Dag 287 Lima – La Havana / La Habana

We slapen beroerd en worden moeilijk wakker als de wekker om tien over half 7 gaat. Half verdoofd trekken we ons kloffie aan en lopen om even voor 7 naar de lobby. De receptionist gebaart dat we even moeten gaan zitten, de taxi zal zo wel komen. Na enig heen-en-weer getelefoneer wordt het duidelijk dat het iets later wordt. De receptionist van het hotel is er niet echt blij mee en loodst ons even na 7 naar beneden om de taxi op te wachten. Om 10 over 7 (volgens Zuid-Amerikaanse begrippen ruim op tijd) komt de taxi aanrijden. Voordat we instappen wordt deze nog even vermanend toegesproken door de hotelmedewerker. Tassen achterin en gaan. Dwars door het spitsuur van Lima….wederom gekkenhuis.
Doordat de taxi wat verlaat was en het verschrikkelijk druk is op de weg komen we pas tegen 8 uur aan op het vliegveld. Als we van de taxi naar de terminal lopen (de chauffeur is zo slim om ons bij de aankomsthal af te zetten !) valt ons op dat het naar vis ruikt. Een bijzonder nare visgeur, die we herkennen van het visdrogen in Azië (in de volle zon); het beneemt al je eetlust. Binnen in de vertrekhal is het verschrikkelijk druk. Er zijn erg veel incheckbalies, maar er zijn er maar 5 voor de vlucht die wij moeten hebben. De rij is enorm en het duurt dan ook ruim een uur voordat we onze grote tassen hebben ingecheckt en onze boardingpassen hebben. Daarna moeten we zoeken naar de douane, want die wordt nauwelijks aangegeven. Eenmaal gevonden, moeten we eerst nog even de ‘vertrekbelasting’ te betalen a rason van 31 USD p.p. Wederom moeten we in een rij gaan staan, maar nu minder lang. Met het kaartje van de vertrekbelasting kunnen we door een poortje. Nog maar weer een keer in de rij, nu om de handbagage te later scannen. We blijken (hoe bijzonder) geen wapens/explosieven/scharen of andere gevaarlijke materialen bij ons te hebben. Tot onze verrassing mogen we daarna weer in de rij gaan staan voor de douane, nu voor de uitreisstempel van Peru.
Na 2 ½ uur is het dan eindelijk zover, we staan (in de rij) bij de gate. We zien verschillende andere passagiers hier wachten op de vlucht met tassen handbaggage waar wij 3 weken mee op vakantie kunnen. Het is schijnbaar de normaalste zaak van de wereld om 2 enorme tassen p.p. als handbagage mee te nemen. We willen graag onze spullen in de bakken in het vliegtuig kwijt, we besluiten dus als een van de eerste in te-checken. We staan voorin de rij en zijn bijna aan de beurt als de incheckmiep besluit dat eerst de VIP’s mogen, dan de mensen met kinderen en uiteindelijk zijn wij dan aan de beurt. Zeg dat even van tevoren, dan staan we hier niet voor Jan-met-de-korte-achternaam. Rustig wachten we, maar als we zien dat de Peruanen ook gewoon doorlopen doen wij ook alsof we niet helemaal goed zijn en lopen vrolijk door. In dit soort landen moet je met je ellebogen werken, anders kom je nergens.
Eindelijk kunnen we gaan zitten. Het is inmiddels 11 uur geweest, vertraging dus, maar we zijn blij dat we (na drie uur in rijen te hebben gestaan) kunnen zitten. Helaas duurt het nog superlang voordat we het luchtruim kiezen, waarschijnlijk pas tegen 12 uur.
In tegenstelling tot de chaos bij Taca-airline op de grond verloopt de drank en voedselvoorziening in de lucht gesmeerd.
Te laat komen we aan in Cuba, geen idee hoe laat, we leven zonder horloge. Nog voordat het vliegtuig de landingsbaan heeft verlaten staat meer dan de helft van de passagiers al te graaien naar hun baggage in de bakken boven je hoofd. Echt niet normaal; wat een aparte gewaarwording. Het is toch vrij duidelijk dat we er nog niet helemaal zijn en er nog getaxied moet worden. Pas als de stewardessen 2 maal hebben gevraagd of iedereen wil gaan zitten gebeurt er wat. Als iedereen min of meer weer op zijn plaats zit staat het gangpad vol met tassen. Iedereen heeft haast en wil voor zijn voorganger het vliegtuig uit. Het lijkt op het verkeer in deze landen; niets is belangrijker dan je voorganger te passeren. Dat je daarna bij de imigratie gewoon weer in de rij staat, of zoals zovele alsnog de formulieren staat in te vullen aan een statafel, maakt niets uit.

