Dag 104 Cemoro Lawang – Probolinggo

Vannacht (eindelijk) redelijk geslapen. Oordoppen in en niet te vroeg naar bed schijnt hier het geheim van een redelijke nachtrust te zijn (en natuurlijk zelf heel erg moe zijn, helpt ook). Tegen een uur of 9 worden we weer wakker, van de achterburen, wie anders. Hadden we maar buren zoals op de Brasemstraat, daar kon je ongeneerd tot 12 uur uitslapen als dat nodig was.
We zijn dus wakker en terwijl wij ontbijten komt de groep die afgelopen nacht naar de zonsopgang is gaan kijken terug. Vanochtend was het bij het hotel al bewolkt en boven op de berg was ook slechts 50 meter zicht. Iedereen is dus voor niets midden in de nacht opgestaan. Geen zonsopgang te zien, jammer voor deze mensen….
Terwijl we ontbijten zijn er ook mensen die zich klaar maken voor vertrek naar richting Probolinggo, Bali of Surabaya. Wij hebben gisteren besloten om rustig aan te doen, vaak kun je pas na 12 uur het nieuwe hotel in, het heeft dus geen zin al om 10 uur beneden te staan en nergens heen te kunnen. Om een uur of 11 hebben we alles ingepakt en zijn we klaar om onze reis te vervolgen. We betalen alle openstaande rekeningen in het hotel en lopen naar de overkant van de weg, de bushalte.
Regelmatig houden we auto’s aan die de goede kant op rijden, ze zitten echter allemaal vol of ze hebben geen zin om ons mee te nemen. Om even voor 12 uur komt er een minibusje aan rijden die al lekker vol zit. Er hangt zelfs al iemand aan de buitenkant. Ook het dak is al helemaal vol gestapeld met spullen, en de achterklep sluit ook niet helemaal lekker door de toch wat grote hoeveelheid spullen in de laadruimte. Toch stopt het busje en er wordt verteld dat we mee kunnen. Voordat we het door hebben liggen onze tassen op het dak en worden wij geacht in te stappen. Het voorportier gaat open, maar wij zien maar 1 plek. Toch moeten we mee, de tassen liggen al op het dak, dus we hebben geen keus. Sacha is ingestapt en zegt dat Robbert maar op schoot moet gaan zitten. Er is echter geen ruimte tussen Sacha d’r knien en het dashboard. Robbert besluit achter Sacha op de leuning te gaan zitten. Met z’rechtervoet tussen Sacha en haar buurman (ze heeft er 3 op de voorbank) en de linkervoet word op het dashboard geplaatst. De linkerknie steekt dus iets uit het raam, maar het past als Robbert maar voldoende voorover leunt. Gelukkig is ie lekker lenig (…. NOT!).
Dit geprop leidt tot grote hilariteit in de rest van de bus. Als we eenmaal aan boord zijn tellen we het gezelschap. We zitten dus in een busje waar in NL maximaal 9 passagiers en een chauffeur in mogen. Hier kunnen er blijkbaar (ook tot onze eigen verbazing) 27 passagiers mee. We tellen degene die aan de trap hangt en degene op het dak ook mee. Als jullie de foto’s van vandaag zien begrijpen jullie bovenstaande omschrijving gelukkig komen we na een minuut of 20 bij het eerstvolgende dorpje aan en gaan er wat mensen uit, terwijl we buiten de bus staan komt het gevoel in verschillende onderdelen van ons lichaam langzaam weer terug. We verplaatsen ons naar ‘VIP’ plaatsen achterin. Helaas komt de grootste persoon in de bus ook nog even naast ons zitten, die krijgt het zelfs voor elkaar om in slaap te vallen en lekker tegen Sacha aan te leunen. Gelukkig zijn de volgende passagiers een paar kleine kinderen, die nemen minder ruimte in beslag. Na een minuut of 10 zitten er weer meer dan genoeg mensen in de bus en kunnen we verder.
