Dag 295 Havana – Playa del Carmen

De taxi staat al voor de afgesproken tijd van 9 uur in de straat. Met de ervaring van Lima (3 uur in rijen staan) nog vers in ons geheugen stappen we in om op tijd op het vliegveld te zijn. Uiteraard hebben we ’s ochtends al onze tassen ingepakt en gebruik gemaak van het ontbijt. Omdat we als gift voor de Cubanen een groot aantal stukken zeep hebben ingeslagen geven we beide dames van onze casa een stuk Luxe zeep en ook de schoonmaakster maken we blij.
De maatschappij heeft in elke mail die we hebben ontvangen gemeld dat we 3 uur van tevoren aanwezig dienen te zijn, we zijn dus ruim op tijd, als we om half 10 aanwezig zijn voor onze vlucht van 12:55. De melding op de electronische tickets heeft echter geen invloed op het tijdig open gaan van de check-in balies. Zoals we inmiddels zo vaak hier hebben meegemaakt zijn de mensen er wel, maar hebben geen aandacht voor de langzaam groeiende rij. Ze zijn nog hartstikke druk met elkaar aan het ouwehoeren, zowel met elkaar als aan de telefoon.
Om even voor half 11 is het dan zover, we kunnen onze grote tassen eindelijk inchecken. 2 Maal 18 kilogram lichter gaan we meteen maar door de douane, vóór de douane is er weinig te beleven, misschien is er achter meer. We dienen nog wel even 25 CUC (iets meer dan € 20.-) p.p. te betalen om het land te verlaten, zogenaamde vertrekbelasting. Het moet niet gekker worden. Eerst mag je een visum kopen om het land in de mogen en als je vertrekt dien je de staatskas nogmaals aan te vullen. Blij dat we kunnen vertrekken betalen we graag 50 CUC om in het Tax-Free gedeelte te komen. De laatste Cubaanse Convertibles besteden we aan rum en sigaren (enige nuttige wat je hier met je geld kan doen). Met 2 liter rum en 5 echte Cubaanse sigaren wachten we nog ruim 2 uur voordat we aan boord van ons vliegtuig mogen. We vliegen vandaag in een Yakovlev Yak 42. Zoals de naam al doet vermoeden een vliegtuig van sovjet makelij, helaas is hij ook in elkaar gezet in het tijdperk dat de sovjet-unie nog een communistisch bolwerk was. In Azie vlogen we voor een appel en een ei in een gloednieuw vliegtuig, hier gaat het er iets anders aan toe. Als iedereen aan boord is en we door de pushback van de terminal zijn weggeduwd, worden de motoren gestart. De airco gaat aan en even later komt er rook de cabine binnen. We zien verschillende mensen verschrikt naar de stewardess kijken maar die zwaait vrolijk terug met een blik van ‘normaalste zaak van de wereld’. De rook blijkt gecondenseerd vocht uit de sterk afgekoelde lucht. Geen gevaar dus. Als de motoren wat harder gaan werken, gaat de airco ook harder en dat zorgt ervoor dat er nog meer mist in de cabine ontstaat. Op een gegeven moment is het zo erg dat we de andere kant van het vliegtuig amper kunnen zien, echt niet normaal.
Na ruim een uur (spannendste vlucht van onze reis tot nu toe) bereiken we Cancun, de eindbestemming van onze vlucht. Nog nooit zo blij geweest om weer aan de grond te staan.
Omdat we voor Mexico eigenlijk een retourvlucht nodig hebben (om het land binnen te komen) vullen we in dat we 30 dagen in Mexico zullen verblijven. Zonder enig probleem krijgen we een visum voor 180 !!! dagen, geen tijdsdruk hier.
Nadat we ook hier door 50 personen zijn aangesproken voor een taxirit (niemand geloven, bus is goedkoper en net zo snel) kopen we bij het busstation net buiten de terminal 2 kaartjes. Helaas zijn er meer, veel meer, mensen die naar Playa del Carmen willen en dienen we een half uurtje te wachten voor de volgende bus. Tegen 3 uur komen we aan op het busstation in Playa,we kunnen op zoek naar een hotel. We lopen eerst naar El Tukan, een hotel waar we 5 jaar geleden al een keer een weekje hebben doorgebracht, maar dit blijkt vol. Ook veel andere hotels zitten vol. Uiteindelijk lukt het ons na 2,5-3 uur met de tassen zeulen om een appartementje te vinden. Lekker een eigen keukentje, kunnen we ons eigen ontbijt en lunch maken, dat is best fijn na al dat restaurant eten en scheelt ook flink in de kosten. Later op de avond blijkt dat we met onze neus in de boter zijn gevallen, het plein waar het allemaal gebeurt (hippe disco’s) ligt op nog geen 500 meter lopen en toch is het in onze kamer heerlijk stil. Na een verfrissende douche gaan we de stad in om even rond te kijken. Wat is er hier veel veranderd in 5 jaar. Het kleinschalige schattige dorpje uit onze herinnering is veranderd in een moderne stad met dito pupliek. Om 7 uur lokale tijd bellen we even Nederland via een Viber-internetverbinding bij de Starbucks om degene die opnemen een gelukkig nieuw jaar te wensen. Wel grappig dat wij hier in korte broek, t-shirt en slippers lopen en in NL het nog altijd behoorlijk fris is. Wij vieren oud en nieuw op het centrale plein waar het vooral na 12-en erg gezellig is. Leuke muziek en de sfeer is prima, iedereen heeft het goed naar zijn/haar zin. Tegen half 3 vinden we het welletjes en kruipen ons bedje in.
Gelukkig nieuwjaar iedereen !!!!

Geen foto’s