Dag 308 San Pedro (The Blue Hole)

Als we ons om even over half 6 bij de duikshop melden zijn we de eersten. Koffie en broodjes staan klaar voor enige maagvulling voordat we aan boord gaan. Het waait behoorlijk hard en Sacha besluit dat ze toch nog even een truitje en een jas ophaald voordat we vertrekken. Achteraf zijn we daar hartstikke blij mee, het weer wordt (naarmate de dag vordert) steeds minder. Om kwart over 6 is het dan eindelijk zover, iedereen is er en we varen uit. Nog wel even wat mensen ophalen op het zuidelijk deel van het eiland, maar dan kunnen we richting ‘The Blue Hole’. Helaas hebben de mensen van de duikshop niet alles dubbel gecheckt en blijken we 1 paar flippers vergeten, terug dus…Uiteindelijk kiezen we pas om 7 uur (we zijn al anderhalve uur aan het wachten) definitief het ruime sop. In het begin varen we nog binnen de koraalring waardoor de zee minder ruw is. De eerste oversteek die we dienen te maken is echter zo ruw dat we ons afvragen of het wel veilig is. We hebben echter geen keus, we zitten midden op zee en zetten verder koers naar het Oosten. De 2e oversteek tussen 2 koraal atollen is mogelijk nog ruwer en een paar keer gaan we bijna om. Het waait uit het noordoosten en we varen naar het zuidoosten, de golven staan dus haaks op onze vaarrichting. Iedereen in de boot heeft het moeilijk om zich vast te houden en af en toe rolt er iemand door de boot. De bemanning heeft echter geen twijfel, er dient vandaag gedoken te worden.
Gelukkig komen we heelhuids aan bij het rif waar the blue hole in ligt, we zijn inmiddels al 3 uur onderweg, zeiknat en koud. De bemanning kan het grote blauw gat pas na een half uur vinden, aangezien er geen andere boten zijn en de gps niet werkt (handig).
We zijn niet zo blij met het feit dat wij in de enige boot zitten, die vandaag is uitgevaren De rest van de duikscholen heeft wegens ruwe zee de trip van vandaag afgelast en dat geeft ons te kennen dat het eigenlijk onverantwoord is om vandaag op zee te zijn.
Uiteindelijk vinden we de duikstek en springen we het water in. Helaas is het vandaag ook erg bewolkt, wat inhoudt dat we op deze duik weinig zien. Het gat is in totaal ruim 100 meter diep maar wij gaan vandaag tot 40 meter. Je hebt echt een stralende dag nodig om hier een mooie duik te hebben, het licht heeft met deze bewolking moeite om tot deze diepte door te dringen. De foto’s zijn dan ook erg donker. Doordat het gat door koraal wordt omringd is het water wel super helder, we hebben (ondanks het slechte licht) een meter of 30 zicht.
We zijn blij dat we onszelf inmiddels tot redelijk ervaren duikers mogen rekenen, want we hebben slechts 2 duikmasters bij ons voor 12 mensen. Van deze 12 hebben er 4 weinig tot geen ervaring, we vinden het echt belachelijk dat ze deze duikers (eentje heeft 23 jaar geleden z’n brevet gehaald en sindsdien niet meer gedoken) meenemen naar 40 meter diepte.
De volgende 2 duiken zijn minder spectaculair en door de harde wind zijn er veel deeltjes in het water wat het zicht matig maakt. We hebben (weer) weinig geluk met de omstandigheden. Tussen duik 2 en 3 verblijven we op een klein eilandje (half monkey island ofzo) waar we onze lunch nuttigen en een volgelkolonie bekijken. De kolonie Red-footed Boobies schijnt alleen hier te nestelen. Grappige vogels met inderdaad vuurrode poten.
Tegen half 4 zitten de duiken er op en zetten we koers richting het westen. Helaas is de wind toegenomen en is de zee superruw. Deden we er op de heenweg anderhalf uur over de eerste oversteek, nu zijn we ruim 2 ½ uur onderweg. Het is echt niet te doen. Alle 12 toeristen zijn bang, we overleggen halverwege over de mogelijkheid om op een eilandje onderweg te overnachten. Niemand heeft ook maar iets bij zich, maar iedereen vindt het onverantwoord wat ze met ons doen. We zitten in een superklein bootje (meter of 10) op een enorme oceaan en de golven zijn inmiddels aangezweld tot een meter of 3. Een van de toeristen is militair en zit bij de Britse marine, hij heeft de beste kijk op de situatie en we vragen hem of we moeten doorgaan of niet. Na even op adem te zijn gekomen van het gestuiter besluiten we door te varen en onderweg te beslissen of we omkeren (en dus op een eiland overnachten) of doorvaren. Inmiddels zijn er verschillende mensen ziek geworden waarvan er eentje haar eten niet meer binnenhoudt. Terwijl ze overboord hangt om haar maaginhoud te legen dienen wij haar aan haar benen vast te houden zodat ze niet overboord slaat. Precies op het moment dat zij overboord hangt pakken we een enorme golf waardoor ze met haar ribben keihard op de rand van de boot terechtkomt. Ze gilt het uit van de pijn en we zijn bang dat ze haar ribben gebroken heeft. We hebben tijdens deze reis al verschillende situaties meegemaakt waarbij we onze vraagtekens zette, maar deze tocht slaat werkelijk alles. Iedereen aan boord is inmiddels zeiknat, koud en bang. Ook is het al donker geworden. We zouden tussen 4 en 5 weer terug zijn, maar uiteindelijk komen we pas om 8 uur door meer geluk dan wijsheid (na nog een aantal missers van de duikschool, zoals niet de ingang kunnen vinden naar de baai, geen brandstof meer) aan in het hotel. We kunnen de grond wel kussen en zijn woedend op de duikschool, te moe om verhaal te halen, dat doen we morgen wel. We zijn zo gehavend van de wilde vaart (spierpijn van het schrap zetten en bond en blauw van de hobbels) dat we pijnstillers nodig hebben om ’s avonds in slaap te vallen. Dit nooit meer!


Foto’s van gisteren:
http://www.flickr.com/photos/robbertensacha/sets/72157625818474824/

Onderwaterfoto’s van vandaag;
http://www.flickr.com/photos/robbertensacha/sets/72157625823147432/