Dag 106 Permuteran / babynieuws!!!

Vandaag tanken we even bij. We slapen voor het eerst sinds een kleine 2 weken weer goed. Goh, wat een ander mens kun je je voelen na een lekkere 8 uurtjes slaap. Het ontbijt stelt niet echt veel voor, het hotel waar we zitten is bijzonder prijzig voor hetgeen je krijgt. Deze plaats is echt ingericht voor mensen die maar kort op vakantie zijn en iets meer te besteden hebben. Toch besluiten we nog een nachtje bij te boeken om uit te rusten, morgen gaan we verder richting Lovina. We informeren wat het kost om daar heen vervoerd te worden en het antwoord laat zich raden…teveel (280.000). We besluiten niets te regelen en morgen op tijd op te staan en vervolgens aan de weg een busje aan te houden en te kijken of we de 53 km op eigen gelegenheid en betaalbaar, kunnen overbruggen.
Na het ontbijt trekken we onze zwemkleding aan (das lang geleden) en lopen we naar het strand. Het strand is zwart van kleur door de vulkanische gesteente op dit deel van het eiland. Er zitten slechts 5 andere toeristen op het strand en van enig vertier (restaurantjes, barretjes) is weinig te zien. De enkeling die er is, zit gewoon met z’n handdoekje op het zand. De handdoeken die we uit het hotel hebben meegenomen (zullen ze blij mee zijn) worden, na de grootste keien te hebben ontweken, uitgespreid. We nemen meteen een verfrissende duik in het heerlijke water hier. Het waait vandaag behoorlijk, gisteren ook al enorme regenbuien gezien en af en toe moeten we sprinten achter onze wegwaaiende kleding aan. Na een uurtje verlaten de andere mensen het strand en zitten we helemaal alleen. In de verte zijn nog een aantal strandstoeltjes van het grote resort dat hier schijnt te zitten te zien, maar verder is het uitgestorven. Zelfs de duikshop waar we voor zitten is gesloten. Iedereen is nu waarschijnlijk aan het duiken. We vermaken ons een paar uur en besluten even na 1 uur weer terug te gaan.
’s Middags slapen we nog wat bij en lezen we eindelijk weer eens wat in onze boeken. Gek dat als je veel onderweg bent en er veel te doen is, dat je daar soms tijden niet aan toe komt.
Ook wassen we zoveel mogelijk kleding hier even goed uit, er staat een heerlijk briesje en met de zon op het wasgoed is alles in een mum van tijd droog. Even lekker alles doorslaan, sommige dingen beginnen wat minder fris te ruiken als je ze alleen maar doorspoelt. Maar tot nu valt onze lichaams/kledinggeur in het niet bij de mensen die we onderweg komen, ons hoor je dus nog niet klagen.
’s Middags hebben we eindelijk een fatsoenlijke, maar nog steeds trage, internetverbinding en uploaden we de verslagen van de afgelopen dagen. Via de mail lezen we dat we inmiddels al weer bijna 3 dagen oom en tante zijn. Laura is woensdagavond 23 juni bij Gino en Angelique tot het gezin toegetreden. We zijn apetrots. Wel een beetje vreemd dat we zo ver weg zitten en niet even langs kunnen gaan om haar te bewonderen. We hebben natuurlijk gelijk gebeld en over de telefoon hoorden we dat de bevalling redelijk goed is gegaan, maar dat Laura wel een wat moeilijke start heeft gehad. Daarom moesten zowel Angelique als zij een extra dag en nacht in het ziekenhuis blijven. Maar nu gaat alles gelukkig goed en genieten Angelique en Gino volop van hun dochtertje.

Helaas geen foto’s vandaag.