Dag 119 Darwin – Batchelor

Vandaag om half 9 staan Sophia en Steve voor de deur met het busje. We vullen wat formulieren in (waarmee wij de bus op onze naam kunnen zetten) en overhandigen het geld. Na deze transactie gaan we naar de Motor Vehicle Registry, een soort rdw. We trekken een nummertje en wachten een klein half uurtje. De dame achter de balie helpt ons met het invullen van de formulieren, niet alle vragen waren ons duidelijk. Bij het derde formulier blijkt dat we een bewijs van ons ‘woonadres’ in Australie moeten hebben. Voor het gemak hebben we het adres van ons hotel ingevuld (doet iedereen), maar we hebben geen officiele nota gekregen waarop onze namen en het adres vermeld staat. Terug naar het hotel dus. We willen beide namen op de registratie, we hebben dus 2 nota’s nodig. Na enig gehannes met computers hebben we de 2 nota’s; een op Sacha d’r naam en een op Robbert’s naam. Als we terugkeren is de dame (door wie we eerder waren geholpen) niet meer op haar plek en zijn we genoodzaakt weer een nummertje te trekken, schiet lekker op….. Gelukkig is ze na een minuut of 20 klaar met koffie drinken en neemt ze weer plaats achter haar loketje. Ze had gezegd dat we direct bij terugkomst (dus zonder een nummertje te trekken) bij haar loket konden komen, dat doen we dus graag. De rest van de 25 wachtenden kijkt wat verbaast, maar niemand zegt er wat van. We hebben dus nu echt alle gegevens en krijgen binnen een minuut of 10 onze nieuwe nummerborden. We schroeven ze op de auto en vertrekken richting het zuiden. Gelukkig zijn we nu niet meer afhankelijk van de belachelijk prijzige hotels.
We willen eigenlijk net buiten Darwin een dagcamping bezoeken om alles van de bus even uit te klappen, te bekijken en te inventariseren wat we nu nog nodig hebben. Darwin blijkt echter bijzonder klein te zijn. Maar binnen een mum van tijd zitten we op Interstate 1 (snelweg 1, die helamaal rond Australie loopt) we rijden een kilometer of 100 richting het eerste nationale park dat we willen bekijken; Litchfield. Helaas is de eerste skippy die we op onze reis hier zien, aangereden en ligt dood langs de weg. Dat zullen we hier wel vaker zien, het aanrijden van wild is in Australië een groot probleem. Veel auto’s getuigen met hun blikschade van dergelijke encounters. Daarom worden veel auto’s en bussen voorzien van een zogenaamde bullbar; een zware metalen buis gemonteerd op de voorkant van de auto. Ook onze bus is er mee uitgerust.
We nemen de afslag en beseffen dat we helemaal geen boodschappen bij ons hebben, voordat we verder de bewoonde wereld achter ons laten doen we nog even boodschappen bij een lokaal winkeltje. We moeten ons echt beter voorbereiden, de prijzen zijn hier nog hoger (kan dat…? Ja dat kan.) als in Darwin.
