Dag 17 Koh Chang Siem Reap (Cambodja)

Vandaag weer een reisdag. Zoals eerder gemeld hebben we een complete reis geboekt van ons hotel in Koh Chang naar het bus station in Siem Reap. We zouden om 7:30 worden opgehaald bij de receptie, maar om 7.10 stond er al iemand te gillen dat we gingen. Robbert zat nog even rustig op het toilet, maar daar was geen tijd meer voor. Met de langzame boot zijn we van het eiland af gevaren. Ook de Thaise chauffeur reed weer alsof de duivel hem op de hielen zat. De remmen zijn, in de ongeveer 230 km die we in Thailand moesten afleggen, amper aangeraakt.
Eenmaal bij de grensovergang, tussen de plaatsen Ajrany Prathet (Thailand) en Poi pet (Cambodja), werden we door onze chauffeur afgezet bij een visa bureautje. Prima, tot nu toe was alles (tegen de verwachting in) super geregeld. We moesten 3 dezelfde formulieren invullen, 2 pasfoto’s inleveren en toen kwam het: 35 Amerikaanse dollar betalen!!! Nou wij dachten van niet. Een visum kost officieel 20 us dollar, en geen 35. Dat doen we dus niet. Mensen verontwaardigd en een beetje boos. Wij ook verontwaardigd en niet boos, want we gaan gewoon naar de grens en regelen het daar.
De chauffeur zat inmiddels aan de middagmaaltijd en kon ons niet even brengen (eikel), dus wij 700 meter lopen naar de grens.
Grensovergang deel 1; Thailand uit.
Eerst het juiste kantoortje vinden. Er zitten wel 15 bewakers met zware machinegeweren bij bureautjes, maar daar moet je dus niet zijn. We werden uiteindelijk steeds verder gewezen en vonden waar we moesten zijn. Customs Thailand Departure. Wij een stempel gehaald, en gevraagd waar de Cambodja grens was. Weer verder gestuurd en wij maar lopen met 2 rugtassen p.p. (1 hoofdrugtas en een dagrugtasje).
Deel 2 Cambodja formulier 1.
Ja hoor weer het formulier voor het binnengaan van Cambodja, naam/ adres/ woonpl/ geb. dat./ beroep/geb plaats en handtekening. Ok geen probleem, vullen we in en gaan naar loket 2.
Deel 3 Loket 2 aan de Cambodjaanse zijde.
Weer een formulier, wat een verrassing weer; naam/ adres/ woonpl/ geb. dat./ beroep/geb plaats en handtekening. Wisten ze al van ons, maar we zijn niet de beroertsten dus nog een keer, huppakee, we zijn per slot van rekening op vakantie. Formulier ingeleverd, maar nog steeds geen stempel/sticker of ander officieel document in ons paspoort. Door naar loket nummer 3: Verrassing….een formulier met jawel de volgende invulmogelijkheden…. jullie voelen m al aankomen: naam/ adres/ woonpl/ geb. dat./ beroep/ geb plaats en handtekening. Geen probleem, we blijven nog steeds rustig, de rugtassen wegen inmiddels voor ons gevoel meer dan 100 kg, het is bijna 2 uur ‘s middags , het kwik is de 30 graden al ruim gepasseerd en we zijn al ruim een uur bezig met het oversteken van de grens.
Wat we tot nu toe nog niet hebben vermeld en het vermelden wel waard is, is dat je in de rij moet staan voor elk formulier, het formulier moet invullen en dan weer in de rij mag staan om het formulier in te leveren.
Ok we zijn nu bij de mensen die de visa toekennen, dus we zijn aardig op weg en vullen voor de derde keer het formulier in, met dezelfde vragen, maar anders van kleur/vorm. We doen 20 US dollar in elk paspoort en geven het aan de douanebeambte met de meeste strepen op z’n schouders. “No good, visa is 35 us dollar’ Robbert wijst op het bordje boven zijn loket waarop staat tourist visa US 20. Toeristen visum is tenslotte wat we willen. No different price. No different price. We willen een touristenvisum voor 20 dollar en niet 35. Ok zegt de man met veel strepen ‘dan 25 dollar’. Weer wijzen we hem op het bordje waarop de officiele prijs is vermeld en krijgen weer onze passen ( nog altijd zonder visa) terug. Dat er inmiddels 20 mensen om het raampje heen staan helpt niet echt. De een betaald 35 us dollar, de ander 25 omdat ie vraagt waarom ie 35 moet betalen. Wij proberen het nogmaals en moeten nu 20 US dollar betalen en 100 Thaise Bath. We willen hier ook geen uren staan dus betalen we de man en zijn kornuiten 2 maal 20 dollar en 200 Bath.
