Dag 261 Uyuni – Coquesa

De jeep voor onze toer vertrekt pas om half 11, tijd genoeg dus om eerst rustig onze tassen in te pakken en lekker in het zonnetje te ontbijten. 1 tas laten we achter in het hotel, voor de 2 dagen hoeven we niet beide tassen mee. We gooien wat spullen uit Robberts tas in die van Sacha en nemen wat spullen die Sacha denkt nodig te hebben mee in de tas van Robbert. We zullen morgen weer terugkomen in Uyuni en het hotel biedt de mogelijkheid om de tassen bewaakt achter te laten. We maken uiteraard van deze gelegenheid gebruik en boeken meteen een overnachting voor als we terug zijn. Om half 11 melden we ons bij het reisburo dat naast het hotel zit. Uiteraard is er nog niks klaar, je bent immers in Zuid Amerika en na een minuut of 10 begint er iemand te vragen om de tassen aan te geven voor op het dak van de auto. Als de tassen en het water, we hebben 16 liter drinkwater bij ons, op de auto zit stappen we met z’n vieren in en vragen ons af of we nog medepassagiers krijgen. Bij een ander reisburo halen we onze 5e en laatste passagier op, een zuiderbuur. Peter komt uit antwerpen en is al 11 maanden op reis in Midden en Zuid Amerika. We gaan op weg naar de eerste stop van vandaag, het treinkerkhof net buiten de stad. De laatste huizen van de stad zijn nog niet achter ons of we stoppen al en de chauffeur verteld dat hij nog iemand moet ophalen. Wij maken duidelijk dat we geen taxi-toer hebben geboekt en dat we niet terug gaan. Na enige twijvel van zijn kant en voharding van ons zetten we zonder extra passagier koers richting de eerste stop. De treinen staan hier midden in de woestijn weg te roesten, men had ooit het idee om in Uyuni een museum te openen, maar dat is zo te zien nog niet gelukt. Het is grappig om tussen al het oude roest te lopen al hebben we het allemaal na een kwartiertje wel gezien. Na de treinen zetten we koers naar de zoutvlakte, die begint echt vlak buiten Uyuni. We stoppen bij een dorpje net binnen de zoutvlakte waar men zout wint. Het zout wordt met de hand in keurige kegelvormige hoopjes geschept. Daar blijft het een week drogen alvorens het naar het dorp wordt gebracht waar het verder wordt bewerkt. Het zout wordt gewassen en gekookt zodat er uiteindelijk puur natrium chloride (keukenzout) overblijft. In het dorpje staan veel standjes waar je vanalles en vooral niks nuttigs kan kopen. Zoutvaatjes (handig voor de wereldreiziger) zoutkristallen etc etc.
Na het dorp rijden we naar het zouthotel dat midden op (niet precies) de vlakte staat. Alles is hier van zoutblokken gemaakt, het hele gebouw en ook de stoelen en tafels waar we de lunch aan eten. Vooral de omgeving, de enorme witte vlakte, is bijzonder indrukwekkend. Omdat de vlakte zo groot is, 1200 vierkante kilometer, heb je geen idee van grootte en afstanden. De vlakte is niet helemaal vlak. Overal zijn opstaande randjes, vaak in de vorm van een 6 kant, waar het zout omhoog komt, het geeft een artistiek effect aan het grote witte vlak.
Na de lunch rijden we naar het hostel waar we vannacht zullen slapen. Zo basic hebben we het nog niet gehad. Geen warm water, doorgezakte bedden en verder eigenlijk niks. We maken er maar het beste van, maar we zijn blij dat we maar een 2 daagse toer hebben geboekt. Het is inmiddels een uur of 3 en er staat verder niets meer op het programma, we lopen dus naar de rand van de zoutvlakte waar er een kudde lama’s op een groene strook staat te grazen. We schieten wat plaatjes en bewonderen de apparte omgeving waarin we zijn terechtgekomen. Tegen een uur of 7 kunnen we aan tafel en na het eten verdwijnt iedereen redelijk vlot naar de kamer.

Foto’s
wordt aan gewerkt. Internet in Bolivia is niet wat je noemt snel....