Dag 222 Tahiti – Mo’orea

Om even voor half negen staat Beni, de eigenaar van het guesthouse, voor de deur. Voordat hij verscheen hebben we al onze tassen ingepakt en zijn we klaar om naar Mo’orea te gaan. Mo’orea is de lokale naam, maar verder gebruikt iedereen Moorea. We bedanken hem voor de goede zorgen en noteren zijn telefoonnummer voor het geval we de laatste dagen nog onderdak nodig hebben op Tahiti.
Met de auto brengt hij ons in een minuut of 10 naar de haven. We kopen een kaartje voor iets meer dan € 10.- p.p. en worden naar de ‘wachtruimte’ gewezen. De wachtruimte is een stalen kooi met een draaihekje waar iedereen geteld wordt. het doet een beetje vreemd aan om in een kooi met dak te moeten wachten op een tropisch eiland maar gelukkig duurt het niet lang. De boot komt vrijwel direct aanvaren en voordat het schip goed en wel stil ligt kunnen we al aan boord. Het is niet druk, slechts 10 % van de aanwezige stoelen is bezet. Iets meer dan 30 minuten later zetten we voet aan wal op Moorea. Na even graaien kunnen we bij onze baggage die met een heftruck van ‘t schip gereden wordt. Er staan verschillende bussen te wachten en we informeren welke we moeten hebben. Het is belangrijk meteen in de juiste bus te zitten, een alternatief is er op dit eiland namelijk niet. Er is geen openbaar vervoer en de enkele taxi die er rijdt is schreeuwend duur (denk aan € 40 voor een ritje van 15 km). We vinden de bus die ons bij ons geboekte hotel kan afzetten en gooien onze baggage achterin, ja dat dienen we allemaal zelf te doen. Voor 600 QFP omgerekend € 5.-, worden we naar het hotel gereden in een bus die de helft van de ramen mist, airco op z’n polynesisch Gelukkig rijdt de bus niet zo achterlijk hard en zorgt het ontbreken van de ramen voor een heerlijk verkoelend windje in de bus.
Als we inchecken bij het hotel valt ons meteen op dat we helaas in de middle of nowhere zitten. De dichtstbijzijnde winkel is 4 kilometer verder, niet ideaal. We gooien de tassen in ons hutje en informeren waar de duikshop zit die we op internet hebben gevonden. We willen graag eerst even een kijkje nemen voordat we boeken. Het is inmiddels een uur of 11 en de volgende bus van de boot die langskomt is er pas om half 1. Lopen is geen optie, de duikshop is een kilometer of 15 verderop. We besluiten te gaan liften en tot onze verbazing hebben we binnen 2 minuten een lift te pakken. Een Braziliaans stel uit Sao Paulo is zo vriendelijk om ons mee te nemen. Zij zijn op huwelijksreis en willen graag naar de dolfijnen kijken. Hij rijdt en is niet gewend om in een schakelauto te rijden. Regelmatig wordt er naar de verkeerde versnelling geschakeld wat betekent dat we opeens niet meer versnellen of ineens keihard afremmen. Met piepende banden komen we bij de bestemming waar zij moeten zijn tot stilstand, we wensen ze nog een goede reis en poetsen onze duim nog een keer op, voor de laatste 2 kilometer. Ook nu hebben we binnen een mum van tijd een lift te pakken, een lokale dame is zo vriendelijk om ons bij de supermarkt waar ze moet zijn af te zetten. We kijken op de kaart en blijken iets voorbij onze bestemming te zijn gereden. Nu we er toch zijn doen we even boodschappen voor vanmiddag. Als we een stukje teruglopen vinden we onze bestemming, scubapiti. We hebben voor deze duikshop gekozen omdat zij niet meedoen aan het controverciele haaien voeren. Een groot aantal andere duikaanbieders doet dit wel, maar het is omstreden omdat de haaien er agressief van kunnen worden en zelf niet meer op jacht gaan.
Bij scubapite is iemand aanwezig die zeer beperkt Engels spreekt en hij vraagt of we rond een uur of 1 terug willen komen. Het resort waar zij op zitten is erg fraai, met een strand en hele leuke hutjes. Omdat het ook nog eens dicht bij het winkelcentrumpje zit denken we er over na om hier heen te verkassen. Hier kunnen we af en toe zelf een maaltijd maken, dat is nu onmogelijk. Ze hebben nog een kamer die nog goedkoper is dan waar we nu zitten, dus we nemen een optie tot morgenochtend. Als we om 1 uur informatie hebben ingewonnen bij de duikschool en geboekt hebben voor morgenochtend 10 uur, brengen we de rest van de middag door in de schaduw onder een palmboom. Als we het tijd vinden om weer naar ons hutje terug te keren lopen we weer naar de winkel om boodschappen voor vanavond te doen. We hebben niet echt honger en besluiten zelf een eenvoudig broodje klaar te maken. We hebben de duim nog niet goed en wel in de lucht en er stopt alweer een auto. Deze keer een lokale meneer die ons het hele stuk mee kan nemen, onderweg begint het ineens te regenen. Wel vreemd want 2 kilometer verderop schijnt de zon.
Eenmaal in ons hutje voeren we niet zoveel meer uit, er is hier immers niks te doen hier en gaan we lekker op tijd slapen.