Hoera we mogen Cambodja in !!!! Alleen al de toegangspoort tot Cambodja was het waard (zie foto).
We zijn zoals verteld door een busje tot de grens gereden, en zouden vanaf de grens een andere bus krijgen. Wij denken dat ze er een beetje ziek van waren dat we niet aan het hele kermis mee wilde werken en zelf ons visum hebben geregeld. Zonder bus staan we dus nu in een land wat we niet kennen. Gelukkig zijn er allerlei mensen die je willen ‘helpen’. Uiteindelijk een gratis bus genomen naar het busstation, je moet toch wat. Hier is ook iemand die ons uiterst vriendelijk te woord staat en verteld dat we in een klaarstaande bus mogen gaan zitten. Er komen nog meer mensen bij die ook naar Siem Reap moeten, dus we denken dat het wel goed zou komen. Helemaal mis.
De bus vertrekt en nog geen kilometer op weg zet de chauffeur de bus aan de kant en verteld dat we even moeten wachten, want er komen nog mensen van het busstation (zouden net de bus hebben gemist) . We zijn van goede wil en zijn best bereid om even te wachten, we zijn tenslotte nog vlak bij de grensovergang. Wat ons wel verbaasd is dat zodra de bus stilstaat de motor wordt afgezet, de airco uitgaat en de chauffeur de bus verlaat. Je kunt, als je 10 minuten moet wachten beste de motor laten draaien, dan blijft het lekker koel voor je klanten.
15 minuten- 30 minuten, nog steeds geen verlate passagiers. We vragen de gids of ze nog bij het busstation zijn, of al onderweg. Ze zijn onderweg. Na een uur geloven we het niet meer, er zijn helemaal geen passagiers waar we op moeten wachten en de chauffeur vindt het wel prima dat we af en toe een drankje kopen bij de uitbater van het benzinestationnetje. We blijven vragen stellen, maar krijgen geen antwoord. Als we na 5 kwartier dreigen de baggage te pakken en een taxi te nemen, wil de chauffeur de politie bellen.. be my guest. Dan kun je jezelf even aangeven voor het oplichten van de boel. Omdat er nu een behoorlijk aantal passagiers om de gids en chauffeur heen draaien, wordt de druk ze toch te groot en vertrekken we met 90 minuten vertraging (en een wereldomzet voor de lokale frisdrankenhandel) richting Siem Reap.
Na 100 kilometer (van de grens naar Siem Reap is het totaal ongeveer 150 km) stopt de bus opnieuw bij een restaurant en de cheauffeur en gids worden hartelijk ontvangen door familie. Met deze oplichters willen we niets te maken hebben, maar inmiddels zitten we ook 2 en half uur in de bus en lusten we wel iets fris. We besluiten het goedkoopste koude drankje te nemen (aanmaaklimonade a $ 1.- stuk). Honger hebben we inmiddels ook wel, maar we gunnen de oplichters niets, dus eten we zelf meegebrachte chips en koekjes.
Na 30 minuten gaan we weer verder en weldra zijn we bij het ‘busstation’ van Siem Reap. Dit is het echter het echte busstation helemaal niet (we hebben een kaartje in de Lonely Planet, dus dat hadden we zelf al snel uitgedokterd), maar hier staan de vriendjes (tuktuks) van onze begeleiders ons op te wachten om naar het hotel te brengen. Met gezonde tegenzin stappen we in een Tuk Tuk, veel keus hebben we niet en het is te ver om te lopen. Gelukkig vragen ze niet de hoofdprijs, dus we gaan akkoord. Om 18.30 eindelijk in het hotel. Heerlijk even douchen en alle ellende van je af spoelen. Cambodja schijnt het land van de glimlach te zijn, maar de indruk die ze in de eerste 6 uur bij ons hebben achtergelaten is niet zo vrolijk. Vanavond nog even downtown Siem Reap een hapje gegeten. Het centrum ziet er erg gezellig uit, alhoewel we wel even moeten wennen aan de stadse drukte na een week strand. Nu zitten we moe maar voldaan ons verslag te tikken op de hotelkamer. We zitten in een hotel van een Nederlander, het hotel heet BaCa Villa, ziet er redelijk uit. Voor € 7,40 moet je ook geen Hilton verwachten.
Morgen weer weer meer avonturen met Robbert en Sacha in Cambodja.

Foto grenspoort Cambodja