Dag 69 Krabi – Pulau Langkawi

Om 6:30 vanochtend gaat de wekker. We ruimen de kamer op, we halen de was van de lijn, stoppen het in de tassen en lopen naar beneden voor het ontbijt. We worden om 7:30 opgehaald dus willen we niet teveel tijd verspillen. We moeten bijzonder lang wachten op ons eenvoudig ontbijt, dit keer krijgen geen zuur de rans, maar zoet de rans. We kunnen binnenkort weer naar de tandarts; het leek wel pure siroop. Om 7:30 precies rijdt er een mini bus langs en we stappen in. We laten ons kaartje zien en mogen instappen. Eerst rijden we nog wat rondjes door Krabi om andere mensen op te halen en dan gaan we echt op pad. We zijn de enigen in deze bus die vandaag helemaal naar Langkawi reizen. De busrit verloop lekker vlot, even wat anders dan de slakkengang die we gewend zijn van Vietnam. Om een uur of 12 worden we gedropt, nog geen waterkant noch veerpont te bekennen. We moeten blijkbaar overstappen op een andere bus. In de 20 minuten dat we staan te wachten stoppen er verschillende mini bussen die mensen droppen en inladen. Op een gegeven moment wordt er ‘Langkawi’ geroepen en worden we geacht achter in een pickup (met losse banken) plaats te nemen. Het is echter even proppen; er zitten nu 6 personen in de achterbak aangevuld met evenzoveel bagage. We rijden 10 minuten, en worden weer gedropt. Niet veel later worden we met een 5 tal lokale mensen (totaal 11 man) weer in een minibus gelepeld. We vragen hoe lang het rijden is, het antwoord: 10 minuten. Na ruim drie kwartier (Thaise minuten hebben 200 seconden) bereiken we de veerpont naar Langkawi. De 4 andere toerisen en wij stappen uit en lopen naar de kaartverkoop. Lachend wordt er gereageerd ’uitverkocht’. We kunnen onze oren niet geloven. We hebben toch echt een complete reis geboekt. Uiteraard word er weer met een glimlach verteld dat er nog volop plek is op de boot van 4 uur. Leuk om te horen om 1 uur ‘s middags!! Veel keus hebben we niet, we wachten. Ondertussen nuttigen we onze lunch en kletsen we met de andere touristen die (toevallig) alle vier uit Manchester komen. Om 3 uur doen de kaartjesverkopers hun loketje weer open en meteen kopen we een kaartje. Ook moeten we ons paspoort afgeven voor de nodige administratie voor onze uitreis van Thailand. Om half 4 kunnen we dan eindelijk aan boord van de boot. We krijgen nog een keurige stempel van een Thaise official, we mogen nu echt het land uit. In ruim een uur varen we naar Langkawi. Vullen een inreisformulier in voor Maleisie en krijgen een stempel van een bijzonder vrolijke douanebeambte die luistert naar de ‘oer-Nederlands’ naam van: Herman. De wachttijd voor de boot heeft er voor gezorgd dat we onze Engelse medereizigers aardig hebben leren kennen en we besluiten een taxibusje te delen. We willen tenslotte allemaal naar Pantai Cenang, het toeristisch centrum van het eiland. Het ene stel Engelsen heeft al een hotel van tevoren al geboekt en we laten ons allemaal bij hun hotel afzetten. Een gigantisch complex, maar het ziet er (op het eerste gezicht) wel verouderd en slecht onderhouden uit. We informeren naar de prijs en schrikken van de 160 Ringit die ze vragen
(4 Ringit = 1 Euro). We besluiten met de 2 andere Engelse jongens op zoek te gaan naar een betaalbaar onderkomen. We lopen ruim een half uur in de brandende zon langs de verschillende hotels, veel zijn te ranzig, te duur of zijn ronduit ongezellig. Maar dan vinden we gelukkig een geschikt hotelletje; Sweet Inn. Klinkt als een hoerenkast, is roze van kleur, maar ziet er verder keurig uit. De Engelse jongens zijn echte low budget reizigers en vinden de 70 Ringit ook nog teveel, zij besluiten verder te zoeken. Na deze reis, die toch weer bijna 8 uur heeft geduurd, zijn we hard toe aan een douche. We wassen onze kleding nog maar een keer weer op de hand onder de doucheuit en vertrekken om een hapje te eten. We kijken op onze telefoon: half 8, dat is later dan we dachten. Maar Maleisie ligt in een andere tijdszone, dus het is hier nog een uur later; half 9 dus. Hoog tijd voor een avondmaal. We eten heerlijk aan de straat bij Mans Restaurant voor nog geen 30 Ringit inclusief drie drankjes. We lopen na ons ‘diner’ nog een rondje en proberen een Lonely Planet te scoren. De prijzen zijn hier echter nog gekker dan op Phi Phi, ze durven hier meer dan de officiele prijs te vragen. Voorlopig weten we waar we zitten en stellen onze aankoop nog maar even uit. We lopen wat verder en komen het Engelse stel tegen dat in het çhique (verouderde) resort zitten. Zij zijn niet bijzonder blij, ze hebben niet eens warm water en de kamer ruikt muf. Ze balen als een stekker en checken morgen waarschijnlijk al weer uit. Weer een bevestiging dat je niets van tevoren moet vastleggen, foto’s kunnen bedrieglijk zijn. We lopen nog wat verder en komen de Engelse jongens tegen. Deze hebben ook iets gevonden binnen hun budget, een hotelletje bij ons om de hoek. Voor 40 Ringit kun je ook lekker slapen (maar heb je geen airco). We kletsen even bij en ook zij vinden het sneu voor het koppel wat in het ‘luxe resort’ zit. Ze durven niet naar hun toe te lopen en te vertellen dat je voor 40 Ringit wel een warme douche kan hebben. Lachend nemen we afscheid, we komen elkaar vast nog wel tegen, het plaatjse is niet zo groot. Wij besluiten richting ons hotel te lopen en drinken een drankje bij de Gecko Guesthouse (een backpackers hangout achter ons hotel) en schrijven dit verslag.
Morgen eens kijken wat er allemaal op het eiland te beleven is.

Vandaag druk geweest met het sjouwen van rugtassen en geen foto’s gemaakt.