Dag 33 Sihanoukville - HCMC Ha Tien (Vietnam)

Vandaag weer een reisdag. Keurig worden we zoals afgesproken met een minibusje bij het hotel opgehaald. We halen nog 5 andere toeristen op en gaan op weg. Uiteraard stopt de bus bij bijna iedereen die langs de weg staat, want het busje is nog lang niet vol. Er is nog plek voor lokaal volk en een aanvulling op het salaris is altijd welkom.
Uiteindelijk lukt het niet om de bus vol te krijgen en we vertrekken richting de grens. De andere passagiers gaan naar Kep (de britten), terwijl de Nederlanders Sjoerd en Mel naar het konijneneiland gaan. Dit is een eilandje voor de kust van Cambodja waar het heel erg basic is, er is zelfs geen electra. Onderweg kletsen we gezellig met ze en wisselen ervaringen over de verschillende landen uit. Zij zijn al in Laos geweest, en gaan na Cambodja ook nog naar Vietnam. Wellicht komen we elkaar nog tegen in Vietnam of later in Maleisie.
De bijrijder van het busje probeert iedereen in een bepaald hostel te krijgen (commissie opstrijken) en ook bij Sjoerd en Mel trachte hij voet aan de grond te krijgen door boottochten aan te bieden en hostels te adviseren. Gelukkig staan ze (net als wij stevig) in de schoenen en willen alles zelf regelen. Uiteindelijk worden ook zij bij de haven van Kep afgezet (in de goede zin van het woord) en zitten we nog maar met z’n tweeën in de bus.
De rit wordt voortgezet over asfalt, maar al snel neemt de chauffeur een afslag en komen we op een zand/grindweg terecht. We kijken elkaar aan….is dit de weg naar de grens? Ons wordt verzekerd dat dit de juiste weg is en na anderhalf uur komen we bij de grens aan. Het is een stukje van niks van Kep naar de grens, maar de chauffeur moest nog iets kopieren, dus in elk plaatstje wordt er gestopt en naar een kopieerapparaat gezocht. Uiteindelijk lukt het, maar we hebben wel veel tijd verloren.
Bij de grens (zie foto) is het een verschil van dag en nacht met het binnengaan van Cambodja. We zijn de enige westerlingen die hier de grens passeren. We halen onze ‘uit’-stempel voor Cambodja en rijden 500 meter door niemandsland naar Vietnam. Daar laten we onze passen zien en worden naar een apart loket gedirigeerd. Leuk, maar achter dit loket zit niemand…
We wachten een minuut of 10 en kijken af en toe of er al wat leven achter ons loket is. Het duurt een minuut of 20 voordat er iemand verschijnt op de brommer, waarschijnelijk heeft hij even een pauze gehad ofzo. We worden vriendelijk geholpen, krijgen weer keurige stempels in ons paspoort en kunnen de reis vervolgen. Door al het oponthoud is het al een uur of 4 en vragen we ons af hoe laat we in HCMC aan zullen komen. Het busje rijdt vervolgens naar het busstation in Ha Tien, om te vertellen dat de bus die wij hadden moeten hebben kapot is….. jaja, maak dat de kat wijs. Zonder ons iets te vragen koopt de chauffeur 2 kaartjes voor de bus van 8 uur vanavond. Nou ik dacht het niet hoor!!!!! We gaan niet 4 uur wachten en dan 8 uur in de bus zitten om ’s nachts om 4 uur pas in HCMC aan te komen. “Je bekijkt het maar” maken we duidelijk, we blijven zitten in het minibusje en we gaan voorlopig nergens heen, en deze oplichters ook niet. Ze geven aan dat de kaartjes voor 8 uur al zijn gekocht en dat ze non-refundable zijn. Na veel gedoe, boze uitvallen, redetwisten en nog meer vijven en zessen komen we uiteindelijk tot de slotsom dat we vandaag HCMC niet gaan bereiken. In dat geval leek het ons de beste optie dat zij een busticket voor ons zouden regelen voor de eerste bus de volgende ochtend en dat wij in Ha Tien een overnachting doen. We wilden wel een document waarop stond dat we een plekje in de bus hadden (die al betaald was). Maar ook dat was nog heel wat gedoe, maar uiteindelijk kregen we een papiertje met daarom handgeschreven een (soort van) bewijs dat we morgen twee plekjes hebben in de bus naar HCMC. We waren (en zijn) sceptisch, maar we zagen wel in dat dit ongeveer wel het maximale was dat we er uit konden slepen. Dat de buschauffeur 2 maal een kaartje heeft moeten kopen (die van vandaag kunnen niet worden omgeruild voor morgen), maakt hem ook niet echt vrolijk.
Het is inmiddels bijna 6 uur ’s avonds en we zijn hemelsbreed 200 km opgeschoten, niet echt een productief dagje. We hebben in een nieuwe buurt van Ha Tien een hotel gevonden, alwaar we eerst even zijn neergeploft. De kamer is een meter of 3 breed, ruim 8 meter lang, lekker ruim dus. Ze moesten ook nog een badkamertje plaatsen, hiervoor is 1.5 m2 gereserveerd. De deur gaat open tegen de douchekop aan. Heerlijk efficient.
Vanavond lokaal gegeten bij Huong Bien een sfeervolle tent met uitsluitend tl-verlichting en plastic stoelen. Het ziet er niet uit, maar het eten was goed. Na het ‘diner’ nog even getracht wat inkopen de doen in deze metropool (NOT). Geen supermarkt te vinden, bij een straatstalletje maar 3 stokbroodjes gekocht, en hopen dat we morgen onderweg nog iets kunnen kopen.
Wellicht morgen meer avonturen van uit HCMC, of een ander oord waar we gestrand zijn.