Wij hebben de formulieren in het vliegtuig al ingevuld (kan natuurlijk ook) en lopen dus langs hele rijen met schrijvende mensen. Bij de douane staat ons de grootste verrassing van vandaag te wachten…..we blijken visa nodig te hebben. We dachten als Nederlanders/Europeanen dit niet nodig te hebben. Foutje. Gelukkig worden we goed geholpen en blijken we ook ter plekke een visum te kunnen kopen. Ze nemen onze paspoorten in en na een kwartiertje krijgen we deze weer terug en mogen we een visum kopen bij een stalletje dat ook frisdrankjes zou kunnen verschaffen. 2 papiertjes rijker staan we weer in de rij, nu met alle benodigde papieren. Als Europeanen hoeven we echter alleen een stempel te halen, bij de overige checks (oa ziektes/invoer en baggagescans) kunnen we zo doorlopen.
In de aankomsthal is het de bekende chaos. Tientallen taxichauffeurs en touroperators die allemaal iets willen verkopen. We dienen eerst geld te wisselen, euro’s voor CUC’s oftewel convertibles (1 euro is 1,16 Convertible). Ze hebben op Cuba een dubbel geldsysteem, Convertibles voor toeristen en Cuban Pesos voor de Cubanen. Je betaald dus als toerist overal (te) veel, aangezien de prijzen in Convertibles zijn.
De trip naar Havana centrum kost ons na enig afdingen 20 convertibles. Het is een behoorlijk stuk rijden naar het centrum en onderweg valt ons op dat er redelijk wat moderne auto’s rijden; Peugeots, Mercedessen etc. Gelukkig zien we ook behoorlijk wat oldtimers; gigantische oude Amerikaanse bakbeesten in allerlei vrolijke kleuren.
Bij het hotel worden we opgevangen door Jorge, de huisbaas waarbij we een kamer hebben gereserveerd. Helaas kunnen we niet bij hem overnachten, door de hevige sneeuwval kan de Franse toeristte die nu in de kamer zit niet naar huis en hij wil haar (logisch) niet het huis uitzetten. We kunnen bij de overbuurvrouw terecht, behoorlijk verreist gaan we akkoord met het aangeboden alternatief. Helaas is de kamer op straatniveau en nogal gehorig. Het gehorige komt door de Oost-Duitse bouwstijl die ze in dit blok hebben, veel beton en tegels. Het galmt hier dan ook als een gek.
We willen graag een fles water en wat te eten en Jorge, inmiddels hebben we door dat het een waterval van informatie is, is zo vriendelijk even met ons mee te lopen in de voor ons onbekende stad. Het water kopen we bij een staatswinkel waar we in convertibles dienen af te rekenen. Het ‘restaurant’ dat hij voor ons in petto heeft is een avontuur op zich. We lopen een gebouw binnen dat op geen enkele wijze aandoet als eetgelegenheid, er wordt 3 keer op een deur van 150 cm geklopt en binnen een minuut staan we bij iemand midden in de huiskamer. We dienen in de keuken te gaan zitten en als we goed en wel plaats hebben genomen gaat de vriezer open. Wat willen we eten; er is keus uit kip, garnalen of kreeft. We geven de voorkeur aan kip en er worden 3 bevroren stukken kip meegenomen naar de keuken. Als we vragen of we een biertje kunnen bestellen is het antwoord ‘natuurlijk’, hiervoor dient de ober wel even naar de winkel te rennen. Als we op onze maaltijd zitten te wachten komt er nog een Franse toerist bij ons aan tafel zitten, hij is ook door zijn huisbaas hierheen verwezen. Iedereen schuift elkaar wat toeristen toe, om er zo veel mogelijk aan te verdienen Als we de maaltijd op hebben en we nog wat zitten na te tafelen wordt ons verzocht in de woonkamer plaats te nemen, ze willen zelf even in de keuken zijn om het een of ander te vieren. We besluiten na een minuut of 5 de famillie de rust van de avond te gunnen en lopen naar de overkant van de straat, naar ons hostel. We behoorlijk kapot van de reis en van alle goed bedoelde informatie, met een volle maag vallen we om een uur of 11 in slaap.