelen. Ja, uiteraard allemaal bij verschillende loketten, je moet de mensen toch aan het werk houden.
Terwijl we de tijd uitzitten voordat we kunnen inchecken (een uurtje), schrijven we dit verslag en kijken we of het lukt om dit op een of ander netwerkje te uploaden. We lopen de vertrekhal een paar keer op en neer, maar het lukt niet om een toegangkelijk netwerk te vinden.
Jetstar, een Australische prijsvechter in de luchtvaartbranche, is keurig op tijd en het vliegtuig ziet er ook prima uit. We zitten op stoelen 1A en 1B wat inhoud dat we dienen te assisteren bij een eventuele crash (gaan we voor het gemak maar niet vanuit). We krijgen enige uitleg over het openen van de deuren (niet bij vuur, rook en als ‘t vliegtuig onder water ligt) en de procedure om de glijbanen te activeren. Gelukkig hebben we het allemaal niet nodig gehad en landen we om even voor 3 uur (lokale tijd ) in Darwin. De douanebeambten lijken hier wat strenger dan in Nederland. Maar het kan ook zijn dat wij wat meer aandacht krijgen, omdat we de enigen zijn die niet uit Australië komen. Na een kort gesprekje wat we in Australië gaan doen, hoe lang we blijven, wat we thuis voor de kost doen enz.. krijgen we een stempel in onze paspoorten; we mogen 3 maanden in Australië doorbrengen. Als we de tassen van de band halen, worden we gevraagd om in de rij te gaan staan, waar aan het einde een douanebeambte met een snuffelhond aan het werk is. Als we aan de beurt zijn, blijft de beagle vrij lang snuffelen aan Sacha’s tas. Dat kan zijn omdat hij zo lekker ruikt van al dat reizen of door de jasmijn thee, die we eigenlijk het land niet mogen invoeren, maar al zo lang in de tas zit (vanaf Vietnam) dat we het vergeten waren. Gelukkig slaat hij niet aan en mogen we dan echt het land in. We nemen de shuttle naar het hotel, waar we de sleutel van onze kamer uit een kluisje dienen te halen met een pincode die we per e-mail hadden ontvangen. De kamer is nogal spartaans ingericht, maar wel voorzien van een waterkoker en een koelkast. Om even voor half 4 zijn we geinstalleerd en klaar om even een paar uur te slapen.

Geen foto’s vandaag.