Dag 236 Paaseiland

Even bijgetankt en dat voelen we ’s ochtens meteen. Verbazingwekkend fit worden we wakker en we ontbijten in ons huisje. Als Robbert even naar de bank om de hoek is gelopen blijkt dat deze geen geld uit Frans Polynesie wil/ kan wisselen. De calculatie die we hadden gemaakt wat betreft de kosten op de verschillende eilanden was aan de ruime kant, we hebben dus nog wat contant geld over en we willen nu Chileense Pesos of Amerikaanse dollars (beiden worden hier geaccepteerd). Wel vreemd want de vluchten die vanuit Santiago een stop maken op Paaseiland, vliegen allemaal door naar Tahiti. Het is niet anders en we zullen nog even het idioot grote papiergeld mee dienen te slepen.
Nadat we geld hebben gepind, lopen we naar het verhuurbedrijf van de fietsen om ons plaatselijke vervoer voor de komende dagen te regelen. Als de administratieve rompslomp achter de rug is (voor het huren van een simpele fiets heb je hier een paspoort en creditcard nodig!!) lunchen we bij een van de ‘carritos’. Ook hier zijn er weer mensen die met beperkte middelen de meest heerlijke producten klaar maken. De carrito’s hier bestaan uit 4 spaanplaatmuren, een koelkast, een fornuis en een luik waardoor al het lekkers wordt uitgeserveerd. Sacha besteld iets van het menu en Robbert gaat voor het dagmenu. Geen idee wat we krijgen, maar wat er wordt uitgeserveerd ziet er prima uit. Na de bestelling wordt Robbert gevraagd om z’n Nombre, hij snapt het niet en maakt duidelijk dat hij geen het tafelnummer niet weet. Pas als ze vertellen dat ze z’n naam op de bestelling willen plaatsen valt het kwartje….Nombre is ‘naam’, niet ‘nummer’….vandaar de glimlach op het gezicht van het bedienend personeel, stomme kaaskop.
Na bijna een half uur wordt er ‘Roberto’ (Robbert snapte ze niet) geroepen en kunnen wij onze gerechtjes ophalen. De borden liggen vol met enorme broodjes waarop vanalles is gestapeld. Omdat we een idee hebben wie wat heeft besteld nemen we ieder een willekeurig bord en vallen aan. De hoeveelheid die ze hier serveren is enorm, Sacha haalt het niet en Robbert haalt op z’n tandvlees de eindstreep. Vol van de lunch beginnen we aan de fietstocht die ons naar de Rano Kau, een 400 meter hoge vulkaan, brengt. De weg is echter erg steil en lang omhoog en na een tijdje fietsen gaat Sacha over op lopen. Dit vindt Robbert echter te langzaam gaan (het is nog bijna 5 km), dus hij wil terug. Morgen ruilen we de fietsen voor een gemotoriseerd voertuig en gaan we, net als iedereen die ons vandaag lachend is gepasseerd, naar boven. Eenmaal terug in het dorp is Sacha aan een verfrissende douche toe en gaan we dus terug naar ons huisje. Als we weer hersteld zijn en normaal uit onze ogen kijken doen we boodschappen in het dorp. De lunch was dermate groot dat we vanavond genoeg hebben aan een broodje. Na de boodschappen kijken we eens op de klok en zien we dat het alweer 6 uur is geweest. Het blijft hier aanzienlijk langer licht dan in Frans Polynesie en we verkijken ons telkens op de tijd. Wellicht hebben we nog niet helemaal het juiste bioritme te pakken hier.

Geen foto’s vandaag.