Dag 103 Cemoro Lawang – Gunung Bromo

Na de slechte nacht van gisteren dachten we niet dat we nog brakker konden worden. Nou daar dachten onze Indonesische achterburen anders over. Lekker praten en gillen tot diep in de nacht alsof ze de enige mensen op de wereld zijn. We beginnen ons af te vragen of er mis is met de mensen op Java. Tot nu toe vinden we ze luidruchtig, associaal, lomp en ze houden met niets of niemand rekening. Ze lopen op straat tegen je aan alsof je niet bestaat, ze zijn absoluut niet behulpzaam, als ze in de trein naar hun radio’tje luisteren moet dat op volle volume, als ze met elkaar praten lijkt het meer op schreeuwen en als ze aardig lijken willen ze opeens geld van je, zomaar. Laten we het dan nog maar niet hebben over de moskees die hier werkelijk in elk gat staan. De plaatselijke Imams vinden het nodig om de gehele bevolking (we hebben het idee dat echt niet alle lokalen Islamitisch zijn, sterker nog; meer niet dan wel) 5 keer per etmaal met werkelijk oorverdovende herrie lastig te vallen en hun gebeden de hele bevolking (incl. toeristen) op te dringen. Het helpt ook niet echt dat de hutjes bestaan uit dunne wandjes van gevlochten bamboe en dat ramen en deuren slecht sluiten. We zijn dus blij dat we overmorgen naar Bali vertrekken, onze ervaring daar vorig jaar een stuk beter dan Java tot nu toe.
We lopen dus vanochtend als een stelletje zombies rond. We proberen nog een ander hotel te bereiken, om te kijken of er misschien meer afgelegen plekken zijn waar we wel wat nachtrust kunnen krijgen. Helaas is het enige hotel dat de telefoon opneemt vol, de andere nemen niet de moeite om de telefoon op te nemen of zijn afgesloten (volgens het bandje dat we te horen krijgen). Er zit niks anders op dan nog maar een nachtje in ons hotel te blijven. We lopen naar de receptie en doen ons beklag. Er zou een trouwerij zijn geweest hier in het dorp en dat zou enige overlast hebben kunnen geven, excusses daarvoor. Volgens ons zijn de achterburen gewoon niet lekker bij hun hoofd of ze mankeren iets aan hun oren.
We zijn hier voor de Bromo vulkaan, dus die zullen we zien ook. Na het ontbijt maken we nog wat prachtige foto’s van een vlinder bij het huisje en lopen we heuvelop richting Bromo. Het is een pittige wandeling, echt vlakke stukken zitten er niet in de weg en het gaat voornamelijk omhoog. Onderweg komen we een auto tegen die helemaal (Aziatisch-) vol is gestapeld met kool. Er wordt hier op deze hoogte van alles verbouwd, waarschijnlijk is het op zeeniveau te warm voor de producten die ze hier wel kunnen verbouwen. We zien sla, kool, bonen, gourgettes en veel voor ons onbekende groenten. Na een dik een uur lopen, vragen we hoe ver het nog lopen is en de 4 km die in de reisgids staat aangegeven schijnt een lage inschatting te zijn. Naar de rand van de Bromo is een km of 6 en in de krater is het nog 3 kilometer naar het actieve gedeelte. We besluiten een busje aan te houden die ons naar de krater wil brengen. We spreken 20.000 Rupiah af voor een ritje tot aan de trap naar boven. Na een kort ritje verteld de chauffeur dat we er zijn, maar we staan bij de ingang van het natuurpark en niet bij de trap. We geven hem 10.000, wat hij natuurlijk veel te weinig vind, maar wij lopen weg; als hij zijn afspraak niet nakomt, hoeven wij dat ook niet. De entree voor het park is 50.000 Rupiah en daarvoor krijgen we 3 kaartjes die aan elkaar worden geniet. Waar deze voor dienen blijft de rest van de dag onduidelijk, er is geen hond die er naar vraagt. We lopen de krater in, eindelijk bergaf en daarna ruim 3 kilometer over een vlakte die een beetje buitenaards (als een maanlandschap) aandoet. Opvallend is dat naast de rokende Bromo vulkaan een groene begroeide inactieve vulkaan staat. Het contrast tussen het overheersend grijs en het felle groen is erg mooi. Op de enorme vlakte in de vulkaan ontstaan ook regelmatig wervelwinden die voor een enorme slurf met stof zorgen. We lopen via de ‘weg’ naar een plek waar meerdere auto’s staan, waarschijnlijk de plek vanwaar je de Bromo kunt beklimmen. We hadden een toegangspoortje of iets dergelijks verwacht, maar we kunnen overal gewoon doorlopen en beklimmen de (bij benadering) 300 treden naar het actieve gedeelte. Eenmaal boven is het uitzicht werkelijk prachtig. Vanaf hier hebben we zicht op de rookpluim die vrijwel onafgebroken uit de krater komt. En ook het uitzicht op de andere kant is zeer mooi: een enorme vlakte die weer een bodem vormt van een nog grotere krater (10 km in doorsnede). We trekken snel onze meegebrachte fleece truitjes aan, het waait hier behoorlijk en het is dan ook best fris. Na enige foto’s te hebben gemaakt vervolgen we onze weg naar beneden. Vanaf boven konden we goed zien dat we enorm zijn omgelopen op de heenweg, terug nemen we de economische route (scheelt al snel een half uur) Weer bovenop de buitenste rand van de grote vulkaan informeren we bij een busje wat het kost om naar ons hotel te komen. Voor 20.000 Rupiah zet hij ons voor de deur af. Prima, we stappen in en rijden meteen de verkeerde kant op. Natuurlijk gaat de bus niet met maar 2 mensen rijden, hij moet eerst afgeladen vol zijn. We wachten dus een minuut of 20 bij een restaurant waar meer toeristen zitten. Als er een man of 8 zijn die mee willen, wordt het motortje gestart en wordt er koers gezet naar het dal. Onderweg stoppen we uiteraard bij iedereen die naar de bus zwaait, hij is immers nooit vol. Ook het dak wordt volgeladen met allerhande waren in tassen en manden. Als we bij ons hotel aankomen zitten er inmiddels een man of 12 als sardines in de bus. Vrolijke gezichten dus als wij melden dat wij er hier al uitgaan. Bij het hotel komen we 2 Nederlandse meiden tegen die vanochtend, nee vannacht, naar de zonsopgang zijn gaan kijken, schijnt erg mooi te zijn geweest, maar ook koud en vooral vroeg. We lopen naar ons chaletje en nemen eerst een welverdiende warme douche. Daarna begint het lange wachten tot het diner. Zodra de duisternis invalt is hier echt niets te beleven en een tv’tje ontbreekt hier ook op de kamer. We tikken het verslag en doen een soduko-spelletje op de iphone (Sacha heeft een scherpe tijd neergezet en Robbert moet dat natuurlijk weer verbeteren…zucht).
Hopelijk slapen we vannacht toch wat beter.

Foto’s:

http://www.flickr.com/photos/robbertensacha/sets/72157624367961100/