Dag 144 Whitsunday Islands

Gebroken worden we wakker. Het was weer erg koud en het waait hard buiten. We slapen in de punt van één van de drijvers, daar waar de wind pal op staat. We hebben vannacht nog het dakraampje dichtgedaan, maar het mocht niet baten. De andere passagiers zien er vanochtend echter even brak uit als wij. De kok had blijkbaar geen zin vandaag om het ontbijt klaar te zetten, dus we pakken zelf maar alles uit de kasten. Ook de vieze tafels maken zelf maar even schoon. Het bootpersoneel vindt het blijkbaar niet nodig om de boel een beetje schoon te houden. Vandaag staat er een “uitdagende” bush-walk op de agenda. Het duurt echter drie langen en twee korten voordat er iets gebeurt, dus iederen gaat een beetje zijn eigen gang. Opeens staat da kapitein in het vooronder te gillen dat we moeten gaan. Als niet iedereen meteen opspringt om hem te volgen, begint hij alweer te sjagerijnen. Iedereen is inmiddels al helemaal klaar met deze bullebak en probeert zich vooral niet al te veel te storen aan zijn lompe, onbeschofte gedrag. We stappen met 13 man in de (veel te kleine) rubbertboot en navigeren richting de kust. De zee is ruw en we worden regelmatig door de kapitein afgeblaft dat we dan weer naar voren en dan weer naar achteren moeten verplaatsen. Dit om het bootje boven water te houden. Toch krijgt hij het voor elkaar om de motor vast te laten lopen in de kiezels en maakt een zogenaamd grapje: what happens in the boat, stays in the boat. Ja, ja…. dat zullen we nog wel zien, denken we bij ons zelf. Want we weten natuurlijk al lang dat we flink een boekje over de man zullen open doen, zodra we weer aan vaste land staan, later vandaag.
Uiteindelijk lukt het om ons aan land te krijgen en we beginnen onze klim naar een aboriginal grot op het eiland. De grot is wel ok, maar niet echt spectaculair. Dan wil de kapitein ons mee nemen op zijn ‘bushwalk’. Het franse stelletje en wij blijven achter; het is geen pad en wij hebben alleen slippers meegenomen, bovendien is het heilige grond (stond bij de grot beschreven) en de bezoekers worden verzocht om niet buiten de paden te treden.
De rest gaat wel mee, maar komen na een kwartier alweer terug; het stelde helemaal niets voor en ze lachen de kapitein min of meer uit. Meneer de bushwalker komt 10 later al hijgend en puffend achter de groep aan. We keren terug naar de rubberboot en varen naar een waterval, die geweldig is volgens de kapitein, als er water uit komt. Dat is nu niet het geval. Hij zuigt nog een sterk verhaal uit zijn duim over de opeens stijgende waterpeil op een van zijn eerdere bushwalks. Wij geloven de man inmiddels echt niet meer.
De terugweg is nogal spannend, aangezien de golven vrij heftig zijn en iedereen angstig zijn (bovenwater-) camera tegen de borst vastklemt. Op de heenweg is er namelijk al een gesneuveld. Als we bij de Pacific Star aankomen, blijkt het behoorlijk lastig om de rubberboot stabiel te houden door de golfslag. We moeten zo snel als mogelijk aan boord zien te klimmen, waarbij Sacha slipt en haar been tussen de groten en kleine boot krijgt. Het is gelukkig niet ernstig, maar het zal wel wat blauwe plekken achterlaten.
Al deinend vertrekken we richting het vaste land en buiten de inham wordt de zee echt heel ruw. Veel passagiers hebben last van zeeziekte, ook wij werden er niet echt lekker van. Na twee uur komen we gelukkig aan in de haven en zijn we blij dat we de boot en de bemanning achter kunnen laten. Op de pier spreken we af om gezamenlijk ons beklag te doen bij de touroperator, de trip was echt ver beneden maat.
We lopen naar onze bus (die gelukkig nog op zijn plekje staat) en zijn blij dat we weer lekker onze eigen huisje op wielen kunnen betrekken. Een verademing na 3 dagen ellende op zee.
We rijden naar onze camping voor vanacht, midden in het centrum van Airlie Beach.
Robbert checkt in en Sacha loopt naar de touroperator, waar de rest buiten stond te wachten.
Gezamenlijk liepen we naar binnen en Sacha neemt het voortouw in de reden van ons bezoek. Al snel vullen de anderen het verhaal aan en de medewerkers van de touroperator luisteren naar het relaas. Ook zij zeggen van niets te weten, maar beloven ons om binnen 1 uur de zaak te hebben uitgezocht. We spreken af om 16:00 uur terug te komen. Tijdens het wachten nemen we een ijsje, wisselen we onze contactgegevens uit en klagen nog even tegen elkaar over de wijze waarop we worden behandeld. Als het tijd is lopen we terug en daar geeft men de kapitein de schuld van het niet uivaren naar de Great Barrier Reef. We zeggen dat we dat weel heel apart vinden, aangezien de kapitein vertelde dat hij alleen maar order uitvoerde en geen idee had waarom we niet naar de Great Barrier gingen. Iedereen wijst naar elkaar en niemand neemt dus de verantwoordelijkheid. Als pleister op de wond bieden ze ons allemaal een tegemoetkoming van $100 per persoon aan. Het maakt de beroerde trip natuurlijk niet goed, maar het verzacht de pijn wel wat.
Na de afhandeling zwaaien we het Franse stel uit (zij gaan gelijk door met hun reis, in de richting van Ayers Rock) en gaan we met de drie Fransmannen en twee Italianen een drankje drinken op het terras. We maken nog wat grapjes over de kapitein en zijn dommigheid en daarna gaan we uitelkaar. Ondanks de tegenvallende ervaring, hebben we ook leuke momenten gehad door de gezellige medepassagiers.
We gaan terug naar ons busje en nemen een heerlijke, warme, lange douche en trekken we warme kleding aan. De wind komt uit het zuiden en is behoorlijk fris. We hebben geen zin om nog boodschappen te doen en zelf eten te koken, dus we gaan naar een eetcafe’tje. Dat is het voordeel van overnachten in het centrum, alles is lekker dichtbij.
Daarna kruipen we in de bus om onze verslagen te schrijven. We gaan er op tijd in, we zijn moe en het is koud, dus we hopen een lekkere lange nacht te kunnen maken.