Dag 98 Yogyakarta

We worden lekker op tijd gewekt door de imam van de moskee (uurtje of 6) en de kippen (én hanen….zucht) van de buren die blijkbaar aan de andere kant van onze muur hun huisvesting hebbben. We staan dus maar op tijd op. Voor het eerst gedurende deze reis stelt het ontbijt dat bij de prijs van de kamer in zit, iets voor. Lekker bruin brood (heeft toch bijna 100 dagen geduurd) en de thee en het fruit zijn prima. Na het ontbijt informeren we naar de mogelijkheid om in dit hotelletje te blijven. Ze hebben alleen kamer met een fan en gedeelde badkamer, een zusterhotel heeft alleen nog een dure kamer. We besluiten nog niets vast te leggen en lopen de straat een stukje verder in. We informeren bij 2 hotelletjes en de 2e geeft aan een kamer beschikbaar te hebben. Tot onze verrassing is er ook nog een zwembad. We bekijken de kamer en besluiten vandaag nog te verhuizen. Morgen willen we naar de Borobudur, dat betekent vroeg vertrekken en dan is het niet handig om van kamer te wisselen. We lopen terug en checken uit en 60 meter verder checken we weer in.
Bij de balie van ons nieuwe hotel informeren we naar vervoersmogelijkheden. Brommers (eigenlijk lichte motoren) zijn hier te huur in 2 varianten; automaat en schakel. De schakelversie is goedkoper, maar die hadden ze niet meer. Uiteindelijk huren we een automaat voor 2 dagen voor een schappelijke prijs (€ 4,50 per dag). We besluiten morgen op de brommer zelfstandig naar de Borobudur te gaan. Het is slechts 42 km rijden en als we eenmaal Yogyakarta uit zijn schijnt het gewoon een lange weg te zijn. We hebben dan ook het gedoe van ‘extra’ bezoekjes aan batik en zilverwinkeltjes niet, die je er gratis bij krijgt wanneer je een dagtour boekt. Deze hebben we vandaag genoeg gezien, hartstikke leuk, maar niet als verplichting.
Op de brommer rijden we naar de hoofdstraat van Yogyakarta Malioboro (afgeleid van de hertog van Marlboro, maar waarschijnlijk heeft een ambtenaar een keer een schrijffout gemaakt en is het nooit verbeterd). Het barst hier werkelijk van de winkeltjes in batik, schoenen en tassen. Sacha is bijna niet te houden…..(dat is niet waar hoor!!!, Robbert overdrijft, zoals gewoonlijk!).
Onderweg worden we een keer of 20 aangesproken door mensen die, zo lijkt in eerste instantie, een leuk praatje met ons willen maken. Maar het gesprek eindigt telkens met een zogenaamde ‘gouden tip’ voor een museum annex winkel waar we heen zouden moeten. Zo hebben we vanmiddag een zogenaamde ‘govermental batik shop’ gezien, omdat een meneer van het postkantoor (ja, ja..) er zogenaamd dicht bij woont, loop hij met ons mee. We staan niet op tijd, dus het is prima om zo’n winkeltje te bekijken en te horen hoe het batik-proces werkt en het is best goedkoop bovendien, maar we vinden niets van onze gading. Later in het hotel lezen we in de Lonely Planet dat dit de meest voorkomende scam (oplichtingspraktijk) hier is en dat er helemaal geen winkels van de overheid zijn. Blij dat we niets gekocht hebben dus. Nu zijn we toch wat sceptischer wanneer een vriendelijke meneer ons aanspreekt. We blijven wel vriendelijk, maar bedanken voor de eer. ’s Avonds rijden we op ons brommertje richting Sosrowijatan (leuk scrabble woord, altijd veel punten), uiteraard parkeren we ons vervoersmiddel bij een overheidsdienaar (kosten 1000 Rupia, net geen dubbeltje) en worden aangesproken door de buurman van Simon Tahamata. Althans dat beweert hij, jaja…..na een minuut of 10 komt het ware doel van dit gesprek naar boven: een heel bijzonder winkeltje dat hij ons wil laten zien. We moeten lachen, de buurman van een bekende voetballer hier tegen het lijf lopen…we bedenken dat hij waarschijnlijk ook de overbuurman is van Johan Cruijff, de broer van Maradonna en getrouwd is met de zus van Pele. We lopen verder naar een cafe/restaurantje waar we een sapje drinken en een een hapje eten.

We hebben wel een paar foto’s gemaakt, maar het fototoestel niet meegenomen naar het café waar we dit verslag schrijven en uploaden. Morgen dan maar!