Dag 249 Santiago (voor Robbert Valparaiso en weer

Nadat we hebben ontbeten, nemen we de metro richting het busstation om uit te zoeken hoe we morgen het beste en goedkoopste naar La Serena kunnen komen. Als we bij verschillende busmaatschappijen wat info hebben ingewonnen blijkt dat Tur-Bus niet de goedkoopste is, maar wel op de meest gunstige tijd vertrekt. We willen graag voor het donker aankomen en dienen dus op tijd te vertrekken. De kaartjes voor de bus van half 10 worden alvast gekocht en daarmee de plaatsen gereserveerd. Robbert koopt ook nog een retourtje Valpo voor vandaag en gaat de oplader (die we zijn vergeten) ophalen. De dag van Robbert is dus wat eentonig. De bus heen voor 2 uurtjes, uurtje gelopen naar het hotel aldaar en terug, onderweg bij een kraampje geluncht en weer bijna 2 uur terug in de bus. Helaas een verkeerde stoel geboekt voor de terugweg: naast een veel te dikke en stinkende vrouw die een kwart van zijn stoel inneemt. Als hij de bus instapt, duwt ze letterlijk nog even een empanada naar binnen; ze zijn nog niet weg of de rillingen lopen al over de rug. Helaas zit de bus vol en zit er niets anders op dan de stinkende vrouw te dulden voor de komende 2 uur. Gelukkig gaan er een half uur voor Santiago wat mensen uit de bus en kan hij het laatste half uurtje lekker zitten zonder zweetgeur. In Santiago midden in de spits de metro terug naar het hotel en tegen 5 en toch wel brak weer op de kamer.
Sacha gaat vandaag met Elodie en Benoit op stap in de stad. De camera van Benoit (superdeluxe spiegelreflex van Nikon) is in Argentinië gestolen en ze willen graag een klein camera’tje kopen voor de laatste maand om toch nog wat eigen foto’s te hebben. Verder wordt er geluncht en ge windowshopt. Na een kleine 5 uur slenteren, keren ze moe en warm terug. ’s Avonds gaan we naar Bellavista om even lekker ontspannen een hapje te eten buiten de deur.

Voor Ada Dam:
Het is hier heel normaal dat de vrouwen ook werken. We hebben niet het idee dat er een duidelijke mannencultuur is. Wat wij typische mannenberoepen vinden zoals straatveger en buschauffeur (toch voornamelijk mannen) wordt hier ook door vrouwen gedaan. Van een sociaal stelsel met de overheid als vangnet is echter geen sprake. Mensen die een handycap hebben hebben vaak een eigen stalletje waar ze alledaagse gebruiksartikelen verkopen. Ook zijn er redelijk wat bedelaars, maar die hebben voornamelijk een drankprobleem (althans dat denken we te ruiken als ze ons om geld vragen). De grootste bron van inkomsten in Chili is de mijnbouw, er zit hier nogal wat koper in de grond. Vroeger was ook de scheepvaart erg belangrijk, maar sinds de opening van het pannamakanaal ligt dat op z’n gat.
In de hostels en hotels waar we blijven komen we uiteraard veel andere toeristen tegen, we vinden ons echter te oud om op een slaapzaal te slapen en kiezen vaak voor een prive kamer met badkamer. Zodoende raken we niet heel veel aan de praat met andere reizigers. Ondanks dat we redelijk op ons zelf zijn ontmoeten we toch af en toe speciale mensen.