Na de boodschappen lunchen we vanuit onze achterklep (daar is de keuken gesitueerd) op een schaduwrijk plekje. Als we onze weg vervolgen verschijnen al snel bordjes met ‘Termite Mounts’, we besluiten een kijkje te gaan nemen bij deze termieten heuvels. We parkeren de auto en lopen eerst naar 2 enorme heuvels, zeker een meter of 3,5 hoog. Aan de overkant van de weg is een wetland, daar staan ook termietheuvels op. Deze heuvels zijn precies in Noord-Zuid richting gebouwd zodat ze op het heetst van de dag de minste warmte opvangen.Ze worden ook wel Magnetic termite hills genoemd. Men vermoedt dat de termieten een ingebouwde compas hebben. Na al deze natuurschoon is het tijd om verder te gaan. Maar helaas… dat gaat dus niet door. De startonderbreker die in de auto zit is tijdens ons bezoek ergens uit elkaar gevallen. Het is een klein plastic hulsje waar een chip in zat met 2 contactpunten (die zijn we dus nu kwijt). We kunnen onze auto dus niet meer starten en staan hopeloos verloren 25 kilometer van het eerste dorp. We zoeken het eerste half uur nog drifig, maar het is zo klein, dat de kans dat we iets vinden minimaal is. Lekker begin van ons avontuur in Australië. Vooral Robbert baalt als een stekker, hij had immers de sleutelbos met de startonderbreker in z’n zak gestopt. Bijkomend probleem is dat we beiden geen telefoonsignaal hebben. We kunen dus niet bellen voor hulp. Gelukking komen er regelmatig andere toeristen langs en we vragen aan een toerleidster of ze misschien een parkranger kan waarschuwen. Ze verteld dat ze in tegengestelde richting rijden en dus op weg zijn naar de bewoonde wereld, bij het eerste beste hotel zullen ze stoppen en voor hulp bellen (zij zei dat het mogelijk 1 tot 1,5 uur kon duren voordat er hulp komt). We wachen ruim een uur en zien verschillende mensen vreemd naar ons kijken. Ze begrijpen niet waarom we in de middle of nowhere, op onze stoeltjes (die bij de uitzet van de bus horen) in de schaduw op het parkeerterrein zitten. We drinken regelmatig water, dat hebben we gelukkig nog wel bij ons. Na ruim een uur komt er een takelwagen met zo’n uitschuifplateau aanrijden en de chauffeur vraagt wat er aan de hand is. We leggen het probleem uit en hij stelt voor de auto achterop te zetten en naar Batchelor te rijden, het dichtst bij zijnde dorp. Voordat hij onze bus achter op de auto zet vermeld hij nog even wat het kost: $ 2,20 per kilometer. Robbert vraagt of we een keus hebben en daar moet hij om lachen; eigenlijk niet. De chauffeur is een geschikte vent en vertelt ons dat dit probleem vaker voorkomt. Helaas voor ons is het vrijdag middag, wellicht kunnen ze pas maandag aan de auto beginnen. We informeren naar de mogelijkheden om in Batchelor te overnachten, die zijn er gelukkig. Als we bij de garage aankomen verteld een collega dat hij morgen (zaterdag dus) ook gaat werken en wellicht een kans ziet om het probleem op te lossen. Steve en Sophia hebben vanochtend nog verteld dat ze een 2e startonderbreker hebben, maar die vergeten waren mee te nemen. Vanochtend dachten we nog dat dat niks zou uitmaken (wie gebruikt nou de reservesleutel van zijn auto?) Nu weten we echter wel beter. Eenmaal ingecheckt in het veel te dure Best Western Hotel (aus $ 177 per nacht, excl. ontbijt), proberen we Sophie en Steve te bereiken. Wellicht kunnen zij morgen op een of andere manier de reservesleutel laten bezorgen per post of zelf brengen. Maar helaas we krijgen telkens hun voice-mail. Als het niet lukt om de reservesleutel morgen te krijgen, geven we de garage de opdracht om de startonderbreker uit de auto te halen. We hopen (op de een of de ander manier) morgen aan het einde van de dag, de auto weer (rijdend) te hebben.
Door deze gebeurtenissen hebben we wel even goed kunnen nadenken of het verstandig is om de west-kant van Australië te gaan bereizen. Het is een zeer afgelegen gebied en ook allemaal erg duur. Als je daar in de problemen komt, dan kan het wel eens echt lastig worden.
Als we de Lonely Planet er op na slaan, besluiten we om niet de west-kust maar de oost-kust te doen. We hebben daarover wel wat mindere verhalen gehoord (met name over feestende jongeren). Maar het gebied is eenvoudiger te bereizen, dichter bevolkt (dus meer steden, en faciliteiten), we krijgen de Great Barrier te zien en het is een kortere route. Aangezien we een visum van maar 3 maanden hebben, moeten we er namelijk ook voor zorgen dat we op tijd in de buurt van Sidney zijn. Daar moeten we de bus weer verkopen en een ticket naar Nieuw Zeeland regelen vóór dat onze visa verstrijken. Maar eerst willen we een flink stuk naar beneden rijden om Ayers rock te zien (500 km voorbij Alice Springs).
Hopelijk hebben we morgen meer geluk en kunnen we onze weg weer vervolgen.

We hebben vandaag wel wat foto’s gemaakt van de weg door Litchfield Park, de termietenhopen, de auto-problemen en ons veel te dure hotelkamer in Batchelor.