Dag 290 Havana –Cienfuegos

Opnieuw amper geslapen, we lopen inmiddels op ons tandvlees. In totaal hebben we zeker wel 5 nachten beroerd geslapen en we vragen ons serieus af of we hier wel 3 weken willen blijven. Alles gaat hier zo vreselijk moeilijk en tot rust komen doe je ook niet omdat er overal en de hele tijd lawaai om je heen is. Of het de bovenbuurman is die een feestje geeft, de casa eigenaar die om 3 uur ’s nachts telefoneerd of de overbuurman die z’n auto om 4 uur ’s nachts opnieuw probeert af te stellen. Iedereen wil hier wat van je; we dachten dat bepaalde delen van Azië vervelend waren, maar hier is het vele malen erger. De mensen kun je het echter niet kwalijk nemen, ze hebben immers niets en jij hebt wat ze graag willen hebben; Convertibles (geld). Hopelijk wordt het beter als we de grote stad uit zijn, maar we hebben er een zwaar hoofd in. Met zwarte ringen onder onze ogen melden we ons om even over half 9 bij het NH-hotel waar we ons buskaartje hebben gekocht. In de lobby wachten we tot het 9 uur is. Maar de lobby (die vol stond met reizigers) is nu bijna leeg, dus we vermoeden dat er iets niet goed gaat. Robbert loopt daarom toch maar even naar het reisbureautje om zeker te stellen dat we vandaag naar Cienfuegos komen. Ongeinteresseerd belt de reismuts met iemand en de bus schijnt al voor de deur te staan. Daar de conducteur van de bus uitsluitend op zoek is naar mensen die naar Trinidad gaan, is het niet duidelijk dat wij deze bus ook moeten hebben. Sacha heeft al 2 keer aan hem gevraagd of hij weet welke bus er naar Cienfuegos gaat, maar krijgt stelselmatig nul op het request. Zelfs als ze vraagt om even op de lijst te kijken, krijgt ze geen medewerking. Als Robbert terug komt met zowel de reismuts als het ticket, blijkt opeens dat we wel op de lijst staan en dat hij Sacha gewoon even had moeten laten kijken. Dit bedoelden we dus met “alles gaat hier zo verschrikkelijk moeilijk”.
Als laatste reizigers nemen we plaats in de bus, achter 2 Russische dames die de stoel in ‘slaapstand’ hebben staan, waardoor we met onze knieën in onze nek zitten. Gelukkig is de rit maar 4 uurtjes. Om kwart over 9 (half uurtje te laat) kunnen we eindelijk weg, dit is echter ook het teken voor de contucteur van de bus om ons gedurende de trip van de meest nutteloze informatie te voorzien. Zo wordt ons verteld dat, áls we de andere weg langs de kust hadden genomen, we de beroemde Club Havana (rum) fabriek hadden gezien. Ook meldt hij dat er wordt gevist in de zee, en dat je daarvoor een boot kunt huren (informatief hoor !!!!). Helaas zijn we niet in de stemming voor dergelijke grappen, wat kennelijk ook geldt voor de overige passagiers; de oordopjes worden massaal ingebracht en vervolgens stevig aangedrukt.
De eerste stop is al na een uur en er wordt voorgesteld om een half uur te ‘pauzeren’ andere mensen in de bus laten duidelijk blijken dat dit wat overdreven is, waarna de stop tot een kwartiertje wordt ingekort. We zijn na de stop nog niet onderweg of de volgende halte, over een half uur al !!!, wordt aangekondigd. Gelukkig wordt er aardig wat gemopperd, deze stop komt dus te vervallen en we rijden na de eerste pitstop direct door. Na ruim 4 uurtjes komen we aan in Cienfuegos, niet geheel tot onze verrassing valt ook dit dorp/stad tegen. Aardig, maar als we ’s middags een rondje hebben gelopen hebben we het wel gezien. Het helpt natuurlijk ook niet erg dat het vandaag zondag en tweede kerstdag is. Maar we hebben al wel besloten dat we morgen verder gaan.
Het vinden van een hostel blijkt vandaag ook geen eenvoudige opgaaf, pas de 5e casa particulare heeft plek voor ons. Het ziet er redelijk goed uit. Maar wel weer een supersmal bed. We hebben geen keuze en hopen maar dat we vanacht enig oog dicht doen. Als we een middagdutje proberen te doen, ontdekken we dat dit geen zin heeft. De halve straat lijkt wel ruzie met elkaar te hebben en we worden (wederom) gesandwiched door herrie. Inmiddels hebben we besloten om te informeren naar de mogelijkheden om eerder uit Cuba weg te komen, 3 weken op deze manier rondreizen zou ons diep ongelukkig maken. Als het mogelijk is willen we (zo snel mogelijk) misschien al over een weer naar Mexico. De rest van het eiland kan ons gestolen worden. Veel te moeilijk bereisbaar, mensen zijn niet zo aardig, alles is duur en er wordt je vanalles opgedrongen. We zijn waarschijnlijk ook wel een beetje reismoe en kunnen dit gewoon even niet meer waarderen. Als je Cuba voor 10 dagen boekt, waarbij alles voor je geregeld is (hotels, reizen, eten enzovoort) dan zal het waarschijnlijk een andere ervaring zijn. Wij zijn echter op dit moment toe aan een beetje vakantie en dat gaan we hier op Cuba overduidelijk niet vinden.
Maar goed, genoeg geklaagd. Morgen gaan we naar Trinidad en daar gaan we kijken wat we hieraan kunnen doen.
We hebben besloten vanavond in het casa te eten, maar voor we aan tafel gaan lopen we nog een rondje in de stad waarbij we proberen een kaartje voor de bus van morgen te regelen. (resultaat: bus gaat morgen pas om even over 1/ 1 uur van tevoren aanwezig zijn/ kaartjes kun je vandaag niet kopen). Op de terugweg naar het hotel drinken we nog een mojito’s bij een klein barretje, midden in de woonkamer van de bareigenaar. 2 Mojito’s later zien we het allemaal wat positiever, maar we gaan nog altijd kijken of we eerder van het eiland kunnen vertrekken.


Foto’s: nou vooruit, eentje dan.