Bovenstaand ritueel herhaald zich een keer of 4 voordat we tussen 2 en half 3 in Probolinggo aankomen. De bus loopt leeg en de bemo bestuurders komen weer als vliegen op honing op ons af. We maken duidelijk dat we eerst even het hotel willen bellen, daar zijn we onderweg (vreemd genoeg) niet aan toe gekomen. Het eerste van de 2 vermelde hotels heeft geen kamer met warm water beschikbaar, maar het 2e gelukkig wel. We besluiten dus naar hotel Paramita te gaan. Een van de Bemo’s heeft op ons gewacht en wil ons voor 10.000 Rupiah wel brengen. We stappen in en na een minuut of 10 stopt het auto’tje ermee. Er wordt een keer of 10 geprobeerd te starten, maar niets blijkt te helpen. De medepassagiers worden gevraagd om even op te schuiven, de toegang tot de motor zit bij de passagiers. Er word wat gerommeld aan de bedrading en vervolgens aan de leidingen. De benzine blijkt op te zijn, niet zo gek dus dat het motortje er mee stopt. De chauffeur vraagt ons te wachten en springt in een voorbij rijdende andere Bemo. We kijken elkaar aan en besluiten met onze tassen en al uit te stappen. We houden een aankomende bemo aan en vertellen de chauffeur waar we heen willen. Terwijl hij overlegt met z’n bijrijder, komt onze chauffeur weer terug met benzine. De benzine wordt in de tank gegooid, maar helpt niet. Het wagentje komt niet meer tot leven. Onze chauffeur is zo vriendelijk om een andere bemo te regelen, we verkassen dus. De rit gaat kris-kras door de stad en Probolinggo blijkt groter dan we in eerste instantie aannamen. Wat ons meteen opvalt is dat het een stad is waar je niet te lang wil blijven. Geen gezellige buurtjes en restaurantjes. Eenmaal bij het hotel vragen we wat de verschillende mogelijkheden zijn, het duurt even voordat e.e.a. duidelijk is, men spreekt hier geen woord Engels. We krijgen een kamer te zien, kaal maar verder prima, die we meteen nemen. We rekenen af, gooien onze spullen van ons af en lopen de stad in om te lunchen. Het is inmiddels al tegen 4 uur, dus we lusten wel wat. In de buurt van ons hotel, althans de richting die we gewezen zijn, zijn geen eettentjes die we aandurven. We lopen dus wat verder naar een restaurant uit de Lonely Planet. Het restaurant is leeg maar ziet er verder keurig uit. Het menu is in het Engels en wordt, tegelijk met een notitieblokje waar we zelf op mogen opschrijven wat we willen, nonchalant op tafel gegooid. Service is een woord dat ze ook hier niet kennen, maar dat hadden we al begrepen. We nemen het er even van, waarschijnlijk is dit ook ons avondeten. Na de lunch/diner regelen we een simkaart, vanaf nu zijn we dus weer telefonisch bereikbaar. Sms-en kan naar nr. + 62 812 52 595 249. Houdt wel rekening met het tijdsverschil (het is hier 7 uur vroeger dan in Nederland) die we vanaf morgen in Bali weer hebben. Onderweg terug naar het hotel komen we ook langs een ‘dierenwinkel’ deze verkoopt vissen in kleine plastic zakjes (formaat boterhamzakje), deze zakjes hangen vrolijk buiten in de zon. We hebben nu niet het idee dat deze beestjes hier een lang leven is beschoren. We komen verder nog langs de lokale chipsbakker, een man met een winkeltje op wielen. We kopen een ons chips. De chips blijkt helaas gemaakt te zijn van zoete aardappel (cassave) en ook het gebruikelijke zout ontbreekt niet, een vreemde combinatie.
Ook op deze plek hebben we geen internet, dus we hopen morgenavond als we in Bali zijn aangekomen, eindelijk weer wat van ons te kunnen laten horen.

Foto’s:
http://www.flickr.com/photos/robbertensacha/sets/72157624250290515/